Dennis Evans

Dennis Joseph Evans urodził się 18 maja 1930 roku w Ellesmere Port, w hrabstwie Cheshire. Swoją piłkarską karierę rozpoczął w miejscowym klubie w Ellesmere Port. Następnie został zaproszony na testy w drużynie Wolverhampton Wanderers, jednak nie wypadł tam zbyt dobrze i nie podpisał z drużyną kontraktu.

W styczniu 1951 roku Evans dołączył do Arsenalu. Po 2 latach gry w drużynie rezerw, Dennis zaliczył w końcu swój debiut w pierwszym składzie, który miał miejsce 22 sierpnia 1953 roku przeciwko drużynie Huddersfield Town. W kolejnym sezonie został podstawowym graczem 'The Gunners', zastępując Walley Barnesa.

Evans był podstawowym graczem Arsenalu przez resztę dekady, a w sezonie 1955-56 nie opuścił żadnego z ligowych spotkań. Podczas całej swojej kariery obrońca zdobył jednego z bardziej pamiętnych goli samobójczych w historii futbolu. 17 grudnia 1965 roku pod koniec meczu z Blackpool, w którym Arsenal prowadził 4:0, Evans usłyszał w trybun gwizdek i pomyślał, że arbiter właśnie zakończył spotkanie. Ciesząc się ze zwycięstwa Dennis kopnął piłkę tak niefortunnie, że pokonał bramkarza Arsenalu Cona Sullivana i zdobył samobójczego gola.

Podczas całej swojej kariery w Arsenalu Evans bardzo rzadko siadał na ławce rezerwowych. Znany był ze swojego spokojnego usposobienia i siły fizycznej. W klubie udało mu się nawet stanąć między słupkami, kiedy zastąpił kontuzjowanego Jacka Kelseya w meczu FA Cup w 1959 roku.

29 sierpnia 1959 roku Evans z meczu z Wolverhampton doznał ciężkiego urazu kostki, a po powrocie do zdrowia nie prezentował już formy sprzed urazu. Jego miejsce w składzie zajął Billy McCullough, a Evans wystąpił tego sezonu tylko 6 razy. W klubie został do 1963 roku, pomagając w trenowaniu młodych zawodników.