Skreślony na starcie, Xhaka rozkręca się w nowym systemie gry Arsenalu

15.08.2017, 09:28, Karol Chowański 23 komentarzy

Nowy sezon daje każdemu nowe szanse i żaden piłkarz Arsenalu nie ma więcej do udowodnienia od Granita Xhaki. Pomocnik za 45 milionów euro został w ubiegłym sezonie popularnym obiektem drwin. Na podstawie tytułu Piłkarza Meczu o Tarczę Wspólnoty przeciw Chelsea i dwóch asyst z Leicester można sądzić, że w tej kampanii będzie graczem bardziej przydatnym drużynie.

Nieprzekonujący pierwszy sezon w Anglii skłonił wielu do uznania go za potężną stratę pieniędzy. Boiskowa niefrasobliwość Xhaki zapewniała rozrywkę kibicom rywali, którzy skrupulatnie liczyli nowe okazy w kolekcji czerwonych kartek dla klubu i reprezentacji. Mimo to, sezon 16/17 nie był w jego wykonaniu zupełną katastrofą. Kwietniowa zmiana ustawienia na trzech obrońców wzmogła tendencję zwyżkową gry wychowanka FC Basel. Tendencja ta, jak widać, utrzymała się po letniej przerwie.

Na Wembley przyćmił wszystkich. Jego dośrodkowanie z rzutu wolnego na bramkę wyrównującą zamienił Sead Kolašinac, co pozwoliło Arsenalowi pokonać Chelsea w karnych. Wcześniej potężne uderzenie Xhaki zmusiło Courtois do panicznej parady. Co najbardziej imponujące, szwajcarski pomocnik miał w tym meczu 87 podań - to dokładnie o 32 więcej od jakiegokolwiek innego zawodnika na boisku. Dał popisowy występ. Kilka dni później jego dwa idealne dośrodkowania odmieniły losy meczu z Lisami.

Gdy cofniemy się na Wembley, okaże się, że w dwóch kolejnych meczach na tym stadionie - zamykającym zeszłą kampanię finale Pucharu Anglii i otwierającym nową starciu o Tarczę Wspólnoty - Xhaka zwyciężył w pojedynku z samym N'Golo Kanté. Trudno o bardziej wymowny sygnał. Upór Arsene'a Wengera w sprowadzeniu latem 2016 roku gracza 'Gladbach zamiast francuskiego bohatera mistrzowskiej ekipy z Leicester była szeroko wyśmiewana. Nie dalej jak w maju uznano to za symbol zmierzchu trenera.

Kanté, jasne, miał do pucharowego finału dużo bardziej udany sezon, zgarnąwszy obie - od Ligi i PFA - nagrody Piłkarza Sezonu i doprowadziwszy Chelsea do mistrzostwa Anglii. Jednak w obu pojedynkach na Wembley Granit Xhaka bezdyskusyjnie okazał się dla N'Golo najbardziej nieustępliwym z rywali. Szwajcar udowodnił, że wydane na niego pieniędzy nie poszły w błoto. Szóstego sierpnia grał pierwsze skrzypce.

Xhaka nie jest jedynym zawodnikiem, który zyskał na zmianie taktyki w Arsenalu na trzyosobową obronę 17 kwietnia, lecz to on odnalazł się w niej najlepiej. Dodatkowe zabezpieczenie za plecami i ruchliwy pomocnik box-to-box - najczęściej w osobach Mohameda Elneny'ego i Aarona Ramsey'a - zapewniają Xhace spokój gry umożliwiający mu skuteczniejsze wywiązywanie się z roli cofniętego rozgrywającego. W tym układzie szerokie spektrum podań i inspirujący szybki atak przegląd gry pomocnika z Bazylei dają najwięcej korzyści drużynie.

W poprzednich rozgrywkach Granit Xhaka dokonał rzadkiego wyczynu bycia jednocześnie za wolnym i za szybkim. Z piłką przy nodze był zbyt opieszały, bez niej zachowywał się nazbyt gwałtownie. Ta nietypowa dychotomia wydawała się obnażać jego piłkarskie ograniczenia. Jednak obecny system gry Arsenalu daje mu lepszą ochronę. Zbędne są szalone wślizgi, które zdominowały opinie o jego grze w sezonie debiutu, skoro środek pola zabezpiecza Elneny.

U progu drugiego sezonu w Anglii, który dla Arsenalu tak spektakularnie rozpoczął się w piątek, Xhaka wygląda na kogoś, kto może zostać centralną postacią na szachownicy Wengera. Szwajcar ma zadanie nadawać tempo gry z koła środkowego, a jego ostatnie występy pokazały, że potrafi robić to skutecznie na tle wymagającej konkurencji. Jeśli w zeszłym sezonie utożsamiał w fanach Arsenalu największe obawy o przyszłość, to teraz zapewnia spokój. No, prawie.

To moment, w którym zdecydowanej poprawy gra Xhaki Arsenal desperacko potrzebuje. Skala urazu Santiego Cazorli przestała być tajemnicą. Hiszpan, który od urazu kostki w październiku nie gra, latem stwierdził na antenie jednej ze stacji radiowych, że nie potrafi określić daty powrotu na boisko. "Codziennie mój syn pyta mnie, czy jeszcze kiedyś zagram" to jeden z najsmutniejszych cytatów lata.

Cazorla był zawodnikiem, który na nowo zdefiniował pojęcie cofniętego rozgrywającego w tej drużynie po tym, jak cofnięto go ze skrzydła. Z brutalną szczerością należy rozwiać wątpliwości, czy Xhaka jest piłkarzem mogącym go zastąpić. Obaj dysponują imponującą różnorodnością podań, jednak Cazorlę wyróżnia techniczna doskonałość pozwalająca mu przedrzeć się przez zasieki rywali dryblingiem z tą samą lekkością, co posłać perfekcyjnie wyważone prostopadłe podanie.

Xhaka nie należy do ludzi dobrze znoszących porównania, co być może stanowiło podłoże krytyki, jaka na niego spadła. Większość zarzutów była uzasadniona. Niezależnie od tego, ten 24-latek ma w sobie dużo piłkarskiej jakości. Nowy sezon może być dobrą okazją, aby to udowodnić.