Arsenal podczas wojny

I i II wojna światowa miały spory wpływ na rywalizację piłkarską w Anglii. Arsenal dał jednak swoim fanom powody do radości, dołączając do ligi regionalnej lub broniąc honoru Anglii na froncie wojennym.

Rok po wybuchu wojny w 1914 roku londyńskie kluby połączyły swoje siły z zespołami z południa, by utworzyć London Combination, w którym Arsenal rywalizował przez kolejne cztery lata.

Praktycznie każdy pracownik Arsenalu miał swój wkład w wojenne wysiłki - wielu z nich dołączyło do sił zbrojnych, inni zaś rywalizowali na boisku. Kanonierzy podążyli za przykładem swoich rywali i zapraszali na mecze zawodników "gości", by utrzymywać piłkarski poziom rozgrywek. Ta sama polityka była kontynuowana po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, a mecze Arsenalu cieszyły się dużym zainteresowaniem. Fani mogli oglądać wówczas na murawie między innymi Stanley'a Matthewsa, Stana Mortensena czy Billa Shankly'ego.

Tottenham w czasie I II wojny światowej dzięki uprzejmości władz Arsenalu korzystał z Highbury. Spurs odwdzięczyli się Kanonierom tym samym podczas II wojny światowej, kiedy Highbury przekształciło się w Centrum Obrony Przeciwlotniczej.

Jak się później okazało, Highbury zapłaciło za to swoją cenę, kiedy zostało zbombardowane w 1941 roku. Trybuna North Bank po wybuchu pożaru niczym nie przypominała już fantastycznej budowli - upadł dach, a bramki umiejscowione na murawie zostały rozebrane. Spora część krzesełek na South Stand również uległa zniszczeniu. Przed powrotem do rozgrywek, Arsenal zmodernizował jednak obiekt.

W październiku 1940 roku obok stadionu spadła kolejna bomba, ważąca nieco ponad 450 kilogramów. Dwóch żołnierzy, którzy byli akurat w budynku, na który zdetonowano ładunek, straciło życie. Tona betonu walała się wówczas po trybunach Clock End. Podczas działań wojennych mieszkańcy Islington szukali schronienia w stacji metra nazwanej po Arsenalu.

Kiedy tylko nadarzała się okazja, by bezpiecznie pokopać futbolówkę, Arsenal był jedną z czołowych drużyn podczas II wojny światowej. W sezonie 1939/40 Kanonierzy zdobyli tytuł Ligi Południowej "A", a w kolejnym roku przegrali w finale Pucharu Ligi. Wówczas to Leslie Compton nie wykorzystał rzutu karnego przy stanie 1-1 przeciwko Preston na Wembley, a w rewanżu Arsenal nie poradził sobie z Blackburn, któremu uległ 2-1.

W latach 1941/42 wiele londyńskich klubów utworzyło Ligę Londynu, w której tytuł zdobył Arsenal, strzelając 108 bramek w 30 spotkaniach. W kolejnym sezonie The Gunners wrócili do Ligi Południowej i w latach 1942/43 zgarnęli mistrzostwo oraz Puchar Ligi Południowej. Reg Lewis popisał się wówczas czterema bramkami w finale wygranym 7-1 przeciwko Charltonowi. Siedem lat później Lewis znalazł się na ustach wszystkich, kiedy strzelił dwa gole przeciwko Liverpoolowi w finale Pucharu Anglii na Wembley w 1950 roku.

Czytaj dalej: Whittaker prowadzi Arsenal do szóstego tytułu mistrzowskiego