Fragment książki "Arsene Wenger. Generał i jego Kanonierzy"

24.08.2016, 15:45, Mateusz Kolebuk 19 komentarzy

Za trzy tygodnie, dokładnie 14 września, do księgarni w całej Polsce trafi książka Johna Crossa „Arsène Wenger. Generał i jego Kanonierzy”. W publikacji nie brakuje ciekawych historii związanych nie tylko z francuskim szkoleniowcem, ale też piłkarzami, których prowadził przez niemal 20 lat pobytu przy Highbury i Emirates Stadium. Zgodnie z zapowiedzią publikujemy fragment książki, która ukaże się pod naszym patronatem.

Przypominamy o specjalnym kodzie rabatowym do wykorzystania na http://www.labotiga.pl/arsenal-pakiety

- z kodem KANONIERZYLEGENDY rabat 25%

- kod działa zarówno na pakiet z autobiografią Tony’ego Adamsa, jak i pojedyncze tytuły (jeśli chcesz zamówić tylko jedną z książek)

- wysyłka od zaraz – książki jeszcze przed premierą w Twoich rękach!

Fragment książki o zmianach, jakie wprowadził Arsène Wenger po objęciu sterów w Arsenalu:

W ośrodku treningowym Arsenalu Wenger zakazał podawania wody gazowanej, twierdził bowiem, że gaz utrudnia przepływ tlenu. Zabronił też dodawania mleka i cukru do herbaty i kawy, uznając to za „obrzydliwy angielski zwyczaj”. Kilka lat później delikatnie się w tej kwestii ugiął, kazał jednak piłkarzom upewniać się, że cukier dodawany do ich ciepłych napojów jest równomiernie rozprowadzony.

Po kilku latach pracy Wengera w klubie w ośrodku treningowym nagrywano wywiad z Solem Campbellem. Campbell najpierw się rozejrzał, czy nikt nie patrzy, a potem posłodził sobie kawę. Nabrał cukru na łyżeczkę, a następnie pieczołowicie wymieszał napój od lewej do prawej, aż cukier się rozpuścił i równomiernie rozprowadził. Po chwili wyjaśnił, że Wenger powiedział: „Jeśli już musicie słodzić kawę, koniecznie zadbajcie o to, aby cukier został równomiernie rozprowadzony w filiżance, żeby potem się równomiernie przyswajał”. Wenger uważa, że pozwala to uniknąć cukrowego haju i pomaga utrzymać energię na stabilnym poziomie.

Dieta ma dla Wengera bardzo duże znaczenie. To coś, co wyniósł z pracy w Japonii. Do dziś podkreśla, jak ważne jest pilnowanie, co jedzą piłkarze. „Moim zdaniem wy, Anglicy, jecie za dużo cukru i mięsa, a za mało warzyw. Przez dwa lata mieszkałem w Japonii i nigdy nie miałem lepszej diety. Tam dba się o zdrowie za pomocą odpowiedniego stylu życia. Dieta Japończyków opiera się głównie na gotowanych warzywach, rybie i ryżu. Żadnego tłuszczu czy cukru. Gdy się tam mieszka, od razu rzuca się w oczy, że w Japonii po prostu nie ma otyłych ludzi. W Wielkiej Brytanii odżywianie się to jakiś koszmar. Całymi dniami pijecie herbatę z mlekiem albo kawę z mlekiem, którą zagryzacie ciasteczkami. Gdyby tak stworzyć listę tego, czego nie powinien jeść sportowiec, wyszłaby z tego dieta typowego Brytyjczyka”.

W pierwszych dwóch tygodniach pracy w klubie Wenger ściągnął do ośrodka treningowego dietetyka, który przeprowadził pogawędkę na temat właściwego odżywiania i rozdał piłkarzom ulotki z informacjami o tym, co należy jeść, a czego trzeba się wystrzegać. Wenger mocno stawiał na komunikację. Te pierwsze dni miały dla menedżera kluczowe znaczenie, musiał bowiem przeciągnąć na swoją stronę największych indywidualistów w zespole i sprawić, by się od niego nie odwrócili. Często zatem widywano go, jak spaceruje po boiskach treningowych w towarzystwie Tony’ego Adamsa i Paula Mersona, dwóch zawodników potrzebujących wówczas znacznego wsparcia. Początkowo te „długie przechadzki” były niemal codziennością.

Kolejną wielką zmianą było wprowadzenie przedmeczowej rutyny w przypadku spotkań granych u siebie. Za czasów George’a Grahama zawodnicy zbierali się całą drużyną w South Herts Golf Club w Totteridge w północnym Londynie, a potem wszyscy jechali stamtąd w konwoju na Highbury. Za Bruce’a Riocha piłkarze jedli w domu – najczęściej fasolkę albo jajka na śniadanie – a potem każdy z osobna ruszał na stadion, gdzie się spotykali.

Wenger nalegał, aby zespół spotykał się wcześniej (początkowo wszyscy zjeżdżali się do ośrodka treningowego, lecz później menedżer zamienił tę lokalizację na hotel, w którym piłkarze spotykali się już dzień przed meczem, nawet wtedy, gdy występowali u siebie). Wszyscy mieli się zdrowo odżywiać co najmniej na pięć godzin przed pierwszym gwizdkiem. Dostawali zatem puree ziemniaczane, warzywa i gotowany drób. Zdarzało się, że piłkarze usilnie starali się wepchnąć w siebie pełny posiłek o dziesiątej rano.

O książce:

„Wążer? Łonga”? Kiedy przybywał na Wyspy Brytyjskie, dziennikarze nie wiedzieli nawet, jak poprawnie wymówić jego nazwisko. Ale wystarczyły dwa sezony, by zaczęto odmieniać je w mediach przez wszystkie przypadki.

Arsène Wenger zbudował w Londynie jedną z najlepszych drużyn świata. Trzy mistrzostwa Anglii, a zwłaszcza sezon 2003/04, w którym jego Kanonierzy nie ponieśli w Premier League żadnej porażki, zapewniły mu stałe miejsce w historii futbolu.

W swojej książce John Cross zabiera czytelnika prosto do szatni Arsenalu. Ustami Vieiry, Parloura, Henry’ego, Pirèsa, Campbella i wielu innych piłkarzy opowiada o metodach treningowych, sztuczkach motywacyjnych i pomysłach taktycznych francuskiego szkoleniowca.

Arsène Wenger. Generał i jego Kanonierzy to nie tylko najeżona anegdotami opowieść o 20 latach Francuza spędzonych na Highbury i Emirates Stadium. To świetny przewodnik dla każdego, kto marzy o karierze menedżera. Wielkiej karierze.