Łagodni w pierwszych połowach, zabójczy w drugich

23.10.2018, 22:46, Michał Liszkowski 15 komentarzy

31. minuta meczu Arsenalu z Leicesterem. Piłka po dośrodkowaniu Bena Chilwella odbija się od stopy Hectora Bellerina i wpada do siatki obok bezradnego Bernda Leno. Z mych ust wydobywa się jęk zawodu, lecz tak naprawdę pozostaję spokojny. Zaskakująco spokojny. Kilkanaście minut później Mesut Özil technicznym strzałem doprowadza do wyrównania. W przerwie spotkania piszę do mojego taty wiadomość o następującej treści:

No i w drugiej do przodu standardowo. Dobrze, że karnego nie gwizdnął.

Cóż, miałem rację. Jednak nie dlatego, że posiadłem nagle magiczne moce wróżbity Macieja. Ten scenariusz oglądaliśmy już w tym sezonie wielokrotnie - podopieczni Unaia Emery'ego w pierwszych połowach spotkań prezentują się zwykle niemrawo i apatycznie. Gdyby mecze Premier League trwały 45 minut, Arsenal zajmowałby obecnie... 15. miejsce w tabeli (0 zwycięstw, 8 remisów, 1 porażka). Tak, dobrze widzicie, Kanonierzy w tym sezonie jeszcze ani razu nie schodzili do szatni prowadząc! Po zmianie stron zmieniają się jednak nie do poznania. Są jak wygłodniałe lwy, które rzucają się do gardła swej ofiary i nie dają jej najmniejszych szans przeżycie. Dokładnie tak samo było wczorajszego wieczora, gdy w ich szczękach znalazła się ruda sierść i puszysta kita sensacyjnego mistrza Anglii sprzed kilku lat. Spróbujmy przeanalizować, co stoi za tą niesamowitą przemianą drapieżników z północnego Londynu.

Po pierwsze, świetne przygotowanie fizyczne. W trakcie okresu przygotowawczego sporo czytaliśmy o morderczych treningach hiszpańskiego szkoleniowca. Obecnie możemy zauważyć, że dały one wymierny efekt - Arsenal przoduje w lidze zarówno pod względem przebiegniętego dystansu (średnio 113,5 km/mecz), jak i liczby wykonanych sprintów (120/mecz). Wydaje się, że Kanonierzy lepiej od swoich rywali wytrzymują kondycyjnie trudy spotkań. Dobrze było to widać na przykładzie spotkania z Watfordem. Szerszenie przez długi czas głośno i odważnie pobzykiwały sobie nad Emirates Stadium, ale w końcówce meczu opadły z sił i otrzymały dwa zabójcze ciosy.

Po drugie, silna ławka. Rezerwowi trafiali w tym sezonie do siatki aż sześciokrotnie - żaden inny zespół nie może pochwalić się pod tym względem lepszym wynikiem. W spotkaniu z Leicesterem Unai Emery w każdym momencie mógł puścić do boju Aarona Ramseya, Danny'ego Welbecka, Pierre-Emericka Aubameyanga czy Matteo Guendouziego - graczy, którzy bez uszczerbku na jakości mogliby występować od pierwszej minuty. Z resztą duet wymieniony na końcu walnie przyczynił się do tego, że po ostatnim gwizdku sędziego na tablicy świetlnej widniał taki, a nie inny wynik.

Bardzo istotną rolę odgrywa też umiejętna rotacja. Zaledwie trzech zawodników rozpoczęło wszystkie 9 ligowych spotkań od pierwszej minuty (Granit Xhaka, Shkodran Mustafi i Hector Bellerin). Dzięki temu piłkarze są wypoczęci, a lista kontuzjowanych graczy nie jest przesadnie długa. Z kolei mecze w ramach Ligi Europy pozwalają zachować rytm meczowy zmiennikom.

Na koniec chyba najważniejsze - odwaga i szybkie reakcje Emery'ego. Hiszpan nie jest typem szkoleniowca, który czeka ze zmianami do 70. minuty - w kilku spotkaniach jeszcze przed rozpoczęciem drugiej części spotkania decydował się na wpuszczenie świeżej krwi na murawę. Przez cały mecz żyje przy linii bocznej i analizuje wszystkie boiskowe wydarzenia. Ponadto często zdarza mu się zaskoczyć kibiców niekonwencjonalnymi decyzjami. Tak było choćby wczoraj, gdy zdecydował się przesunąć Granita Xhakę na pozycję lewego obrońcy. Tylko szaleniec lub geniusz mógł wpaść na taki pomysł - ryzyko się opłaciło, a Szwajcar w nowej roli spisał się bez zarzutu.

Oczywiście, można się zastanawiać nad przyczynami niemocy w początkowej fazie spotkania. Czy mocniejsza drużyna będzie potrafiła ją bezlitośnie wykorzystać? Ciężko jednak o niepokój, gdy twój ukochany zespół wygrał właśnie dziesiąty mecz z rzędu. W końcu prawdziwych mężczyzn poznaje się po tym jak kończą, a nie jak zaczynają.