In Arsene We Trust...

03.09.2010, 00:32, Łukasz Klimkiewicz 496 komentarzy

Czytam tu i ówdzie na stronach i blogach poświęconym Kanonierom komentarze dotyczące letniego shoppingu Arsene Wengera w Futbolowej Galerii Europejskiej i cudów jakie wykopał spośród tysięcy 'sklepów', więc sam pokusiłem się o komentarz tej kwestii, a żeby nie został zagrzebany gdzieś pomiędzy innymi, to będzie w postaci swojego rodzaju felietonu.

Na samym początku jeszcze raz wymienię zawodników, których na Emirates Stadium sprowadził pan Wenger - Chamakh, Koscielny i Squillaci, oraz tych, którym pan Wenger podziękował za współpracę - Senderos, Campbell, Gallas, Silvestre, Simpson, Merida oraz Eduardo. Jak widać opuściła nas właściwie cała linia defensywna, a wśród tego piłkarze z nie byle jakim doświadczeniem i ograniem w Premier League. Odeszło też dwóch zawodników ofensywnych, którzy moim zdaniem już w niedługim czasie mogliby zrobić furorę na Wyspach w barwach Arsenalu, ale o tym później.

Przede wszystkim trzeba omówić to, co było w poprzednim sezonie największym i najpoważniejszym mankamentem drużyny Wengera - obrona. W zeszłym roku w północnym Londynie pojawił się fenomenalny piłkarz - Thomas Vermaelen. Wenger wydał na niego stosunkowo niewielkie pieniądze, a sam zawodnik dla wielu na Wyspach nie był bardzo znaną postacią. Wielu też uważało, że TV5 na angielskich boiskach po prostu się nie sprawdzi, no i że Gallasowi w końcu musi ktoś towarzyszyć. Jak się okazało, sprowadzenie Vermaelena było strzałem w dziesiątkę i szczerze mówiąc myślałem wtedy, że już nigdy więcej nikt nie podważy zdania Wengera w trakcie okresu transferowego, ale o tym też za chwilę. Odejście Gallasa - do Tottenhamu [rotfl] - było raczej do przewidzenia od chwili, gdy w prasie pojawiły się informacje mówiące o sumie tygodniowego wynagrodzenia, jakie pan William chciałby otrzymywać. Myślę też, że postawa Gallasa na boisku jak i przede wszystkim w szatni i ogólnie poza klubem pozostawiała bardzo wiele do życzenia, więc opuszczenie przez niego murów Ashburton Grove było jedynym dobrym wyjściem. Ale żeby do Tottenhamu... Mikael Silvestre to już wyjątkowy zapychacz dziur. Nie przypominam sobie ani jednego naprawdę solidnego występu tego zawodnika, więc jedynym dla mnie rozsądnym wytłumaczeniem sprowadzenia go do Arsenalu była chęć poprawienia mu samopoczucia i podniesienia samooceny przez Wengera po tym, jak podziękował mu Ferguson. Tutaj również nie ubolewamy, przynajmniej ja. Senderos - no cóż, Szwajcar w Arsenalu kariery nie zrobił, w Milanie też nie brylował, ale po cichu liczyłem na to, że Wenger jednak się do niego przekona i coś z tego chłopaka będzie, bo tak naprawdę kilka ciekawych spotkań rozegrał.

Na miejsce wyżej wymienionych przybyło dwóch nowych defensorów. Sebastien Squillaci i Laurent Koscielny. Komentarze z którymi się spotkałem mówią, że Wenger mógł znaleźć kogoś lepszego za podobne pieniądze, chociażby Michaela Cianiego, Gregory'ego van der Wiela, Pera Mertesackera, albo Serdara Tascica, ale nasz menadżer wybrał tak, a nie inaczej. Nie było jeszcze okazji, żeby ocenić występ Squillaci'ego na angielskich boiskach, ale doświadczenie bierze tutaj górę i uważam, że 30-letni Francuz da sobie radę i moim zdaniem w równie mocnej lidze hiszpańskiej należał do czołówki obrońców. Nie wiem co pomyśleć o Kościelnym. Jego forma w okresie przygotowawczym była naprawdę imponująca, ale w ostatnim ligowym spotkaniu z Blackburn jego postawa wskazywała na to, że nie do końca wiedział na jakim gra poziomie. Nie będę jednak pochopnie oceniał po jednym gorszym spotkaniu, zobaczymy co będzie dalej. Trzeba też koniecznie wziąć pod uwagę fakt, że dzięki temu transferowi Kościelny zrobił w swojej karierze ogromny krok do przodu, bo przecież z bardzo przeciętnego Lorient, trafił do pierwszej składu drużyny, która co roku walczy o najwyższe cele - mistrzostwo Premier League i Ligę Mistrzów. Mam nadzieję i głęboko w to wierzę, że Squillaci i Kościelny okażą się transferami na miarę Vermaelena i Arsene Wenger znów zamknie usta wszystkim krytykom.

Na zakończenie jeszcze kilka słów o odejściu Eduardo, Meridy i Simpsona. Cieszę się, że Eduardo opuścił Arsenal. Bardzo liczyłem na to, że po wielu miesiącach leczenia i rehabilitacji złamanej nogi będzie w stanie wrócić do dawnej formy, jednak z meczu na mecz coraz bardziej zmieniałem zdanie i w końcu stwierdziłem, że Chorwat jest jeszcze w stanie wiele z siebie wykrzesać, ale na pewno nie w tak mocnej lidze jak liga angielska. Dlatego też myślę, że można śmiało stwierdzi, iż przeprowadzka do Doniecka była dla Eduardo jednym z lepszych rozwiązań. Merida i Simpson - tutaj mam trochę żalu do Wengera, że pozwolił im odejść. Biorąc pod uwagę fakt, że do Londynu przybył Marouane Chamakh, Jay Simpson miałby ogromne problemy z zajęciem na dłużej miejsca na ławce rezerwowych, ale i tak jeszcze przynajmniej rok regularnej gry w zespole rezerw byłby dla niego dobrym wyjściem. Nie jestem pewien czy Hull zapewni mu tak dobry rozwój i podobnie jest z Meridą. Mimo to uważam, że w ci dwaj piłkarze mają tak ogromny potencjał, że dla Wengera powinni być skarbem.

In Arsene We Trust...