Arsenal i jego problemy

15.08.2018, 10:28, Tomasz Kowalski 24 komentarzy

Nie od dziś wiemy, że w futbolu należy się zmieniać, aby się rozwijać, choć nie jest to gwarantem sukcesu, to na pewno przyczynia się do zrobienia kroku w przód.

Arsenal od lat zmaga się z ustabilizowaniem formy. Wahania jakości występów Kanonierów były aż nadto widoczne. Przyjrzyjmy się kadrze Arsenalu z ostatnich pięciu lat, kiedy to Arsenal grał przyjemną dla oka piłkę, a jednocześnie potrafił utrzymywać się w czołówce ligi, a nawet na pierwszej lokacie przez kilkanaście kolejek.

Sezon 2013/14

Ten sezon był dla Arsenalu przełomowy, ponieważ w końcu do klubu zawitała gwiazda światowego formatu w postaci Mesuta Özila, który był zwiastunem lepszych czasów. Kwota transferu wyniosła wówczas 42,5 miliona funtów, co uczyniło Mesuta najdroższym niemieckim piłkarzem w historii. Dla porównania, dziś Everton zapłacił 45 milionów funtów za Gylfiego Sigurdssona.

Transfer Özila, choć był jedynym transferem do pierwszego zespołu, wniósł powiew świeżości do drużyny. Rok wcześniej do klubu dołączyło kilku graczy - Santi Cazorla, Lukas Podolski, Olivier Giroud oraz Nacho Monreal, jednak na The Emirates w roli gospodarza nie wystąpił już Alex Song, który przeniósł się do FC Barcelony oraz Robin van Persie, który w późniejszym czasie fetował gola strzelonego Arsenalowi.

Transfery te pomogły w stworzeniu optymalnej jedenastki i rozdysponowania ról dla poszczególnych graczy. Wysoka forma Aarona Ramseya, życiowy skok umiejętności Theo Walcotta były dobrymi prognostykami na przyszłość. Arsenal grał świetną piłkę, a sam skład wyglądał na taki, który po dłuższym zgraniu, będzie w stanie sięgnąć po mistrzostwo.

Arsenal okupował pozycję lidera od 5. kolejki do 24. z dwoma przerwami. Kryzys nadszedł pod koniec sezonu, kiedy to dotkliwe porażki przeciwko Liverpoolowi (1-5) Chelsea (0-6) czy Evertonowi (0-3) spowodowały, że Arsenal zakończył sezon z 79. punktami na koncie, tracąc zaledwie 7. oczek do Manchesteru City. Pocieszeniem i symbolem rozpoczęcia nowej ery było przełamanie wieloletniej passy bez trofeum i zdobycie FA Cup.

Sezon 2014/15

Kibice, mimo wszystko, cieszyli się z poprzedniego sezonu, a nowe transfery przypominały o tym, że klub zmienia się na lepsze. W końcu na Emirates Stadium zawitała kolejna gwiazda światowej piłki - Alexis Sanchez. Dodatkowo, drużynę zasilił m.in. Calum Chambers, czyli obiecujący 19-latek ze słynącego z dobrej młodzieży Southamptonu, Danny Welbeck, Mathieu Debuchy, Gabriel Paulista, David Ospina oraz nasz rodak - Krystian Bielik, czyli kolejna melodia przyszłości. Z klubu odszedł tylko Thomas Vermaelen, który nie był już aż tak znaczącą postacią w układance Arsene'a Wengera.

Pomimo tego, że Arsenal się wzmacniał, to był w tyle. Kanonierzy wciąż grali miłą dla oka piłkę, jednak nie doszło do tego, czego wszyscy oczekiwali, czyli coraz lepszego zgrania drużyny, a przez to lepszych wyników, a do składu włączony został przecież sam Alexis Sanchez, który później okazał się kluczowym graczem Arsenalu i jednym z najlepszych zawodników na globie.

Po raz kolejny jedna z części sezonu była zła, bowiem Arsenal po 19. kolejkach zajmował 5. miejsce w tabeli. Kolejne 19 spotkań to tylko 3 porażki i zdecydowanie lepsze występy przeciwko czołówce. Kibice w końcu mogli się cieszyć z losowania Ligi Mistrzów, bowiem Arsenal trafił w 1/8 finału tych rozgrywek na AS Monaco. Fatalny pierwszy mecz w wykonaniu The Gunners był kolejnym zimnym prysznicem dla zawodników i kibiców, którzy stawali się coraz mniej cierpliwi, jednak tę gorycz osłodziło ponowne zdobycie FA Cup.

Sezon 2015/16

Ten sezon miał być "Naszym sezonem". Kibice niemalże domagali się lepszej gry i uzupełnienia braków na kilku pozycjach. Klub zasilił jedynie Petr Cech, przez co fani byli wściekli, nie z samego faktu przyjścia czeskiego bramkarza, a tego, iż był to jedyny transfer w wykonaniu Arsenalu, co znacznie przyczyniło się do zakończenia rozgrywek "zaledwie" na pozycji wicemistrza Premier League.

Arsenal po raz kolejny miał problemy z rozpoczęciem sezonu z wysokiego C, jednak po kilku kolejkach zawodnicy byli już pewniejsi siebie i zgarniali punkt za punktem, co zaowocowało pozycją wicelidera w 8. kolejce. Jednak stabilizacja była czymś trudniejszym do osiągnięcia, przez co Arsenal potrafił wygrać 2-1 z Manchesterem City, żeby kilka dni później doznać sromotnej porażki 0-4 z Southampton.

To powinien być sezon Arsenalu. Wszyscy główni rywale do tytułu mieli większe problemy, a liderem niespodziewanie został Leicester City, który ostatecznie zdobył tytuł i zaskoczył cały piłkarski świat. Arsenal zakończył rozgrywki na 2. miejscu, tracąc 10 oczek do Mistrza Anglii.

Sezon 2016/17

Arsenal w końcu zabrał się do łatania luk w składzie i sprowadził nowego defensywnie usposobionego Granita Xhakę, czołowego obrońcę La Ligi - Shkodrana Mustafiego oraz Lucasa Pereza, który miał dodać odrobinę rywalizacji o pierwszy skład z innymi skrzydłowymi oraz napastnikami.

Kolejny rok z rzędu i kolejne problemy w pierwszym spotkaniu sezonu (porażka 3-4 z Liverpoolem). Z każdym meczem zespół wyglądał jednak coraz lepiej, jednak nie były to wyżyny tych zawodników oraz zanikł gdzieś uwielbiony przez wielu styl gry zwany Wengerballem. Indywidualne błędy były aż nadto widoczne, a forma i uwaga zawodników bardzo rozproszona i nierówna. Arsenal po raz kolejny wzmocnił swój skład o brakujące ogniwa, ale do poprawy nie doszło, a wręcz odwrotnie, bo zespół zaliczał regres i musiał oglądać plecy rywali. Był ostatni sezon, w którym Arsenal występował w Lidze Mistrzów, ponieważ rozgrywki zakończył on na 5. lokacie. Kanonierzy ponownie sięgnęli po puchar FA Cup, jednak można to traktować jako nagrodę na otarcie łez.

Nowe transfery nie spełniły pokładanych w nich nadziei. Mustafi oraz Xhaka grali momentami fatalnie, niczym niedoświadczeni juniorzy, a Lucas Perez nie otrzymywał wystarczającej ilości szans na pokazanie swoich umiejętności.

Sezon 2017/18

Ostatni sezon Arsene'a Wengera jako Bossa Arsenalu i ostatnia szansa na pożegnanie godne mistrza.

W klubie doszło do niemałej rewolucji, ponieważ odeszło wielu zawodników pierwszego składu: Alex Oxlade-Chamberlain, Theo Walcott, Olivier Giroud, Francis Coquelin, Gabriel Paulista, Kieran Gibbs czy Wojciech Szczęsny. W styczniu klub opuścił Alexis Sanchez, a na zasadzie wymiany, dołączył Henrich Mchitarian. Jeśli chodzi o transfery do klubu, Arsenal postawił na ofensywę i rozbił bank na Alexandre Lacazette'a oraz Pierre'a-Emericka Aubameyanga, a ponadto za darmo zakontraktował Seada Kolasinaca.

Kadra z sezonu 2013/14 była już coraz starsza i nie omijały jej kontuzje. Słaba atmosfera spowodowana otoczką wokół odejścia Alexisa Sancheza dawała się we znaki. Arsenal ponownie miał olbrzymie problemy z pierwszym spotkaniem w lidze, aczkolwiek ostatecznie zdobył 3 punkty, co jednak nie dodało otuchy Kanonierom, bo przegrali dwa kolejne spotkania. Wszystko wyglądało bardzo przeciętnie do połowy sezonu, co jest już klasycznym stwierdzeniem dla zespołu. Dowodem może być to, że Arsenal od 19. kolejki okupował 5. miejsce aż do końca sezonu.

Dlaczego doszło do tego, iż Arsenal rokrocznie wzmacniał się, a mimo to wyglądał coraz gorzej i miał problemy z psychiką, wiarą w siebie i stabilizacją formy?

Poniżej skład Arsenalu z 2013/14

Poniżej prognozowany skład Arsenalu na sezon 2018/19

Jeśli spojrzymy na oba zestawienia, na pierwszy rzut oka dowiemy się z nich, że obecny skład prezentuje się zdecydowanie lepiej.

W pierwszym spotkaniu sezonu 2018/19, Arsenal ponownie doznał porażki.

Co jednak powoduje problemy, które uniemożliwiają Kanonierom na rozgrywanie sezonu na równi z najlepszymi oraz z utrzymywaniem najwyższej formy?

Być może to brak rozgrywającego w postaci Santiego Cazorli, który dyktował tempo gry oraz kierował niemalże każdym atakiem Arsenalu. Widoczny jest brak Hiszpana, bowiem od kiedy doznał długoterminowej kontuzji, Arsenal miał problemy z grą pozycyjną, którą rozgrywał bez pomysłu i często na alibi, nie wiedząc, kiedy przyspieszyć, a kiedy odpowiednio zwolnić tempo. W zespole brakowało również lidera, którym był Alexis Sanchez, bowiem on jako jedyny potrafił odmienić losy spotkania w pojedynkę.

Należy również pamiętać o wyeliminowaniu błędów w obronie, która jest obecnie piętą Achillesową Arsenalu. Mustafi powinien zachować zimną głowę, Bellerin pracować jeszcze ciężej, bo za rywala ma doświadczonego Lichtsteinera, by nie popełniać tylu gaf w okolicach 20 metra.

Jednak ten sezon może być inny - nowy styl gry, większy pressing, zwrócenie uwagi na fizyczność i motorykę piłkarzy oraz piekielnie silny atak. To będą główne atuty Kanonierów. Sami piłkarze będą uczyć się gry pod skrzydłami nowego trenera, przez co może minąć trochę czasu do 100% zrozumienia założeń taktycznych oraz ich wykonywania.

Czy tak będzie to wyglądało? Przekonamy się już w najbliższych miesiącach.