Fabiański: Nigdy nie żałowałem przenosin do Arsenalu

03.06.2014, 14:19, Michał Koba 21 komentarzy

Łukasz Fabiański przygotowuje się już do odbycia swojej nowej przygody w Swansea City, ale znalazł czas, by udzielić wywiadu oficjalnej stronie UEFA i opowiedzieć o tym, jak odrzucił od siebie pseudonim Flappyhandski.

Po siedmiu latach spędzonych w Arsenalu, gdzie 29-latek rywalizował o miejsce w składzie między innymi z Wojciechem Szczęsnym, Fabiański otwiera nowy rozdział w swoim życiu, podczas którego występował będzie dla innego klubu z Premier League - Swansea City. W rozmowie z redaktorem uefa.com Polak, który do Anglii przybył w 2007 roku z Legii Warszawa, opowiada o swoich wzlotach i upadkach w północnym Londynie.

Spędziłeś w Arsenalu siedem lat, ale musisz mieć mieszane uczucia, wspominając ten okres, ponieważ zagrałeś tylko w 78 spotkaniach dla klubu.

Tak, to prawda. Nie wystąpiłem w tak wielu meczach, w jakich miałem nadzieję zagrać, jednak nigdy nie żałowałem przenosin do Arsenalu. Dołączyłem do wielkiego klubu i chociaż nie spędziłem na boisku wielu minut, to mam kilka niezapomnianych wspomnień związanych z Kanonierami.

Moje trzy najlepsze spotkania? Na pierwszym miejscu stawiam mecz przeciwko Bayernowi w marcu. Przed tamtym momentem byłem nieobecny przez długi czas i większość ludzi sądziła, że dobiega końca mój czas w Arsenalu. Jednak wykorzystałem szansę i zagrałem całkiem nieźle, co dało mi naprawdę wiele satysfakcji. Moim drugim ulubionym występem jest tegoroczny pojedynek z Liverpoolem w ramach FA Cup [wygrany przez Kanonierów 2:1 – przyp. red.]. Miałem w tym spotkaniu wiele pracy, ale podołałem zadaniu i pomogłem drużynie w awansie do kolejnej rundy. Cenię ten mecz nawet wyżej, niż półfinałowe starcie z Wigan, w którym obroniłem dwa karne! Ostatnim już, ale wcale nie najmniej ważnym, pojedynkiem w barwach Arsenalu, który pamiętam, jest mój debiut. To było w Pucharze Ligi w spotkaniu przeciwko Newcastle [25 września 2007 roku – przp. red.]. Ludzie mogą powiedzieć, że nie było to wielkie wydarzenie, ale dla mnie ten mecz wciąż pozostaje niezapomnianą chwilą.

W pewnym momencie angielska prasa ochrzciła cię przezwiskiem Flappyhandski...

To za sprawą błędów, które przydarzyły mi się kilka lat temu, więc teraz po prostu puszczam to w niepamięć. Zaliczyłem parę nieudanych spotkań, ale przecież nikt nie jest idealny. Byłem wstanie wyciągnąć wnioski z tamtych pomyłek, dzięki czemu teraz jestem lepszym bramkarzem.

Przegrałeś rywalizację o miejsce w bramce z Wojciechem Szczęsnym zarówno w Arsenalu, jaki i w reprezentacji Polski. Czy czujesz, że jest on lepszym golkiperem od ciebie?

Nie, nie uważam tak. Oczywiście popełniłem kilka błędów, grając dla Arsenalu, ale jestem pewien, że ludzie pamiętają także, że nie omijały mnie kontuzje. Był okres, w którym to ja byłem pierwszym bramkarzem. Zacząłem wtedy budować swoją pozycję w klubie, kiedy niespodziewanie doznałem urazu. Stało się tak kilka razy i zawsze zaburzało to mój rozwój.

Moje sytuacja w reprezentacji nigdy mnie w pełni nie zadowalała, chociaż często dostawałem powołania. To był właśnie jeden z powodów, dla których chciałem zmienić otoczenie – pragnę grać w każdy weekend, bo wiem, że to pomoże mi w walce o bluzę w numerem jeden w kadrze Polski. To jest teraz moim priorytetem. Nigdy nie będę szczęśliwy, będąc tylko jednym z wielu na ławce rezerwowych.

Ty i Szczęsny jesteście rywalami, ale to miłe, że zawsze pamiętałeś o jego urodzinach...

To prawda, ale łatwo to wyjaśnić: obaj urodziliśmy się w tym samym dniu – 18 kwietnia. Czy wymienialiśmy się podarunkami, lub świętowaliśmy razem? Nie, nic z tych rzeczy. Po prostu życzyliśmy sobie nawzajem wszystkiego najlepszego.

Twój okres w Arsenalu nie był idealny, ale ostatnie spotkanie – wygrana 3:2 z Hull City w finale FA Cup - było świetnym momentem do rozstania się z klubem.

Nie mógłbym sobie wymarzyć lepszego ostatniego występu – finał Pucharu Anglii, pierwsze trofeum od tak wielu lat. To było doskonałe pożegnanie. Wiedziałem już wtedy, że rozgrywam swój ostatni mecz w koszulce z armatką na piersi i byłem bardzo uradowany, że zakończyłem swoją karierę w Arsenalu w tak wspaniałych okolicznościach. Oczywiście to było szokujące, że już po ośmiu minutach przegrywaliśmy 0:2. Nikt się tego nie spodziewał. Jednak kiedy zdobyliśmy pierwszego gola, uspokoiłem się i byłem pewny, że możemy wygrać tamto spotkanie.

Czy to prawda, że klub chciał przedłużyć z tobą kontrakt?

W grudniu powiedziałem im, że odchodzę latem. I teraz chciałbym powiedzieć „dziękuję” trenerowi i całemu klubowi za świetne zachowanie. Wiedzieli, że opuszczam Arsenal, ale pozwolili mi występować w pucharze do samego końca. Dzięki temu, miałem okazję zagrać w bardzo specjalnym meczu pożegnalnym i brać udział w paradzie następnego dnia. Byłem niezwykle szczęśliwy, widząc tylu kibiców Arsenalu.

Nawet dwa dni po finale, kiedy przyjechałem do ośrodka treningowego, aby pożegnać się z wszystkimi, zapytano mnie, czy na pewno podjąłem już ostateczną decyzję, bo jeżeli nie, to z chęcią będą współpracować ze mną przez kolejne lata. To był dla mnie bardzo ważny gest, który pokazał, że cieszę się szacunkiem Bossa i innych ludzi w Arsenalu.

Dlaczego wybrałeś Swansea, jako kolejny przystanek w swojej karierze?

Otrzymałem cztery poważne oferty. Już kiedy zdecydowałem się opuścić północny Londyn, wiedziałem, że interesuje mnie jedynie gra w Anglii bądź w Niemczech. Dlaczego Swansea? Myślę, że to najlepsze miejsce dla mnie, aby zaliczyć progres. Podoba mi się sposób, w jaki prowadzony jest klub. Budują tu nowe obiekty, chcą powiększyć stadion i wzmocnić swoją pozycję w Premier League. Jestem naprawdę szczęśliwy, że będę częścią tego projektu – mam nadzieję, że ważną częścią.