Thierry Henry i ja

27.03.2011, 15:26, Michał Kowalczyk 202 komentarzy

Wygrał prawdopodobnie wszystko, co może wygrać profesjonalny piłkarz: Mistrzostwo Świata, Mistrzostwo Europy, Ligę Mistrzów, mistrzostwa w wielu ligach, mnóstwo pucharów, Złotego Buta – strzelając przy tym 359 fantastycznych bramek.

‘Niezwyciężony’ – powiadają jedni.

Pomimo ośmiu sezonów spędzonych w Arsenalu i mimo wszystkich tych nagród i wyróżnień, poza boiskiem wydaje się być wielką zagadką.

Miałam niepowtarzalną okazję bliżej poznać Theirry’ego przed kolejnym sezonem w MLS. Przez tydzień starałam się dostać to, co tak naprawdę chciałam uzyskać – prawdziwego Thierry’ego Henry.

Poniedziałek

Anna, mój producent, czeka wraz ze mną na Thierry’ego. Byliśmy umówieni na wspólny obiad przed rozpoczęciem kręcenia.

To czekanie tylko potęguje całe zdenerwowanie.

Jesteśmy obie pełne oczekiwań, z góry przyjętych osądów i pełne pomysłów na nadchodzący tydzień. Jesteśmy jednak także świadome, że stąpamy po grząskim gruncie, ale przed nami rysuje się niepowtarzalna okazja, by złapać Thierry’ego nie na spalonym.

W końcu żegnamy się na do widzenia i czuję ulgę po tym, jak Thierry swobodnie opowiadał przed kamerą o swoim życiu w Nowym Jorku, Arsene Wengerze i jego ukochanym Arsenalu.

Kładę się do snu, głęboko przekonana, że jego postać będzie równie dobrze wyglądać w obiektywie.

Wtorek

Anna, nasz operator Duncan i ja czekamy już na Red Bull Arena. Dziś jest dzień dla mediów i wkoło roi się od dziennikarzy i kamerzystów – wszyscy chcą część Thierry’ego dla siebie.

Dostają to, po co przyszli; Thierry trenuje, udziela wywiadów, podpisuje koszulki. To nic nowego, ale widać po nim – jak zwykle – pewną nieustępliwość.

Kiedy tłum powoli rozchodzi się do domów, martwię się, czy Thierry nie ma przypadkiem dość dzisiejszej porcji udzielania się dla mediów. Jestem w błędzie. Spotykamy się podczas wycieczki po stadionie.

Zatrzymujemy się przy wielkim płótnie na ścianie prezentującym go w koszulce Arsenalu, w meczu przeciwko Tottenhamowi. Wspomina o swoim ‘ukochanym’ Arsenalu, tym razem przed kamerą. Mamy ujęcie, po które tu przyszliśmy.

W drodze powrotnej dzwoni do mnie nagle Thierry i mówi, ze chciałby jeszcze porozmawiać, w związku z czym zaprasza nas do swojego domu.

Widok z jego tarasu, prawdopodobnie kosztującego fortunę, jest olśniewający. Słońce zachodzi właśnie nad słynnym Manhattanem, a my rozmawiamy o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.

Mimo lekkiego mrozu na zewnątz, można wyczuć w jego głosie ciepło. Wydaje się być zadowolony – z wywiadu i z życia w mieście.

Środa

Dzisiaj z Thierry’m zostaliśmy zaproszeni na koncert Eltona Johna w Madison Square Garden. Udajemy się za kulisy.

Thierry wręcza Eltonowi podpisaną przez niego koszulkę New York Red Bulls, a ten odwdzięcza się dedykując i grając mu piosenkę podczas swego występu.

Widać gołym okiem, że dwójka ta darzy się ogromnym szacunkiem. To wspaniały widok.

Dobrego wrażenia nie może nawet zepsuć Anna, która potyka się w korytarzu o Whoopi Goldberg.

Czwartek

Dziś jesteśmy z powrotem na Madison Square Garden na meczu Knicks kontra The Grizzlies.

Thierry jest ogromnym fanem koszykówki i ma wielu przyjaciół w zespole.

Ciężko nie być onieśmielonym, gdy stoi się przy Ronny’m Turiafie, który ma ponad 210 cm wzrostu i - jak Thierry słusznie zauważa – jego stopa jest długości całego mojego ciała. Dzięki ci za to, TH.

Piątek

Kręcimy dziś od świtu do zmierzchu. Nowy Jork jest przeogromny, a my chcemy sfilmować dosłownie wszystko.

Oglądamy wschód słońca nad Statuą Wolności, jesteśmy w Central Park, w budynkach Rockerfellera i Empire State, na Piątej Alei, chodzimy wśród sprzedawców hotdogów w Greenwich, wdychamy cały ten dym i dramatyzm Broadwaya i Times Square.

Prosimy nawet ulicznego artystę w Washington Square Garden, by zagrał nam jego własną interpretację Empire State of Mind Jay-Z i Alicii Keys.

Nie mamy jeszcze pojęcia, czy wykorzystamy to w naszym programie, ale czemu nie. W każdym razie mamy zawsze przy sobie kamerę i filmujemy…wszystko.

Sobota

Dzień meczowy i nasz ostatni dzień z Thierry’m w Nowym Jorku.

Kiedy tylko proponuje nam wspólną przejażdżkę na mecz, nie zastanawiamy się ani chwili i szybko wskakujemy do jego samochodu, zanim jeszcze zmieni zdanie.

Oczywiście swoistym happy endem tej bajeczki jest zwycięstwo Red Bulls i wspaniały gol Thierry’ego. Niestety rzeczywistość jest zgoła inna.

Thierry nie wykorzystuje karnego i doznaje kontuzji ścięgna udowego po zaledwie ośmiu minutach na boisku.

Red Bulls rozpoczynają niemniej ten sezon od skromnego zwycięstwa 1-0. Bramkę na wagę trzech punktów strzela obiecujący 18-latek Juan Agudela, któremu asystuje gracz z numerem 14.

W pomeczowym wywiadzie z Agudelą dowiadujemy się, że Thierry przez ostatni tydzień zostawał na treningu, by poćwiczyć dokładnie takie rozegranie, które doprowadziło do zwycięskiej bramki Juana.

Podoba mi się to zakończenie, jest lepsze niż jakiegokolwiek inne słodkie zakończenie tej bajki. Pokazuje inną stronę opowieści o piłkarzu i człowieku, którego próbowałam poznać przez ostatnie kilka dni.

Anna, Duncan i ja udajemy się do domu.

Jadąc Brooklyn Bridge i opuszczając tę betonową dżunglę zastanawiam się, czy dostałam to, co chciałam uzyskać przez ten ostatni tydzień w Nowym Jorku?

Czy dostałam prawdziwego Thierry’ego Henry? Chciałabym uwierzyć, że zbliżyłam się tak blisko, jak to tylko było możliwe.

- Georgie Thompson

Godzinny program zostanie wyemitowany w poniedziałek na Sky Sports News.