Przenosiny z Woolwich na Highbury

Przenosiny Arsenalu z Woolwich na Highbury zrodziły się z ambicji i konieczności. Bez nich klub mógłby nawet nie przetrwać, nie mówiąc już o staniu się jednym z najsłynniejszych zespołów w Europie.

Pod koniec sezonu 1912/13 kondycja finansowa Arsenalu była nie najlepsza. Henry Norris, który przejął wówczas kontrolę nad klubem, wysnuł jeden poważny wniosek: jeśli Arsenal ma zostać potęgą w angielskim futbolu, musi ruszyć naprzód.

Norris i William Hall rozważali przejęcie terenów w Battersea i Harringay, jednak nie sprostały one wysokim wymaganiom inwestorów. Highbury - znajdujące się na północ od Tamizy - oznaczało bliskość innego klubu - Tottenhamu - czego Norris wolał uniknąć. Z drugiej strony, Highbury znajdowało się w pobliżu stacji metra, co zwiększało szanse na spopularyzowanie klubu i przyciągnięcie tłumów fanów.

Po długich negocjacjach Arsenal zapłacił 20 tysięcy funtów za 21-letnią umowę dzierżawy. Wkrótce w północnym Londynie zaczęły nasilać się głosy sprzeciwów tamtejszych zespołów - Tottenham i Clapton Orient byli oburzeni cienką granicą, jaka dzieliła ich kluby od Arsenalu. Krytykę podzielała również lokalna społeczność. Kanonierzy otrzymali jednak oficjalne pozwolenie władz po tym, jak komitet ligowy odrzucił apelację złożone przez ich rywali.

Ostatni mecz na Manor Ground został rozegrany 26 kwietnia 1913 roku i zakończył się remisem 1-1 przeciwko Middlesbrough. Niedługo później Woolwich Arsenal stał się znany jako The Arsenal (choć oficjalną nazwą był Arsenal), zaś Norris planował kolejne inwestycje w nowym domu The Gunners.

W ciągu czterech miesięcy murawa została wyrównana, zaś nowa część trybun częściowo zadaszona. Na stadionie pojawiły się także trybuny stojące oraz bramki obrotowe. Do czasu pierwszego spotkania na nowym obiekcie przeciwko Leicester Fosse 6 września 1913 roku, Norris zainwestował w klub niesamowitą kwotę 125 tysięcy funtów.

Nowe życie Kanonierów na świeżo wybudowanym obiekcie rozpoczęło się od zwycięstwa 2-1 ze wspomnianym Leicesterem, zaś debiutancką bramkę w tym meczu zdobył Szkot Andy Devine. Kolejnym celem Norrisa była gra w pierwszej lidze. Klub wydawał się być na to gotowy, jednak w Europie wybuchła wówczas wojna i kibice musieli jeszcze trochę na to poczekać.

Czytaj dalej: Norris negocjuje powrót na szczyt