Pepe: Puste stadiony nie mają żadnych pozytywów

21.08.2021, 16:12, Bartek Romanowski 19 komentarzy

Nasz skrzydłowy nie może się już doczekać gry przed publicznością na Emirates Stadium. Ponad 500 dni minęło, od kiedy Arsenal mógł przyjmować swoich kibiców bez jakichkolwiek restrykcji, a Nicolas Pepe nie może się doczekać, aby przywitać pełen stadion na nowo. Reprezentant Wybrzeża Kości Słoniowej mógł zaliczyć poprzedni sezon do udanych, strzelając 16 goli oraz dodając do tego 6 asyst we wszystkich rozgrywkach. Zaznacza, że nie będzie tęsknił za meczami rozgrywanymi bez udziału fanów i że nigdy nie będzie wstanie cieszyć się „martwą” atmosferą na stadionie.

W ekskluzywnym wywiadzie dla programu meczowego, Nico wypowiedział się na temat swoich początków gry w piłkę we Francji, o wrogiej atmosferze na słynnym marsylskim stadionie Stad Velodrome, z której czerpał ogromną siłę grając w koszulce Lille. Preferuje taki stan rzeczy, w porównaniu do pustych stadionów.

- Szczerze mówiąc, kiedy grasz na pustym stadionie, to mecz wydaje się być martwy. Dokładnie słyszysz każdą wskazówkę kolegów, czy trenera, jednak to kibice wprowadzają 12. zawodnika. Wszyscy za tym tęsknimy. Grałem na wielu pustych stadionach na początku mojej kariery, zanim stałem się profesjonalnym piłkarzem, więc ostatnie kilkanaście miesięcy nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem. Nie ma jednak nic lepszego od gry na pustym stadionie, niż gra na pełnym stadionie. Dla mnie mecze bez kibiców nie mają w sobie nic pozytywnego.

- W każdym meczu bez kibiców próbowałem grać dokładnie tak samo, jak to robiłem jeszcze przed zamknięciem stadionów. Kiedy słyszysz jednak swoich fanów, szczególnie gdy wykrzykują twoje imię – wtedy gra staje się magiczna. Wiesz wtedy, że kibicom naprawdę na tobie zależy i czujesz się wtedy częścią klubu. To popycha cię do przodu i daje dodatkową motywację. Wówczas chcę po prostu zdobywać gole i odpłacać się im.

W przeddzień meczu z Chelsea, pierwszym na Emirates przy pełnych trybunach, od pokonania West Hamu 1-0 w marcu 2020, Nico wspomina swoje początki gry przed publicznością i dodaje, że radość, którą wnoszą fani, nigdy go nie opuściła.

- Jako dziecko grałem głównie w okolicach Paryża. Jeździliśmy do departamentu Sekwana-Saint-Denis (93. departament francuski, który leży na północny wschód od Paryża, znany z szerokiej działalności przestępczej oraz handlu narkotykami) i do innych miejsc.

- Pierwszy raz, kiedy grałem przed publicznością, miałem 12 lat. Mierzyliśmy się wtedy z drużyną Clichy-sous-Bois (wschodnie przedmieścia Paryża). Stadion znajdował się w samym środku osiedla, zatem boisko było otoczone przez tamtejszych chłopaków. Pamiętam z tego meczu świetną atmosferę. Kiedy jesteś młody, nie zdajesz sobie sprawy, że na takie spotkania przychodzi tak wielu lokalnych kibiców. Bardzo dobrze wspominam ten dzień.

Kilka lat później Nico miał szansę poczuć prawdziwie wrogą atmosferę, kiedy jego Lille przyszło się mierzyć z Marsylią na wyjeździe w styczniu 2019. Swoim zachowaniem kibice zmusili wtedy sędziego do przerwania meczu, a piłkarze musieli zejść z boiska na ponad 30 minut.

- To była najlepsza atmosfera, przy której przyszło mi rozgrywać mecz. Wygraliśmy wtedy 2-1, a ja strzeliłem naszego pierwszego gola z rzutu karnego, chwilę przed przerwą. Pierwszy raz w moim życiu poczułem również laser z trybun, który świecił mi prosto w twarz, właśnie kiedy podchodziłem do karnego. To nie było pomocne! Po tym jak wykorzystałem jedenastkę, w moją stronę poleciały butelki, byliśmy cali mokrzy od piwa. To było całkiem zabawne przeżycie!