Menedżerowie Arsenalu

Był pierwszym szkoleniowcem Arsenalu. Przedtem rolę tę pełniła rada zawodników i działaczy. Hollis nie miał praktycznie żadnego doświadczenia trenerskiego. Wcześniej pracował na poczcie. Podczas trzech lat spędzonych w Arsenalu (1894-1897) klub był średniakiem w drugiej lidze. Po wyjeździe z Londynu trzykrotnie pracował w Bristol City (1897-1899, 1901-1905, 1911-1913), karierę zakończył w Newport County. W międzyczasie otworzył hotel i pub.

Przed przyjściem do Arsenalu pracował w Blackburn Rovers. Z tą drużyną zdobył 5 Pucharów Anglii. W Arsenal spędził tylko siedem miesięcy (1897-1898). Zrezygnował, gdy klub zajął dopiero piąte miejsce w drugiej lidze. Był pierwszym profesjonalnym szkoleniowcem Arsenalu.

W Arsenalu pracował 15 miesięcy (1898-1899). Zajął piąte (1897/98) i siódme (1898/99) miejsce w drugiej lidze. Miał słabość do szkockich piłkarzy - za jego kadencji w pierwszym składzie grało ich nawet ośmiu. Jego największą klęską była porażka 0:6 w I rundzie Pucharu Anglii z Derby.

W latach 1896-1899 szkoleniowiec Burnley, wcześniej prezes tego klubu. W Arsenalu był pięć lat (1899-1904). W sezonie 1903/04 po raz pierwszy w historii awansował do pierwszej ligi. Po odejściu z Arsenalu pracował w Fulham.

Przed przyjściem do Arsenalu pracował w szkockim Hibernian. Arsenal w czasie jego kadencji (1904-1908) był ligowym średniakiem, ale udało mu się dwa razy z rzędu awansować do półfinału Pucharu Anglii. Po odejściu z Arsenalu prowadził hotel, a potem przez 15 lat był trenerem Fulham.

Do Arsenalu przyszedł z Morton. Ta za jego kadencji (1908-1915) klub przeniósł się z Manor Ground na Highbury i zmienił nazwę z Woolwich Arsenal na Arsenal. W pierwszym sezonie zajął świetne szóste miejsce w lidze. Ale wtedy rozpoczęły się finansowe problemy Arsenalu. Klub musiał sprzedać najlepszych zawodników i już w sezonie 1912/13 spadł do drugiej ligi. Działacze nie zwolnili Morrella, ale nie potrafił on wywalczyć awansu. W sezonie 1913/14 drugie miejsce gwarantujące powrót do I ligi londyńczycy przegrali gorszym stosunkiem goli. W następnym zajęli piąte miejsce. Po tym sezonie Morrell odszedł z Arsenalu.

Był asystentem trenera w Huddersfield Town i Manchesterze City. Do Arsenalu trafił już po wojnie i spędził w nim sześć lat (1919-1925). Największym osiągnięciem jego drużyny było dziesiąte miejsce w sezonie 1920/21. Odszedł po dwóch kiepskich latach i 19. miejscu w sezonie 1923/24 i 20. w 1924/25. Do historii przeszedł jako jeden z pierwszych trenerów podejrzewanych o podawanie swoim zawodnikom środków dopingujących. W styczniu 1925 roku przed meczem Pucharu Anglii z West Ham, Knihgton podał swoim zawodnikom małe srebrne tabletki, które dostał od zaprzyjaźnionego lekarza. Mimo, że pastylki dobrze wpłynęły na wytrzymałość zawodników i były legalne (w owym czasie nie istniały przepisy antydopingowe), piłkarze po trzech meczach odmówili ich przyjmowania. Sprawa została ujawniona na kilkanaście lat później przez samego Knihgtona w jego wspomnieniach . Do dziś nie wiadomo, co zawierały tajemnicze pastylki.

Knihgton często nie mógł dogadać się z Harrym Norrisem. Właściciel klubu odmawiał kupowania piłkarzy mierzących poniżej 172 cm albo ważących poniżej 51 kg. Gdy w 1923 roku Knihgton sprowadził mierzącego 152 cm Hugh Moffatta Norris wpadł w furię i sprzedał piłkarza do Luton jeszcze przez rozpoczęciem sezonu. Po odejściu z Arsenalu pracował w Bournemount (1925-1928), Birmingham City (1928-1933) i Chelsea (1933-1939).