Oliver Holt na temat Wengera

07.12.2012, 14:09, Mateusz Słaby 801 komentarzy

Trzydzieści lat temu Robert Altman nakręcił film zatytułowany "Sekretny Honor", który opowiadał o byłym prezydencie, Richardzie Nixonie, oraz aferze Watergate. Film ten opierał się na idei, iż Nixon sam był pomysłodawcą Watergate, by jego upadek zniweczył plany grupy kontrolujących go biznesmenów, którzy chcieli, aby kontynuował działania wojenne w Wietnamie. Został on publicznie napiętnowany i przejął na siebie odpowiedzialność, by zapobiec śmierci kolejnych Amerykanów. Wybrał on sekretny honor - poświęcił samego siebie.

Historia była naciągana. Szlachetność czynu jest zbyt trudna do zrozumienia, gdy weźmie się pod uwagę to, jak wielką hańbę przyniosło to Nixonowi. Nie ma to prawdopodobnie większego związku z futbolem - przynajmniej nie teraz, gdy ludzie mają zwyczaj przenosić winę sprawniej niż piłkę. Nie teraz, gdy żyjemy w czasach wylewnego ujawniania tajemnic i wyolbrzymionego poczucia własnej wartości, kiedy to pojęcie sekretnego honoru zaczęło wydawać się coraz dziwniejsze. Nie ma to też większego znaczenia w czasach ukartowanego publicznego upokorzenia, natychmiastowej gratyfikacji oraz brutalnego osądu społecznego.

Wyjątek stanowi Wenger, który w Arsenalu moim zdaniem wybrał sekretny honor. Odnoszę wrażenie, iż siedzi on cicho, podczas gdy inni menadżerowie odwróciliby się i wskazali palcem na swój klub. Wydaje mi się, że milczy on, podczas gdy inni menadżerowie mogliby narzekać na dyrektora sportowego. Sądzę, iż przyjmuje on na siebie ciosy, podczas gdy tak naprawdę wcale na nie nie zasłużył.

Jasne - wciąż słyszę o tym, ile to pieniędzy Arsenal ma do swojej dyspozycji. Wciąż też słyszę ludzi mówiących, że problemem jest upartość Wengera, który nie chce ich wydać. Jednakże myśl, jakoby mógłby on zakupić najlepszych piłkarzy na świecie jeżeli tylko by chciał, lecz zamiast tego woli siedzieć z założonymi rękami, jest pozbawiona sensu. Wszyscy wiemy, iż Arsenal płaci wysokie gaże - nie chodzi więc o to, że filozofia Francuza sprzeciwia się wydawaniu klubowej gotówki. Jednak pomimo mętnych zapewnień dyrektora sportowego Arsenalu - Ivana Gazidisa - nikt tak naprawdę nie wie ile z dostępnych środków ma do wydania Wenger.

Wiemy za to, iż Arsenal znajduje się na 15 miejscu na liście klubów z Premier League, które w ciągu ostatnich 20 lat na czysto wydały największą sumę pieniędzy. Pewnym jest, że w tym polu są za Chelsea, Manchesterem City, Manchesterem United oraz Liverpoolem. Wydali także mniej od West Hamu, West Bromu, Stoke, Evertonu, Fulham czy Sunderlandu. Taka jest rzeczywistość, w której musi pracować Wenger. Prawda jest taka, iż pod względem finansowym Arsenal po prostu nie będzie konkurował z ekipami uważanymi za jego bezpośrednich rywali. W istocie, ekipy te uważa się za jego bezpośrednich rywali tylko dlatego, że Wenger w jakiś sposób utrzymał Arsenal w odpowiednim dystansie od nich.

Podczas gdy jego konkurenci wydawali gotówkę lekką ręką, sukces Wengera zbudował Arsenalowi nowy stadion. A kiedy został on zbudowany, Francuz trzymał się polityki finansowej roztropności, aby pomóc spłacić długi zaciągnięte na poczet jego wzniesienia. Czemu więc to Wengera obarcza się winą? Dlaczego więcej pytań nie kieruje się w stronę większościowego właściciela, Stana Kroenke? Czemu na Amerykaninie nie jest wywierana większa presja, by ten wsparł swojego szkoleniowca taką sumą pieniędzy, której drużyna potrzebuje, aby móc realnie walczyć o tytuł?

Zamiast tego, niektórzy fani Arsenalu wyładowują swoją frustrację na najwspanialszym menadżerze, jakiego kiedykolwiek mieli. Mimo to Wenger wziął na siebie odpowiedzialność - nigdy nie narzekał na pieniądze i nigdy nie obwiniał Kroenke, Gazidisa, czy władz klubu. Przez ostatnie kilka lat odczuwał na sobie rosnącą frustrację panującą w północnym Londynie, kiedy to stracił on wiele ze swych największych gwiazd. Czuł on znajome rozczarowanie, gdy kolejny rok minął bez żadnego zdobytego trofeum. Lecz wciąż, nigdy nie narzekał. Nigdy nie starał się zrzucić winy na kogoś innego - a ludzie mogli obserwować, jak Arsenal kwalifikuje się do rozgrywek Champions League każdego roku podczas 16-letniej kadencji Wengera.

Pomimo wymierzonej w niego krytyki za słabnącą pozycję w lidze, wczorajszej nocy w Atenach, Arsenal zakończył fazę grupową Ligi Mistrzów bezbarwnym meczem z Olympiakosem i przeszedł do fazy pucharowej. W razie gdybyście zapomnieli - jest to ta sama faza, w której zabraknie Manchesteru City, i która może również ominąć Chelsea. Dla wielu z nas wciąż jasnym jest, iż Wenger jest niezaprzeczalnie największym atutem wspaniałego klubu. To dlatego Real Madryt zabiegał o niego. To właśnie dlatego mówi się, że PSG będzie starało się go pozyskać.

Bez niego, bez jego energii i jego geniuszu, jeżeli Arsenal kontynuowałby politykę finansową, której trzyma się teraz, konsekwentnie kończyłby rozgrywki poza pierwszą czwórką. Jednak ponieważ Wenger zbyt bardzo kocha klub, by pozwolić mu się stoczyć, i ponieważ zbyt bardzo kocha klub, by doprowadzić do konfliktu w jego szeregach, zachowuje milczenie. Wybrał sekretny honor i za to zasługuje na nasz podziw - nie naszą pogardę.