Thierry Henry: Olbrzymi respekt dla Roya Keane'a

07.10.2007, 12:00, Tomasz Kowalski 17 komentarzy

Były "Kanonier" wspomina w artykule dla The Sunday Telegraph jednego z najlepszych zawodników w historii Premier League, a obecnie trenera naszych dzisiejszych rywali, Sunderlandu.

Możecie się zastanawiać co sądziliśmy o Royu Keanie przez te wszystkie lata kiedy ten kreowany był przez media na wroga nr 1 całego Arsenalu, a w szczególności Patricka Vieiry. Teraz, kiedy opuściłem już Premier League dla Barcelony, przyznać się mogę co do moich uczuć względem Irlandczyka - jestem dla niego pełen podziwu i tak było zawsze.

Tak naprawdę to wydaje mi się że w tumulcie gwizdów które pewnie go dziś przywitają, skrywać się będzie wielki dla niego respekt i miłe po latach wspomnienia.

Nasi zawodnicy na pewno mocno się z nim liczyli i na mnie samym sprawiał zawsze wrażenie wielkiego przywódcy. Nowe pokolenie piłkarzy czasem łatwo się obraża jak tyko usłyszą niemiłe o sobie słowa - szkoda że nie słyszeli co Keane wykrzykiwał na swych kolegów gdy ci jego zdaniem grali poniżej oczekiwań.

Nie będę przytaczał tu szczegółów. Starczy powiedzieć że jego komunikaty szybko znajdowały zrozumienie i widać było jakim szacunkiem darzyli go gracze zarówno Manchesteru United jak i reprezentacji Irlandii.

Ale w Keanie siedziało coś więcej niż tylko dusza wojownika. Owszem, kochał walkę, i był w tym aspekcie wyjątkowo dobry - czasem nawet posuwał się za daleko - ale z tegoż powodu ludzie często zapominali jak świetnym był piłkarzem. Jeśli "Czerwonym Diabłom" brakowało środkowego obrońcy, żaden problem, można było go tam śmiało wystawić. Prawa pomoc, proszę bardzo. No i grając na środku był fantastyczny. Nigdy nie tracił piłki, strzelał gole, miał po prostu wszystko. Był pomocnikiem kompletnym.

Nie zrozumcie mnie źle - miał wszystkie cechy wojownika. Podobnie jak Patrick, który robił to samo dla nas. Patrick też był wojownikiem świetnie kontrolującym piłkę. Na jego konfrontacje z Keanem wszyscy czekali z niecierpliwością i jeden taki "pojedynek", utrwalony przez kamery, miał nawet miejsce w tunelu.

Jednak jak tylko kończył się mecz, wszystko szło w niepamięć. Czasem ludzie niezwiązani z futbolem nie są w stanie tego zrozumieć, ale co się dzieje na boisku, na boisku też zostaje. Zarówno Patrick jak i Roy byli wystarczająco dorośli by tej zasady przestrzegać. Często na boisku niektórzy gracze tracą głowę, i tu na myśl przychodzi mi Martin Keown, kolejny piłkarz będacy w centrum uwagi gdy graliśmy z United, czy na dobrą sprawę kimkolwiek innym. Martin to absolutnie uroczy człowiek, bardzo zabawny i elokwentny. Jak tylko jednak zaczynał się mecz, wstępował w niego inny duch i często, z tego właśnie powodu, mocno bywał krytykowany.

Wszyscy doskonale pamiętamy mecz na Old Trafford, kiedy Ruud van Nistelrooy przestrzelił karnego i Martin z dziką złością w oczach wskoczył Holendrowi na plecy i zaczął na niego krzyczeć. Uważam że trochę wtedy przesadził i jestem przekonany że trochę się swej reakcji wstydził. Ale wygrał przynajmniej nagrodę za sportowe zdjęcie roku!

Bez wątpienia kamery będą się dziś koncentrować na Keanie i naturalnie ciekawi mnie jaki przebieg mieć będzie to spotkanie. Ciągle jestem fanem Arsenalu oraz zawsze nim pozostanę i chociaż życie w Barcelonie bardzo mi odpowiada, nikt kto grał w Anglii nie jest w stanie tamtych wrażeń z siebie wyrzucić.

Może powiecie że pojedynki Arsenal - MU są uosobieniem i esencją wszystkiego co najlepsze. A co z Arsenal-Tottenham? Arsenal-Chelsea? Też nie są złe. No i Arsenal - Liverpool oczywiście. Oprócz Highbury, najbardziej kochałem grać na Anfield. Czuć tam ducha futbolu. To własnie to napędza Keane'a. Trzymam za niego kciuki - ale nie dzisiaj.