Reyes: Skazany na sukces w zawieszeniu

23.01.2016, 01:39, Mateusz Kolebuk 24 komentarzy

Był 9 listopada 2003 roku i już po pierwszych 45 minutach na wypchanym po brzegi kibicami Estadio Ramón Sánchez Pizjuán kroiła się sensacja. Sevilla podejmowała Real Madryt. Ten Real Madryt, naszpikowany gwiazdami - wystarczy wymienić takie nazwiska jak Zidane, Figo, Beckham, Raul czy Ronaldo. Żadne z tych nazwisk nie znalazło się jednak na nagłówkach dzienników sportowych, które zostały wydane następnego dnia. Show ukradł im bowiem młodzieniec z Sevilli - Jose Antonio Reyes. Może i drużyna Realu była "Królewskimi", ale prawdziwym królem tego dnia był on, Reyes. Co więcej dodawać, przecież słowo "Reyes" w języku hiszpańskim oznacza właśnie... królów.

Po piętnastu minutach spotkania Sevilla prowadziła już 3:0, a Reyes miał na koncie 2 asysty. Do szatni obie drużyny schodziły przy stanie 4:0. Zinedine Zidane nie mógł uwierzyć w to co się dzieje, nie tylko zresztą on. Po meczu miał podobno zapytać Juana Redondo czy "ten Reyes miał jakiś niewidzialny motocykl, na którym z taką łatwością mijał naszych obrońców?". El Mundo skwitowało występ 20-latka bardzo wymownie: "lekcja dla Realu".

Młody gracz, wychowanek Sevilli, obdarzony niesamowitą szybkością i wyjątkowymi umiejętnościami, nie mający litości dla obrońców drużyn przeciwnych, skazany był na sukces i miał osiągnąć wkrótce wszystko, czego zapragnął. Z perspektywy czasu można stwierdzić, że "wkrótce" nie nadeszło tak naprawdę nigdy.

W zeszłym tygodniu Reyes zdobył swojego szóstego gola przeciwko lokalnemu rywalowi - Realowi Betis. Pierwszego gola w derbowym spotkaniu Hiszpan zdobył 13 lat temu. Hiszpan zawsze znakomicie prezentował się w meczach z lokalnym rywalem. W 2012 roku Jose zdobył w derbowym spotkaniu najszybszą bramkę w historii ligi hiszpańskiej. Piłka znalazła się w siatce już po 11 sekundach od rozpoczęcia meczu. Marca napisała wówczas: "Gdyby zrobić ankietę wśród kibiców Sevilli i zapytać ich o to, kto ma zagrać w derbowym spotkaniu w wyjściowej jedenastce, odpowiedź byłaby prosta - Reyes i dziesięciu obojętnie jakich zawodników".

Krótko po pamiętnym meczu z Realem, Reyes postanowił obrać odważny kierunek w swoim piłkarskim życiu i związać swą przyszłość z angielskim klubem - Arsenalem. Został sprzedany z wielkim bólem serca prezydenta i kibiców klubu za 10,5 miliona funtów. Jak się później okazało, młody Hiszpan, który w tamtym okresie był więźniem swoich ambicji, nie był na taki krok w ogóle gotowy.

Pierwsze miesiące w stolicy Anglii były dla Reyesa straszne. Hiszpan przyznał później w wywiadzie, że był chory z tęsknoty za domem, tak bardzo chciał wracać. Nie mógł przeżyć, że zamienił cieplutką i słoneczną Andaluzję na deszczowy i zimny Londyn. Jedynymi rzeczami, dzięki którym jako tako się trzymał była hiszpańska telewizja, rodzina, która mu towarzyszyła i dobry system grzewczy zainstalowany w domu.

Z punktu widzenia wszystkich w Arsenalu ten transfer zdawał się nie mieć minusów. Arsene Wenger skwitował to krótko: "Reyes potrafi asystować, strzelać bramki, jest szybki i bystry, ma świetną płynność, czyli wszystkie cechy, których oczekuję w budowanym przeze mnie zespole". Co więc mogło pójść nie tak?

W sezonie "The Invincibles" Reyes był w cieniu innych zawodników, którzy przyczynili się do tak niesamowitego wyczynu. Dołączył do drużyny w środku sezonu, a do jego końca rozegrał 13 spotkań i zdobył 2 bramki. Sporą rysą w karierze Reyesa był brak powołania do reprezentacji Hiszpanii na Euro 2004. Ówczesny selekcjoner "La Roja" Iñaki Sáez twierdził, że ma do dyspozycji lepszych graczy, a czas Jose Antonio brylującego w barwach Hiszpanii jeszcze nadejdzie. Patrząc na statystyki rozegranych spotkań reprezentacyjnych, czyli 4 gole w 21 meczach, czarno na białym widać, że ten czas także nigdy nie nadszedł.

Rozgrywki sezonu 2004/05 w Anglii zaczęły się dla Hiszpana najlepiej jak mogły. W każdym z sześciu pierwszych ligowych spotkań zdobył bramkę, a po ośmiu kolejkach miał już na koncie siedem trafień. Jeżeli ktoś narobił sobie apetytu wspaniałą dyspozycją Reyesa, sezon musiał kończyć głodny. Hiszpan nie utrzymał bowiem tak fantastycznej passy strzeleckiej, grając bardzo nierówno i kończąc sezon z dziewięcioma ligowymi trafieniami.

W rozwoju kariery w północnym Londynie nie pomógł mu z całą pewnością mały skandal, którego uczestnikiem mimowolnie się stał. Podczas treningu reprezentacji Hiszpanii mikrofony telewizyjne zarejestrowały słowa Luisa Aragonésa, które ten skierował właśnie do Reyesa. Selekcjoner kadry miał wówczas powiedzieć: "Jesteś lepszy niż to czarne gówno", mając na myśli Henry'ego, czyli klubowego kolegę Hiszpana. Piłkarzowi nie udało się wyjść z całego wydarzenia z twarzą, bo podczas gdy tacy zawodnicy jak Pires ostro krytykowali rasistowską "złotą myśl" Aragonésa, to sam Reyes próbował udawać, że nic się nie stało, a słowa selekcjonera "nie były na poważnie".

Oliwy do ognia dolał żart w radiu, którego mimowolnie (znowu) stał się ofiarą. Dziennikarz radiowy zadzwonił do niego, podając się za ówczesnego wiceprezydenta Realu Madryt - Emilio Butragueño - i zachęcał go do przenosin. Reyes łyknął haczyk i wyznał na fonii jak bardzo chciałby się w Realu znaleźć i jak bardzo źle czuje się grając w Arsenalu. To był początek końca Hiszpana w Londynie.

Reyes do Realu w końcu trafił, ale tylko na zasadzie wypożyczenia. Sezon 2006/07 był w jego wykonaniu dość przeciętny. Co prawda zakończył go mocnym akcentem i w ostatnim meczu rozgrywek zdobył dwie bramki, zapewniając tym samym Realowi mistrzostwo kraju (Real i Barcelona zakończyły sezon z tą samą zdobyczą punktową - 76 - a o mistrzostwie zadecydowały bezpośrednie spotkania), ale wypożyczenia nie przedłużono.

Prawdziwą ironią losu było to, że zawodnik, który zapewnił Realowi mistrzostwo w ostatnim meczu, 6 tygodni po tym triumfie biegał już w koszulce lokalnego rywala - Atletico. Przez 4 sezony zdobył tam co prawda Puchar Ligi Europy, w dodatku dwukrotnie, ale 8 goli w 104 ligowych spotkaniach to liczby, które pozostawiały wiele do życzenia. Co gorsza, 5 z 8 bramek Reyes zdobył podczas trwającej 2 miesiące zwyżki formy.

W styczniu 2012 roku Reyes powrócił do macierzy. Grając ponownie w barwach Sevilli czekał aż 18 spotkań na strzelenie swojego pierwszego i jedynego zarazem gola w rozgrywkach 2012/13.

Człowiek mijający obrońców jak na niewidzialnym motocyklu tak bardzo polegał na swojej dwukołowej maszynie, że ewidentnie przegapił swój autobus do sukcesu. Motocykl bardzo szybko stracił sprawność i nigdy jej już w pełni nie odzyskał. Główną zaletą Reyesa była jego niesamowita szybkosć, co często podkreślał sam Wenger. Dodatkowo, Cristobal Soria z Sevilli nazwał Hiszpana "najszybszym graczem w Europie". Gdy szybkości brakowało, brakowało również Reyesa.

Wraz z powrotem Hiszpana do Andaluzji historia zatoczyła pełne koło. Nie można jej jednak nazwać historią pełną sukcesów, mimo zdobytych trofeów, lecz co najwyżej pełną złych wyborów, wielkich nadziei i rozczarowań.

na podstawie artykułu Adama Bate'a ze Sky Sports