#3 Niezawodny w środku pola - Mikel Arteta

05.06.2013, 00:01, Michał Kowalczyk 2698 komentarzy

38 meczów, 3420 minut, 552 strzałów, 72 bramki strzelone, 37 straconych, 49 otrzymanych kartek... Kampania 12/13 Premier League już za nami, nadszedł czas refleksji i podsumowań. W każdym sezonie drużyna ma swoich bohaterów - ludzi, bez których nie byłoby momentów radości, dobrych wyników, efektownych akcji. Redakcja Kanonierzy.com postanowiła przygotować subiektywny ranking pięciu najlepszych zawodników Arsenalu minionego sezonu. Na miejscu trzecim znalazł się... Mikel Arteta!

Każdy kto choć raz grał bardziej profesjonalnie w piłkę, zdaje sobie sprawę jak istotna dla całej drużyna jest rola, jaką pełni w Arsenalu urodzony w San Sebastian pomocnik. Wicekapitan Kanonierów musiał nieco przytemperować ofensywny styl gry, z jakiego słynął reprezentując barwy Evertonu, ponieważ na jego barkach spoczęło wypełnienie luki po stęsknionym za słońcem Aleksem Songiem.

To Artecie podają piłkę defensorzy The Gunners, to od niego zaczyna się każda akcja drużyny, to on zabezpiecza tyły, kiedy obrońcy zapuszczają się do przodu, to on asekuruje innych zawodników i powstrzymuje groźne kontrataki rywala. Na tej pozycji musi wręcz występować zawodnik o stalowych nerwach, którego cechują dokładne podania i zawziętość. I właśnie w zestawieniu najwięcej podających zawodników w pięciu najsilniejszych ligach europejskich Mikel zajmuje drugie miejsce (po Xavim), notując średnio 91 podań na mecz, ze skutecznością 91,53%.

W sezonie 2012/13 Arteta wystąpił w 34 ligowych spotkaniach, 7 w Lidze Mistrzów i 2 w Pucharze Anglii. Hiszpan wyrównał także swój dorobek strzelecki z debiutanckiego sezonu w północnym Londynie, zdobywając łącznie 6 bramek (wszystkie w lidze), z czego 5 z rzutów karnych. Pomocnik Arsenalu został jedynie trzykrotnie zmieniony, co oznacza, że spędził łącznie na murawie 3794 minut, czyli 63 godziny i niecały kwadrans.

Kluczową rolę Artety w zespole widać było szczególnie w ligowych meczach, w których nie grał, a Kanonierzy biegali jak dzieci we mgle, głupio tracili piłki i nie umieli poradzić sobie z wysokim pressingiem rywali. Prócz pojedynku z Fulham na Emirates Stadium (3-3), w którym Mikel sprokurował i przestrzelił karnego, był najrówniej grającym i najpewniejszym elementem układanki Wengera w minionym sezonie. Choć nie zawsze grał efektownie, to za to niesamowicie efektywnie, co zdają się potwierdzać niemal wszystkie statystyki.

Arteta wymienił w tym sezonie najwięcej podań z wszystkich zawodników w Premier League, znalazł się w pierwszej piątce najskuteczniej przechwytujących piłkę graczy i zaliczył 75 odbiorów (najwięcej w drużynie). Aby wydatniej przedstawić jego wkład w grę Arsenalu, porównano jego statystyki z osiągnięciami najbardziej wpływowego pomocnika Manchesteru United - Michaela Carricka, który rozegrał podobną liczbę minut w lidze w barwach mistrza Anglii.

W destrukcji obaj piłkarze spisywali się bardzo podobnie. Arteta był nieco lepszy, jeśli chodzi o przejęcia, liczbę odbiorów, pojedynki jeden na jeden na ziemi i w powietrzu, natomiast Carrick skuteczniej odbierał piłkę i częściej powstrzymywał akcje rywali.

Anglik był niemal bezbłędny w defensywie, natomiast Hiszpan lepiej się spisywał w linii pomocy i w ofensywie. Krytycy gry Artety zarzucają mu zbyt wiele strat na własnej połowie i zbyt małe zdecydowanie w grze ofensywnej, jednak bez wątpienia trzeba pochwalić go za zabezpieczanie tyłów i ustawianie się na boisku, kiedy Kanonierzy napierają na bramkę rywali i rozgrywają piłkę na ich połowie. Zarówno Arteta jak i Carrick bezsprzecznie rządzili w liniach pomocy swoich drużyn i dominowali jeśli chodzi i skuteczność i ilość podań, a także wyprowadzanie piłki do przodu.

Warto na koniec wspomnieć, iż Mikel założył w trakcie sezonu opaskę kapitana Arsenalu w obliczu absencji Thomasa Vermaelena i - jak pokazuje nasza sonda - powinien nadal pełnić tę funkcję w kolejnej kampanii. Arteta był prawdziwą ostoją pomocy The Gunners w minionym sezonie i gdyby tylko nie urodził się w kraju pełnym piłkarskich wirtuozów, to z pewnością zasłużyłby swoją grą w klubie na powołanie do reprezentacji.