Rzut oka na szczegóły: Laurent Koscielny

31.01.2015, 17:15, Michał Korżak 13 komentarzy

Każdemu, kto kibicował Arsenalowi w latach osiemdziesiątych, dziewięćdziesiątych lub na początku 21. wieku, koszulka z numerem szóstym będzie kojarzyła się tylko z jednym piłkarzem. Tony Adams był archetypem kapitana oraz niezawodnym środkowym obrońcą, który całą swoją karierę spędził w Arsenalu. Od czasu przejścia Anglika na emeryturę w 2002 roku, koszulkę z tym numerem nosiło tylko dwóch zawodników. Kariera Philippe Senderosa w klubie z północnego Londynu nie przebiegła zgodnie z oczekiwaniami, ale teraz - w osobie Laurenta Koscielnego - Arsenal ponownie znalazł niezawodny numer sześć.

Francuz ma już 29 lat. Powoli będziemy uznawali go za weterana piłkarskiego z wielkim bagażem doświadczeń. To dziwne uczucie, ponieważ Koscielny nadal pozostaje pełen młodzieńczej żywiołowości i energii. Wciąż rozwija się i eliminuje swoje wady. Posiadanie Laurenta w kadrze zawsze było niewątpliwym atutem Arsenalu, ale w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy pokazał nam coś więcej. Jego gra była lepsza niż kiedykolwiek wcześniej, a on sam był jednym z najważniejszych elementów drużyny Arsene'a Wengera.

Styl gry Koscielnego jest bardzo charakterystyczny. Podczas gdy spora część środkowych obrońców bazuje na swojej zdolności do wygrywania pojedynków powietrznych i ustawiając się blisko swojego pola karnego wyczekuje na nadbiegającego rywala, Laurent gra dokładnie na odwrót. Jest jednym z najbardziej ruchliwych obrońców, a podchodząc wysoko stara się wywrzeć presję na przeciwniku lub wejść przed niego i uniemożliwić mu przyjęcie piłki.

Kiedy myślisz o typowym środkowym obrońcy - na przykład o Adamsie - możesz sobie wyobrazić przejęcie górnej piłki na skraju pola karnego. Jeśli zaś myślisz o Laurencie Koscielnym, szybciej na myśl przyjdzie ci przechwyt piłki blisko linii środkowej boiska lub ściganie zawodnika rywali i wypychanie go do linii bocznej. To rzadki typ gracza: środkowy obrońca, który nie ogranicza swojej roli do samego przejmowania piłki lecącej wprost na niego. Jego szybkość i zwinność pozwala Kanonierom utrzymać wysoką linię obrony, co zwiększa ich możliwości ofensywne poprzez opanowanie środka pola. Taka gra zawsze była typowa dla Francuza.

- Moja gra nie zmieniła się znacznie w porównaniu do tego, kiedy grałem w Lorient. Jestem oczywiście lepszym piłkarzem i stale staram się poprawiać, ale mój styl gry nadal jest taki sam. Nigdy nie możesz osiągnąć doskonałości, ale zawsze możesz się poprawić. Doświadczenie ma największy wpływ na grę zawodnika - powiedział niedawno Koscielny.

Doświadczenie jest szczególnie ważnym czynnikiem dla takiego gracza jak Koscielny. Jego styl gry często zmusza go do szybkiego podejmowania ważnych decyzji. Z każdą kolejną minutą gry na swoim koncie istnieje większe prawdopodobieństwo na podjęcie tej odpowiedniej. Obrońcy, którzy tylko czekają na swojego przeciwnika mają tylko jedną opcję do wyboru - muszą odebrać piłkę nadbiegającemu rywalowi. Piłkarze tacy jak Koscielny ciągle muszą się zastanawiać - czy poczekać bardziej z tyłu, czy zastosować pressing, czy spróbować przeszkodzić przeciwnikowi w przyjęciu piłki, czy zaatakować dopiero po jego przyjęciu. Jak przyznaje sam Francuz, jest to podejście do futbolu które może przynieść zarówno straty, jak i zyski.

- Zawsze staram się podjąć odpowiednią decyzję. Czasem wybiorę tę niewłaściwą, ale taka jest moja gra. Kiedy zdecyduję wykonać wślizg, muszę zrobić to perfekcyjnie. Jeśli mi się nie uda, moja drużyna może stracić albo bramkę, albo mnie. Muszę wystrzegać się błędów, ale z każdym spotkaniem popełniam ich mniej - ocenił swoją grę Koscielny.

Francuski obrońca znacznie poprawił się od momentu, w którym zaczął regularnie grać w parze z Perem Mertesackerem. Styl gry Thomasa Vermaelena jest bardzo podobny do Koscielnego. Belg był jednak mniej pewny w swoich decyzjach, a pod względem fizycznym także odstawał od swojego kolegi - dlatego stracił swoje miejsce w składzie. Duet Koscielny & Mertesacker może doskonale ze sobą współpracować ze względu właśnie na styl gry tych zawodników. Niemiec grając głębiej, blisko swojego pola karnego daje możliwość Francuzowi w wychodzeniu wyżej i podejmowaniu ryzykowniejszych decyzji. Zważywszy na filozofię otwartej gry Arsène'a Wengera, żaden inny obrońca nie pasuje do Arsenalu tak doskonale.