Garnitur

07.12.2011, 19:01, Przemysław Szews 1003 komentarzy

Nie sprawili Wengerowi prezentu mikołajkowego młodsi bywalcy rezerw Arsenalu, którym w sukurs poszli także starzy wyjadacze, w osobach Arszawina, Squillaciego czy Chamakha. W żaden sposób nie nagrodzili także drugiej meczowej setki w Europie autorstwa francuskiego szkoleniowca. Chyba, że za przekorne uznanie zaliczymy wyjątkowo widowiskową grę w obronie. Choć lepiej pasowałyby tu określenia z nieco niższego rejestru – komiczna, kuriozalna? Pietruszka, pietruszką, kalesony, kalesonami, ale nawet takie mecze wypadałoby wygrać. A może szczególnie takie - choćby dla pokazania, że drugi garnitur, zwyczajowo wkładany przez czołówkę na tym etapie rozgrywek, nie ma za krótkich nogawek i rękawów, czy też nie jest w połowie zeżarty przez mole.

Taki strój wygrzebał z szafy Pep Guardiola, choć akurat garnitur to dla średniej wieku wtorkowego składu (poniżej 21 lat) określenie nieco na wyrost. Śpioszki? Mundurek szkolny? Co bardziej wrażliwy sympatyk BATE mógłby się oburzyć, ze to rozgrywki seniorskie, a nie młodzieżowa wariacja Ligi Mistrzów (przy okazji: czterema golami w swojej wcale nie debiutanckiej historii, piłkarze BATE jeszcze nie przegrali). Jakby się szkoleniowiec Barcelony uparł, to samymi młodymi wychowankami cały skład by opękał (średnią wieku zawyżył bramkarz Pinto, Maxwell i dwudziestoczteroletni! Pedro). Zagrał Guardiola na nosie wszystkim kolegom po fachu i postraszył młodą Barceloną. Bez skrupułów i obawy puścił na europejskie salony żądną wrażeń młodzież. Zrobił to w sposób bardziej precedensowy od starszego, francuskiego kolegi. Wenger małolatami szastał na własnym podwórku i to najczęściej w pucharach. Na taki młodzieżowy Va banque w Lidze Mistrzów jeszcze sobie nie pozwolił.

Pozostając w lekkim szoku i podziwie mógłbym stworzyć tekst, gdzie rozpływałbym się nad La Massią, udowadniając, że zakopany jest tam gdzieś kamień filozoficzny lub na jej terenie działa laboratorium, gdzie mutuje się geny. Nie wnikając jak to się dzieje i „skąd” Ci młodzi grajkowie pochodzą, na pierwszy plan wysuwa się jeden wniosek - choć Arsenal przyjął inny system „obniżania średniej wieku”. Skauci Kanonierów importują bowiem piłkarzy, owszem młodych, czasem bardzo młodych, ale już o ustalonej renomie w rozgrywkach juniorskich, takich, o których zaczyna się mówić, i dopiero wtedy wdraża ich w londyńsko-angielskie realia. Nie odbieram, broń Boże, młodzieży arsenalowskiej talentu czy wirtuozerii. Za wcześnie też na ocenę i prognozę dot. młodzików wychowanych w La Massi. Wczorajsze mecze, odmienne w każdym calu, do takich przemyśleń jednak zmuszają.

Wielokrotnie wspomina się, mówiąc o graczach Arsenalu, że traktują klub jako odskocznię – do lepszych pieniędzy, drużyn, trofeów. Klub z Ashburton Grove daje im co prawda to co najlepsze - ośrodki treningowe, trenerów, całą infrastrukturę (i wspaniałych fizjoterapeutów, można by dodać dla złośliwości). Niby każdy jest w głębi serca Kanonierem. Gdy jednak przychodzi co do czego, „armatę w sercu co prawda będzie nosił do grobowej deski”, ale od nowego sezonu to inne logo na koszulce będzie całował. Myślę, że masowe rejterady z Emirates są już tematem zamkniętym i że, co ciekawsi młodzianie (i ci nieco już starsi), zagrzeją tutaj miejsce na dłużej i nabiorą do klubu przywiązania, by walczyć ze stuprocentową determinacją o każdy punkt (a z tym bywa różnie – czy po raz kolejny mam przytoczyć finał Carling Cup?). Odpowiedzialny za wpojenie tego przywiązania jest w największym stopniu Wenger, mający wciąż silną pozycję w klubie i (mam taką nadzieję) uznanie wśród zawodników. Ale nie tylko on, taką rolę powinni pełnić kluczowi zawodnicy, a zwłaszcza kapitan – Van Persie, którego niedawne przebąkiwania o odejściu z klubu i braku decyzji dot. kontraktu z pewnością w tą rolę się nie wpisywały.

Przypominają mi też się słowa Wojtka Szczęsnego, kiedy mówił w jednym z wywiadów, że kiedy w klubowej restauracji mija jakiegoś juniora, zawsze stara się podejść, zagadać (piłkarze jedzą w oddzielonych według kategorii wiekowych sekcjach), bo kiedyś sam marzył, żeby jakiś zawodnik (obserwował wtedy z podziwem m.in. Henry’ego, czy aktualnego kapitana) z pierwszego zespołu tak do niego podszedł, czy chociaż poklepał po plecach. Daje to do myślenia – to wewnątrz nie jest tak pięknie? Można snuć domysły, skupiać się na najdrobniejszych szczegółach i to w nich upatrywać innego podejścia w tworzeniu jedności, klubowej rodziny.

Nie ulega wątpliwości, że na treningowych boiskach Arsenalu biegają całe tuziny utalentowanych młodzików, z nadzieją wypatrujących szansy w pierwszym zespole. Trzeba pamiętać, że zmieniające się trendy nie czynią już z Arsenalu klubu-dziwoląga. W żyły swoich zespołów młodą krew pompuje coraz więcej trenerów. Wengera i skautów w tym głowy, żeby „kanonierska” krew, nie tylko była najlepsza, ale żeby zbyt szybko nie nastąpiły transfuzje do innych futbolowych organizmów i aby drugi garnitur, niewiele ustępował wyglądem pierwszemu, wyjściowemu.

PS. Wraz z moim powrotem, planuję się także aktywnie udzielać na Twitterze. Znajdziecie tam regularnie kilka słów od Dona. Dla followersów planuję jakiś konkurs i inne atrakcje, także zapraszam – może z kimś chętnym, kogo wylosuję, stworzymy jakąś dyskusję, do opublikowania na łamach Kanonierów? @PrzemyslawSzews