Stadion Highbury

Arsenal Stadium był stadionem piłki nożnej w północnym Londynie, którego gospodarzem był Arsenal Football Club w okresie między 6 września 1913, a 7 maja 2006. Miejsce to było powszechnie znane jako Highbury, a nazwa ta pochodzi od miejsca Londynu, w którym stadion jest położony. Kibice i władze klubu nadały mu również nieoficjalną i sentymentalną nazwę The Home of Football.

Arsenal Stadium został wybudowany w 1913 roku w miejscu terenów rekreacyjnych nowego collegu. Był dwukrotnie przebudowywany: Po raz pierwszy w latach 30' [z tego okresu pochodzi część wschodnia w stylu Art Deco oraz część zachodnia], a drugi raz na przełomie lat 80' i 90' według raportu Taylora. Wtedy to zmniejszono nieco pojemność obiektu, co niestety ograniczyło dochody klubu z biletów.

Dlatego też w 2006 roku klub przeniósł się na większy Emirates Stadium, Highbury czekała zaś całkowita zmiana przeznaczanie - miejsce to miało stać się pięknym kompleksem apartamentów. East i West Stand zostały ujęte w tym projekcie.

Przez 90 lat swojego istnienia stadion Highbury był nie tylko domem dla Arsenalu. Odbywały się tu mecze angielskiej reprezentacji, oraz półfinały FA Cup, jak również inne wydarzenia sportowe, na przykład zawody baseballowe, bokserskie i krykieta. W 1932 roku przywrócono nazwę Arsenal pobliskiej stacji metra.

Stadion został wybudowany w 1913 roku, kiedy to Woolwich Arsenal przeniósł się z Manor Ground w Plumstead na Highbury, dzierżawiąc tereny rekreacyjne należące do St John's College of Divinity za kwotę 20,000 funtów. Stadion został wybudowany szybko, jeszcze latem tamtego roku. Obiekt został zaprojektowany przez szkockiego architekta Archibalda Leitcha [zaprojektował on w tamtych czasach jeszcze wiele innych stadionów]. Postawiono pojedynczą trybunę po stronie wschodniej, a pozostałe były połączone. Budowa kosztowała bardzo dużo pieniędzy jak na tamte czasy, bowiem aż 125,000 funtów. Kiedy stadion został otworzony, nie był on jeszcze całkowicie wykończony. Pierwszym meczem na Highbury w sezonie 1913-14 było spotkanie z Leicester Fosse w ramach rozgrywek II ligi. Mecz ten wygrali Kanonierzy 2:1 [Tommy Benfield zdobył pierwszego gola na nowym obiekcie, a George Jobey był pierwszy piłkarzem The Gunners, który tego dokonał]. Pierwszy mecz reprezentacji Anglii odbył się tam w 1920 roku.

Niewiele pozostało z oryginalnego projektu Leitcha, gdyż prawie wszystko przebudowano w latach 30' XX wieku. Pierwszą zmianą było wybudowania trybuny West Stand, zaprojektowanej przez Claude'a Waterlowa Ferriera i Williama Binniego w stylu Art Deco. Otworzono ją w 1932 roku. W tym samym roku, 5 listopada, lokalna stacja metra została nazwana Arsenal [wcześniejsza nazwa to Gillespie Road]. Rozebrano również główną trybunę zaprojektowaną przez Leitcha - East Stand. Nowa East Stand, podobnie jak West Stand, zbudowana była w stylu Art Deco. Jej postawienie znacznie przekroczyło budżet na ten cel przeznaczony - klub był zmuszony wydać aż 130,000 funtów, podczas gdy West Stand kosztowała "zaledwie" 45,000. Kolejnymi innowacjami było zadaszenie North Bank, a na południowej trybunie zainstalowano, słynny już, zegar, przez co trybuna została ochrzczona The Clock End.

Przez kolejne 50 lat stadion zmienił się niewiele, choć podczas II wojny północna trybuna została zbombardowana i trzeba było przeprowadzić jej odbudowę. Dachu nie odbudowano aż do 1956 roku. Oświetlenie zainstalowano w 1951 roku, a pierwszym spotkaniem przy sztucznym oświetleniu był mecz towarzyski z Hapoel Tel Aviv 17 października tamtego roku. W 1964 zainstalowano podgrzewanie murawy.

Na początku lat 90' opublikowano raport Taylora na temat tragedii Hillsborough. Według niego wszystkie stadiony miał mieć wyłącznie miejsca siedzące. W 1992 zburzono trybunę North Bank, która dotychczas była miejscem dla najbardziej zagorzałych i fanatycznych kibiców. Rok później na tym miejscu była już nowa trybuna, ze wszystkimi miejscami siedzącymi. Przebudowano również Clock End, jej dach i krzesełka.

W dniu ostatecznego zamknięcia, stadion składał się z 4 niepołączonych ze sobą trybun, wyłącznie z miejscami siedzącymi. Boisko znajdowało się w linii północ-południe z trybunami North Bank Stand i South Stand [znaną przede wszystkim jako Clock End] na końcach. Wzdłuż boiska znajdowały się trybuny The East Stand i The West Stand [są one przykładem brytyjskich trybon w stylu Art Deco]. W East Stand mieściły się biura klubowe, a korytarze były wyłożone marmurem. Trybuna ta wychodziła na Avenell Road. Ta część stadionu jest tak architektonicznie niezwykła, że została uznana za zabytek II stopnia.

Highbury mogło pomieścić 38,419 osób [12,500 na North Bank; 11,000 na West Stand; 9,000 na East Stand i 6,000 na Clock End]. Wszystkie miejsca były siedzące. W częściach południowo-wschodniej i północno-zachodniej znajdowały się 2 gigantyczne ekrany JumboTron firmy Sony. Główne wejścia na stadion prowadziły od Gillespie Road, od Avenell Road i od Highbury Hill.

Przed powstaniem raportu Taylora i erą trybun z miejscami wyłącznie siedzącymi, North Bank i Clock End miały większą pojemność, dlatego też na stadionie pojawiały się tłumy ponad 60-tysięcznej publiczności. Najwięcej ludzi pojawiło się 9 marca 1935 roku [73,295 osób], kiedy to Arsenal rozgrywał mecz z Sunderlandem. Spotkanie zakończyło się wynikiem 0:0.

Arsenal Stadium znany był przede wszystkim ze swojego małego boiska [100x67 metrów] i bardzo dobrze utrzymanej murawy. Warto wspomnieć, że zarządca stadionu Arsenalu - Steve Braddock i jego następca - Paul Burgess, kilkukrotnie zdobyli tytuł dla Najlepszego Zarządcy Roku [FA Premier League Groundsman of the Year].

Po przebudowie według wytycznych Taylora pojemność stadionu spadła do 38,419 miejsc. Sukcesy klubu spowodowały, że podczas każdego spotkania obiekt był wypełniony po brzegi. Logicznym było, że klub zechce jakoś temu zaradzić. Zdecydowano się na opuszczenie Highbury, gdyż przebudowa tego stadionu byłaby zbyt trudna i droga.

Podczas ostatniego sezonu na Arsenal Stadium [2005/06] klub przeprowadził wiele akcji promocyjnych, upamiętniających to niezwykłe miejsce. Zawodnicy występowali w bordowych koszulkach, takich samych jak w pierwszym sezonie [1913/14]. Na stadionie uhonorowano wiele osób i wydarzeń ważnych dla historii Arsenalu. Przykładami niech będą: Kits day, London Derbis Day, Arsene Wenger Day i Dennis Bergkamp Day. Ostatnim meczem na stadionie Highbury było spotkanie w ramach FA Premier League przeciwko Wigan Athletic [7 maja], które to Kanonierzy wygrali 4:2. Thierry Henry zdobył wtedy Hat Tricka.

Po zamknięciu stadionu, Arsenal zaczął wyprzedawać wiele rzeczy ze starego Highbury. Kupić można było między innymi kawałki boiska, części bramek, a nawet biurko George'a Grahama. Zaprzestano sprzedawać krzesełka, gdyż wykryto, że są w nich pewne ilości toksycznego kadmu.

Po przenosinach na Emirates Stadium, Arsenal Stadium jest przebudowywany na apartamenty według projektu zwanego Highbury Square. Trybuny North Bank i Clock End zostały już wyburzone, a słynny zegar został przeniesiony na nowy, wielki stadion. East Stand i West Stand nie zostaną zburzone, a jedynie zmodyfikowane na potrzeby mieszkalne. Na boisku powstanie ogród. Apartamenty mają być gotowe na 2010 rok.