Walijski Książę

14.10.2015, 23:33, Jakub Knapik 32 komentarzy

Mimo młodego wieku, w swojej karierze sportowej i życiu osobistym doświadczył więcej niż niejeden piłkarz. Już jako nastolatek miał za sobą występy i bramki w Lidze Mistrzów i Premier League, został najmłodszym kapitanem Walii w historii, przeżył koszmarną kontuzję, dwukrotnie zdobył Puchar Anglii i Tarczę Wspólnoty, o finanse nie musi obawiać się do końca życia, a niedawno ożenił się z miłością swojego życia. Jest idolem i autorytetem dla milionów ludzi, z których wielu oddałoby wszystko, by móc się z nim spotkać. Przed Wami: Aaron James Ramsey.

Już jako 8-latek trafił do akademii Cardiff. Został wypatrzony na jednym z turniejów przez skauta The Bluebirds. Miał zostać przez niego przedstawiony jako „chłopak, za którego warto wyłożyć każdą sumę”. To właśnie w zespole z Walii stawiał pierwsze kroki w zawodowej karierze. Zadebiutował w wieku szesnastu lat, a jako siedemnastolatek zdobył swoją pierwszą bramkę w seniorskiej piłce. Powoli, lecz konsekwentnie budował swoją markę. Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę wielkich klubów po imponującym występie przeciwko Middlesbrough w ćwierćfinale Pucharu Anglii. Równolegle wpadł w orbitę zainteresowań sir Alexa Fergusona i Arsene’a Wengera. Mimo faktu, że od dziecka sympatyzował z Czerwonymi Diabłami, ostatecznie wybrał ofertę Arsenalu, głównie za sprawą Wengera, który bardzo mocno zabiegał o jego podpis. Zaprosił go nawet wraz z rodziną do Szwajcarii, gdzie wspólnie zjedli kolację i porozmawiali o jego przyszłości. Ilu z nas, w wieku siedemnastu lat, mogłoby się pochwalić czymś takim?

- Ramsey to gracz z fantastyczną jak na swój wiek wydolnością, dobrą budową, świetną techniką i umiejętnym czytaniem gry. Jest to inteligentny młodzieniec, obdarzony naturalnymi predyspozycjami, by stać się piłkarzem wielkiego formatu – twierdził Wenger po ogłoszeniu transferu młodego pomocnika.

Chyba wszyscy pamiętają ligowy debiut Walijczyka przeciwko Blackburn i asystę przy trafieniu Adebayora. Spodziewano się, że będzie otrzymywał kolejne szanse, ale tak się nie stało. Umówmy się – źle by to świadczyło o ówczesnej pomocy Arsenalu, gdyby nowoprzybyły nastolatek z miejsca posadził na ławce Rosicky’ego, Nasriego czy utalentowanego Fabregasa. Dostawał jednak konsekwentnie szanse w fazie grupowej Ligi Mistrzów i pucharach krajowych, gdzie pokazywał się z dobrej strony. W sezonie 09/10 mogliśmy go oglądać o wiele częściej – dzięki wysokiej formie i tradycyjnemu „szpitalowi” w szeregach Kanonierów, Ramsey pojawiał się na boisku niemal w każdym spotkaniu. Strzelał, asystował i widać było gołym okiem, że idealnie wkomponował się w styl gry Arsenalu. Do czasu feralnego meczu na Britannia Stadium i starcia z Ryanem Shawcrossem, który odesłał go na przymusowy, dłuższy odpoczynek od gry. Sezon dla Ramseya zakończył się tamtej nocy.

Długa i mozolna rehabilitacja zakończyła się pod koniec 2010 roku. Wenger podjął decyzję o wypożyczeniu Walijczyka do Nottingham Forest, by mógł tam odbudować swoją formę. Nie wszystko szło jednak tak, jak powinno – młody pomocnik nie zachwycał swoją grą, a jego wpływ na grę zespołu był porównywalny do wpływu kierowcy drużynowego autobusu. W związku z tym podjęto decyzję o kolejnym wypożyczeniu Ramseya, tym razem do jego byłego klubu – Cardiff. Tam został obdarzony ogromnym zaufaniem – w każdym spotkaniu, w jakim zagrał, był na boisku od pierwszej do ostatniej minuty. Wyglądał i czuł się coraz pewniej, co zaowocowało bramką przeciwko Leicester. Sezon dokończył już w Londynie, gdzie zdobył jednego, niezwykle ważnego gola na wagę zwycięstwa przeciwko Manchesterowi United, choć jego gra w pozostałych meczach pozostawiała wiele do życzenia. A to był dopiero początek…

Kolejne dwa lata to pasmo niepowodzeń w karierze Ramseya. Zamiast dawać kibicom chwile uniesień i radości, serwował im rozczarowanie i gorycz. Z powodu przerzedzonej kontuzjami kadry Arsenalu (a to nowość!), Walijczyk był rzucany po wszystkich możliwych pozycjach w pomocy i na skrzydłach. Z pewnością nie była to dla niego komfortowa sytuacja. Biorąc pod uwagę szyderstwa i docinki ze strony WŁASNYCH kibiców, którzy przecież powinni go wspierać, mógł się naprawdę załamać. Z każdą stratą, niecelnym podaniem, nieudaną piętką czy zmarnowaną okazją strzelecką grono przeciwników Ramseya się poszerzało. Na listach transferowych kibiców był pierwszym do sprzedania. Niektórzy śmiałkowie w zimowym okienku w 2013 roku byli nawet gotowi go wymienić z dopłatą na Wilfrieda Zahę. Z perspektywy czasu można dostrzec, jak wielkim błędem byłoby pozbycie się Walijczyka. Wtedy jednak niewielu w niego wierzyło. Nazywano go „synem Wengera”, porównywano jego statystyki do zawodników z Championship. Wyśmiewano w mediach na wiele sposobów – chyba wszyscy jeszcze pamiętają słynną „klątwę Ramseya”? Frustracja przechodziła też na jego kolegów z zespołu, którzy nie ukrywali swojej złości po kolejnych złych zagraniach pomocnika. Zróbmy sobie wszyscy rachunek sumienia – ilu z nas szczerze i bezwarunkowo wierzyło w jego przemianę?

Przełomowy dla niego okazał się sezon 13/14. Przyjście Mesuta Özila zwiastowało rozpoczęcie nowego, złotego okresu dla klubu. Nikt jednak nie uwzględniał w nim Aarona. Było wiadomym, że obecność Niemca wpłynie na resztę piłkarzy, ale to, jak zmieniła ona grę Ramseya, było czymś niewiarygodnym. Walijczyk zaczął masowo strzelać i asystować. Na boisku wyciągał ze spodni swoją czarodziejską różdżkę i czarował nią przeciwników. Wychodziło mu absolutnie wszystko – każda piętka, każda sztuczka, każde podanie czy strzał. Był po prostu bezbłędny. Kibice z całego świata przecierali z niedowierzaniem oczy, podczas gdy Rambo śrubował swoje statystyki i niemal w pojedynkę wygrywał kolejne mecze. Był głównym ojcem sukcesu Kanonierów, którzy przez większość sezonu znajdowali się na pierwszym miejscu w tabeli. Bajka Arsenalu skończyła się wraz z kontuzją Ramseya – dopiero, gdy go zabrakło, obnażyła się słabość stołecznego klubu i to, jak bardzo na nim polegali przez całą kampanię. Gdy Aaron powrócił do gry po kontuzji, było już za późno na walkę o mistrzostwo i Ligę Mistrzów. Został już tylko finał FA Cup – dla niektórych „tylko”, dla fanów Arsenalu jak tchnienie świeżego powietrza. Kto zdobył pięknego gola na wagę zwycięstwa w doliczonym czasie gry po dramatycznym spotkaniu? Innego scenariusza na zwieńczenie takiego sezonu po prostu nie mogło być.

Kolejna kampania zaczęła się równie obiecująco, a nawet lepiej niż poprzednia – trzy gole w pierwszych trzech meczach wszczepiły w głowy fanów Kanonierów jedną myśl – sezon 13/14 nie był tylko jednorazowym wystrzałem ze strony Walijczyka, ale początkiem nowej, optymalnej formy chłopaka, a raczej mężczyzny z Cardiff. Niestety, fatum ciążące nad Arsenalem i jego piłkarzami znów dało o sobie znać. Ramsey doznał trzech kontuzji, które wykluczyły go z gry na łącznie siedemnaście spotkań. Lwią część sezonu spędził więc na rehabilitacji i powrocie do pełnej sprawności. Nie błyszczał już tak jasno, czasami wręcz irytował swoimi nieudanymi, przesadnie ekwilibrystycznymi zagraniami. Z pewnością fakt, że nie grał na swojej ulubionej pozycji (środku pomocy), a na skrzydle, nie ułatwiał mu znalezienia formy.

Można śmiało powiedzieć, że w tym sezonie Ramsey stał się ofiarą własnego geniuszu. Arsene Wenger, jako największy futbolowy romantyk, wciąż ma w pamięci magiczny sezon 13/14. Jedno jest pewne – skoro wcześniej nie zrezygnował z Walijczyka, teraz tym bardziej tego nie zrobi. Tercet Coquelin – Cazorla – Özil działa na tyle dobrze, że niemożliwym i nielogicznym wydaje się zrezygnowanie z niego. Skoro w oczach Francuza Aaron musi grać, a wyżej wymieniona trójka spisuje się tak świetnie, gdzie zatem umieścić reprezentanta Walii? Na prawym skrzydle. Nie trzeba być futbolowym ekspertem, by dostrzec, że gra jako typowy skrzydłowy idzie Ramseyowi jak po grudzie. Zbyt często schodzi do środka pola, przez co zostawia odkrytą prawą flankę, którą przeciwnicy mogą najłatwiej przedostać się pod pole karne Kanonierów. Skoro nie można go utrzymać na prawej stronie (użycie smyczy lub łańcucha w tym przypadku odpada), co najlepiej zrobić? Wykorzystać jego skłonność, wcześniej uważaną za słabość, i włączyć ją do założeń taktycznych, czyniąc z niej niezwykle cenny atut. Ramsey, znajdując się na skrzydle tylko na papierze, przemieszcza się po całym boisku. Zagęszcza środek pola i rotuje pozycjami z innymi środkowymi pomocnikami, przez co cały plan krycia przeciwnika nadaje się do kosza. Skupia się też bardziej na zadaniach defensywnych – przeciwnik szarżuje z piłką z prawej strony boiska, zostaje zatrzymany przez Ramseya. Lewa flanka – Ramsey. Próbuje środkiem – tam też jest Ramsey. Otwiera lodówkę – znowu Ramsey. Swobodne hasanie po murawie zapewnia mu Coquelin, który zabezpiecza prawą stronę i asekuruje Bellerina. Choć rubryka jego ofensywnych statystyk może napawać niepokojem, trzeba docenić jego wkład w grę defensywną zespołu i udział w budowaniu akcji. Najciszej jest tuż przed burzą, pozostaje więc miejmy nadzieję, że nie będzie to lekki monsun, a istny tajfun, który rozszaleje się na dobre w Premier League, wyrywając trofea z rąk przeciwników i wciskając je w objęcia Arsene’a Wengera – jedynego człowieka, który nieprzerwanie i bezwarunkowo w niego wierzył przez te wszystkie lata.

Ktoś może zapytać: no fajnie, ale jaki jest sens tego artykułu? Już tłumaczę. Ostatnimi czasy Rambo nie zachwyca formą. Po sezonie 13/14 przyzwyczaił już wszystkich do regularnego trafiania do bramki i asystowania, ale od jakiegoś czasu tego nie widzimy. Powoli staje się modne krytykowanie Ramseya o wszystko – o to, że zmarnował setkę, że źle podał, że raz stracił piłkę, że znowu nic nie strzelił albo nie asystował, że przegraliśmy, że Putin, że imigranci i tak dalej. Ślepo powtarzając słowa innych sami zaczynamy w nie wierzyć i zapominamy o ciężkiej i niebanalnej historii Ramseya, pełnej łez – smutku i radości. Zapominamy o tym, co ten facet potrafi robić z piłką, jeżeli jest w formie. Jak ma do niej wrócić, jeżeli nie poprzez regularną grę? Jak ma do niej wrócić, jeśli nie otrzymuje wsparcia od własnych kibiców? Wszyscy wiemy na co stać Aarona, więc wykażmy się odrobiną wiary i ofiarujmy mu nasze wsparcie, by znów zobaczyć Walijskiego Księcia u szczytu swoich możliwości. Dlaczego wybrałem takie określenie? Cóż, przydomek Walijski Czarodziej jest już od jakiegoś czasu zajęty przez innego Walijczyka, a głośni przyjaciele z Manchesteru z pewnością nie byliby przychylni do zmiany jego właściciela. Książę, bo elegancja i styl, z jakim Ramsey podaje i porusza się po boisku, jest istnie królewski.