Thierry Henry: Geniusz piłkarski

03.04.2008, 16:08, Norbert Duda 20 komentarzy

Mistrz świata, mistrz Europy, mistrz Francji, mistrz Anglii, najlepszy strzelec w historii francuskiej reprezentacji i Arsenalu. Thierry Henry jest wciąż bezgranicznie zakochany w piłce nożnej.

Na świat przyszedł 17 sierpnia 1977 roku w Les Ulis, na przedmieściach Paryża. Jego rodzice pochodzili z Antyli Francuskich. Młody „Titi”, bo taki pseudonim nosi Henry, od dziecka biegał za piłką między blokami. Lubił też oglądać futbol. W domu jednego z jego znajomych był dekoder stacji Canal+, „Titi” i jego koledzy z podwórka byli tam częstymi gośćmi. Pożerali mecze ligi francuskiej oraz lig zagranicznych. Pasja do oglądania meczów w telewizji pozostała mu do dzisiaj, jego znajomość piłkarzy w różnych ligach zawstydziła by nie jednego dziennikarza sportowego.

Zagranie z drugiej Ligi

W 2003 roku, podczas wywiadu dla „France Football”, zachwycał się jednym zagraniem drugoligowego francuskiego piłkarza, jakie poprzedniego wieczoru zobaczył na ekranie.Zapytany o to czy w 2005 roku Ronaldinho słusznie dostał „Złotą Piłkę”,odparł:”Oglądałem wszystkie mecze Barcelony, Ronaldinho we wszystkich był mocny”.W wieku 14 lat wylądował w słynnej szkółce piłkarskiej w podparyskim Clairefontaine. Zbyt długo tam nie zabawił, dwa lata później zgłosiło się po niego A.S Monaco, gdzie spotkał trenera Arsene'a Wengera. 31 sierpnia 1994 roku, kilkanaście dni po swoich 17. urodzinach, Henry zadebiutował w lidze francuskiej. W październiku 1996 roku, w meczu o puchar UEFA Monaco pokonało w Moenchengladbach tamtejszą Borussię 4:2. Bramkę na 3-2 zdobył Henry. To był gol wyjątkowy, „Titi” przejął piłkę na środku boiska, minął kilku rywali, po czym strzelił między nogami bramkarza. To zwiastowało narodziny wielkiego mistrza. W 1998 roku, mając niespełna 21 lat, został mistrzem świata i najlepszym strzelcem Francji w turnieju. Pół roku później przeniósł się z Monaco do Juventusu. Przygoda w Serie A był krótka i nieudana. Latem 1999 roku trafił do Arsenalu Londyn, znów pod skrzydła Arsene,a Wengera. W Londynie spędził osiem sezonów, w 369 meczach zdobył 226 bramek!, stając się najlepszym strzelcem w historii klubu. 17 października 2007 roku strzelił 42. gola dla reprezentacji Francji i pobił rekord Michela Platiniego.

Fan Holenderskich napastników

Ograniczenie Henry'ego do roli snajpera jest jednak krzywdzące. Jest indywidualnością, która potrafi podporządkować się zespołowi. Zapytany w 2006 roku, co by zrobił, gdyby zdobył „Złotą Piłkę”, odparł: „Wzniósłbym to trofeum razem z moimi kolegami z zespołu. To dziwne, że nikt o tym jeszcze nie pomyślał”. Dla „Trójkolorowych” w 98 meczach zdobył 44 gole, ale zaliczył również aż 24 asysty! Na łamach „L’Equipe Magazine” przyznał: „Zawsze pociągali mnie holenderscy napastnicy, być może ze względu na ich elegancję i klasę. Grają zespołowo, nie starają się samemu błyszczeć. Na tym polega prawdziwa piłka, bez drużyny jesteś nikim. Dlatego staram się oddawać to co dostaję”. Oddawać chcę nie tylko na boisku, dlatego założył fundację „The One 4 All”. Kiedy zakończy karierę, zamierza walczyć z rasizmem i nierównościami społecznymi, jak robi to chociażby Lilian Thuram, którego poznał jeszcze w Monaco. Jego fundacja ma pomagać dzieciom z biednych dzielnic, zamieszkanych głównie przez imigrantów, finansować budowę i remonty ośrodków sportowych, a także wpływać na edukację młodych ludzi. Środki finansowe mają m.in. pochodzić z profitów ze sprzedaży specjalnej kolekcji ubrań słynnego projektanta Tommy’ego Hilfigera. Fundusze pochodzić będą również z kieszeni piłkarza. Henry chciałby także pomagać dzieciom z Gwadelupy, skąd pochodzi jego ojciec. Na problem rasizmu w sporcie „Titi” zwracał już uwagę wielokrotnie. Był inicjatorem akcji „Stand up – Speak up” prowadzonej przez firmę Nike. Wyprodukowano pięć milionów podwójnych, biało-czarnych bransoletek, które sprzedawano po 2 euro. Pieniądze zasiliły fundację im. Króla Baudouina.

Żona z reklamy

W lipcu 2003 roku Henry poślubił angielską modelkę i aktorkę Nicole Merry, którą poznał podczas kręcenia reklamy Renault Clio. W 2004 roku urodziła im się córeczka Tea. Przez cztery lata para zgodnie mieszkała w jednej z najpiękniejszych i najdroższych dzielnic Londynu, Hampstead. Kiedy w 2006 roku pojawiły się plotki o przejściu do Barcelony, Henry mówił: „Moja żona jest Angielką, kocham Londyn, kocham Arsenal. Bez tych kibiców, bez tego klubu być może nie poznałbym mojej żony, nie miałbym córki. Chciałbym być postrzegany jako Paolo Maldini, żeby mówiono o Arsenalu kiedy mówi się o mnie i żeby mówiono o mnie kiedy mówi się o Arsenalu”. Rok później zmienił zdanie – za 24 mln euro trafił do Barcelony. Co się stało z jego wiernością? Wiosną pokłócił się z żoną, wyszedł z domu i nie wrócił. Już po podpisaniu kontraktu z Barceloną stwierdził: „Wiele się ostatnio zmieniło,musiałem uciec od wszystkiego, co angielskie, dotyczy to niestety również mojej żony”. Na Camp Nou przyszło go przywitać więcej osób niż Ronaldinho. Kto wie, czy najbardziej szczęśliwy z tego transferu nie był jego kolega z zespołu, fenomenalny 17-latek Bojan Krkić. „Nawet w najśmielszych marzeniach nie podejrzewałem, że zagram z Henrym. Kiedy grał w Arsenalu był moim idolem, prosiłem Cesca (Fabregasa), żeby załatwił mi jego koszulkę. Gdy dowiedziałem się, że razem pojedziemy na obóz, byłem wniebowzięty. Najbardziej szalone z moich marzeń się ziściło, kiedy strzeliłem gola po podaniu Henry’ego” – Bojan cieszył się jak dziecko.

Piłkarz w skorupie

Jesienią 2007 roku był w wyjątkowo słabej formie, na jakiś czas zawiesił swoje zobowiązania wobec sponsorów, w tym najważniejszego z nich, firmy Reebok, nie udzielał wywiadów. Wszystko po to, by skupić się na zaleczeniu kontuzji kręgosłupa i powrocie do dobrej dyspozycji. Bo futbol to dla niego boisko, a nie cała otoczka. Jego medialny wizerunek nie do końca pokrywa się z rzeczywistością. Zarzuca mu się, że nie uśmiecha się po zdobyciu bramki, że jest wyniosły. „Sportowcy uczą się szybciej niż przeciętni ludzie, bo bardzo wcześnie wrzucani są do świata pełnego lwów. Trzeba wyrobić sobie charakter, zbudować skorupę” - przyznaje „Titi”. Jego najlepszym przyjacielem z boiska jest David Trezeguet, razem wchodzili do wielkiej piłki w Monaco. Po przegranym finale mistrzów świata w 2006 roku, „Trójkolorowi” spotkali się ze swoimi fanami, wychodząc na balkon paryskiego hotelu, położonego na paryskim Place de la Concorde. Zostali cudownie przyjęci, Trezeguet aż się popłakał, w ramionach swojego przyjaciela. Henry również uronił łezkę, nie pierwszy raz z powodu Trezegueta, który przestrzelił karnego w meczu finałowym. „Kiedy David przyszedł do Monaco, od razu się nim zająłem, woziłem go na treningi i przywoziłem do domu po zajęciach. Kiedyś podziękował mi za to publicznie w telewizji, aż się popłakałem. Między nami jest coś mocnego. Ale nie lubię o tym mówić, o pewnych rzeczach lepiej nie wiedzieć. Jestem wrażliwym człowiekiem, lubię mieć swoje tajemnice” - mówi Henry.

„To zapewne najbardziej utalentowany piłkarz na świecie, z jakim pracowałem”- powiedział Arsene Wenger. Jednak przede wszystkim Henry to człowiek z klasą. Być może to kwestia wychowania.