Fragment książki "Ludzie znikąd. Nieprzenikniony świat skautów piłkarskich"

08.03.2018, 12:44, Mateusz Kolebuk 1 komentarzy

Jakiś czas temu ruszyła przedsprzedaż książki Michaela Calvina „Ludzie znikąd. Nieprzenikniony świat skautów piłkarskich” pod naszym patronatem! Dowiedz się wszystkiego na temat pracy ludzi, którzy odpowiadają za wyszukiwanie talentów piłkarskich. Zobacz jak to wygląda od środka.

Książka w przedsprzedaży dostępna jest na www.idz.do/ludzieznikad-kanonierzy:

- oszczędzasz ponad 10 zł

- wysyłka od 5 marca – książka jeszcze przed premierą w Twoich rękach!

- atrakcyjne pakiety z innymi książkami o Premier League

Od 14 marca książki szukaj w salonach Empik oraz w dobrych księgarniach w całej Polsce.

Kolejny fragment książki:

Johnson, człowiek powściągliwy i działający według rytuału, zajął się swoją dokumentacją. Złożył kartkę formatu A4 na czworo i zapisał na niej nazwiska i numery piłkarzy oraz ustawienie drużyn, niebieskim i czerwonym atramentem. Później schowa ją, jak tysiące innych, w jednej z przeznaczonych do tego walizek, które trzyma w garażu. Czasem notował też w skrótowej formie swoje skojarzenia, dopisując obok jakiegoś nazwiska „przypomina X”. Tak na przykład Taylor Miles, który w 43. minucie zdobył wyrównującą bramkę dla West Hamu, został na wieczność zestawiony z Craigiem Bellamym. Wprawdzie nie wyglądał jak rozwścieczona tchórzofretka, ale również biegał za dwóch i miał podobny instynkt strzelecki.

Gdy Johnson się odzywał, odruchowo zasłaniał usta trzymanym w prawej ręce oficjalnym arkuszem ze składami, aby nie usłyszał go nikt obcy. Miał delikatny, ale stanowczy głos.

– W tej pracy człowiek jest zdany wyłącznie na siebie – wyjaśnił. – Można się poczuć bardzo samotnie. Tak naprawdę nie ma się przyjaciół, ma się znajomych wśród skautów, ale po prawdzie to nie są przyjaciele. To trochę tajemny świat. Próbujemy nie mówić sobie nawzajem, kogo obserwujemy, ale na ogół to całkiem oczywiste.

Jego uwagę zwróciło dwóch siedzących z tyłu młodzieńców, z których jeden był najwyraźniej pochłonięty swoim iPadem, a drugi wytrzeszczał oczy, wysyłając esemesa ze smartfona.

– Można poznać, że to agenci – mruknął z ledwo dostrzegalnym ruchem głowy. – To ci, którzy wciąż wiszą na telefonie. Wcale nie oglądają meczu. Oni są tu po to, żeby odwiedzać gabinety, wszystko widzieć i się pokazywać.

Jego synowi, Jamiemu, początkowo wpadł w oko John Swift, elegancki i smukły rozgrywający Chelsea. Umiejętnie szukał gry, mądrze podawał i był wystarczająco zaawansowany technicznie, by swobodnie operować piłką na małej przestrzeni.

– Młody gość, w typie Gary’ego Gardnera, tato – rzucił, mając na myśli innego nieopierzonego pomocnika, z Aston Villi.

– Dobry piłkarz, ale na poziomie akademii – padła odpowiedź. – Zadaj sobie pytanie: „Czy uratuje mi posadę, gdybym go zabrał do klubu z Championship albo League One?”. Nie. Przez niego tę posadę stracisz.

Swift natychmiast przestał się liczyć.