Wiosennych kilka słów od Dona

26.03.2012, 22:00, Przemysław Szews 449 komentarzy

Wiecie co mnie skłoniło do napisania kilku słów? Nie, nie targały mną wyrzuty sumienia, które odwołując się do redaktorskiej przyzwoitości, ściągnęły me palce na klawiaturę. Nie można winą obarczać także piłkarzy Arsenalu, którzy przełamali niemoc permanentną i zaczęli wygrywać. Wszystkiemu winne jest drzemiące gdzieś głęboko przeczucie, że ktoś stwierdziłby kiedyś bystrze, że swoją paplaninę uprawiam tylko wtedy, kiedy Kanonierom się nie wiedzie, kiedy zewsząd sypią się na nich gromy, że solą posypuję otwarte rany. Na pohybel takim insynuacjom – oto piszę!

Bić się w piersi nie będę, bo w swoich czarnych scenariuszach zawsze zostawiałem margines nadziei, zaznaczając cichutko, że lepiej się mile zaskoczyć niż srodze rozczarować. Póki co podopieczni Wengera fundują już od kilku spotkać wariant pierwszy. Lekiem na całe zło okazała się być wyjątkowo gorzka pigułka zaaplikowana przez Milan, która następnie popita została miksturą sporządzoną przez Sunderland. Smakowało wyjątkowo podle, nawet fanom zbierało się na wymioty. Skoro już przy sprawach z dziedziny gastroenterologii jesteśmy – sytuacja uległa oczyszczeniu podczas meczu z Kogutami. Meczu, do którego podchodziliśmy bladzi, z kubkiem mięty i melisy w ręce. Co prawda po 32 minutach większość kubków była już pusta, to szybko okazało się, że dolewek nie trzeba (no, może poprzez wzgląd na sąsiadów?). Później był Liverpool i aktorskie popisy Suareza, którego charakterystyczny wdzięk nie pomógł kolegom w wygranej. Następnie powrót do Ligi Mistrzów już bez spuszczonych głów, z otwartą przyłbicą i odmówioną litanią w ramach pokuty. Mecz, który na długo zagości w pamięci fanów Arsenalu… Nie będę rozwijał tego wątku, bo wszystko już zostało na ten temat powiedziane, wykrzyczane, a nawet wyśpiewane w akompaniamencie glorii i chwały. Do kultywacji comeback’owego hobby postanowili powrócić Kanonierzy w spotkaniu z Newcastle. Spokojnie moglibyśmy sporządzić grupowy pozew o straty moralne i zdrowotne, które co prawda większości z nas rekompensowane są końcowym rezultatem. Prawda?

Zadośćuczynienie było zbędne podczas dwóch ostatnich potyczek – Szczęsnego nie pokonali ani zawodnicy z Goodison Park, ani przyjezdni z Birmingham. Poziom morale jest niewątpliwie bardzo wysoki. Wystarczy popatrzeć na zachowanie zawodników, którzy wreszcie prezentują pewność siebie, determinację, widać chęć do gry. A przede wszystkim – gra sprawia zespołowi radość. Ta radość przekłada się na to, za co kochamy Arsenal – lekkość w grze, niekonwencjonalne zagrania, akcje kombinacyjne. Schematy, którymi katowali nas na początku sezonu, ładną zazwyczaj grę ubierając w siermiężną karykaturę futbolu zostały na dobre odrzucone. Paradoksy, kiedy na wyższy poziom wchodził Arsenal wyłącznie mając po przeciwnej stronie boiska drużynę z czołówki, także możemy włożyć między bajki. Nie jest lekceważony nikt – przegranymi częstowani byli i Mistrz Włoch i piętnasta drużyna w tabeli. Obyśmy taką solidarność oglądali w najbliższych meczach w wykonaniu ligowego beniaminka i napompowanego petrodolarami Manchesteru. Swoją drogą. Szkoda, że Manchestery w TV Cztery się skończyły… Skończyło się na odcinkach pilotażowych!

Cieszą również personalia. Wiatr w żagle złapał Gibbs i być może wypłynie dzięki temu na szerokie wody nie tylko akwenu londyńskiego. Oddalający się kontrakt i nasilająca się krytyka zmotywowała także Walcotta, który błysk swojego Ferrari przełożył także na ten w oku i nodze. Drugą młodość przeżywa Rosicky, który przypomina tego Rosickiego, który zachwycał piłkarski świat w żółto-czarnym trykocie. A o kapitalnym kapitanie pisać chyba nie trzeba. To znaczy, nie trzeba pisać o jego grze, a pisać, i to drukowanymi literami, należy O JEGO KONTRAKCIE. Kontrakt i Van Persie to w tej chwili słowa klucze, które mogą otworzyć drzwi do gabloty z trofeami. Należy je tylko podrzucić zarządowi.

Na koniec został, przepraszam za infantylizm, Podolski z Polski. Uczucia mam mieszane, radość z tego transferu jest zdecydowanie przygaszona tym, co pamiętam jeszcze z Bayernu. Losy Poldiego były w stolicy Bawarii bardzo poplątane. Bawarski gigant okazał się bezlitosny, wciągnął, przeżuł i wypluł Lukasa, przyklejając mu metkę zawodnika reprezentacyjnego (który tylko przywdziewając białą koszulkę reprezentacji Niemiec prezentuje wysoki poziom). Na pewno nie można rozpatrywać go jako substytut w przypadku ewentualnego odejścia Van Persiego. Takie rozwiązanie z miejsca należy odrzucić. Z całym szacunkiem dla Niemca, ale to nie jest ten poziom, nie ta półka. Warto jednak mieć takiego zawodnika, na wypadek (tfu, tfu) kontuzji Robina. Bo o Chamakhu należy zapomnieć i jak najszybciej pomóc mu w pakowaniu walizek. Czym prędzej trzeba dzwonić po taksówkę z kursem na lotnisko Park Chu Youngowi. Koreańczyk wojsko ma odroczone, także empatia na bok.

Nie będę się rozpisywał, bo z pesymisty zaraz przezwany zostanę na hurra-optymistę. Ale przyznam. Wiosna dodaje trochę optymizmu. Wrócił Santos, być może w niedalekiej przyszłości zobaczymy Wilshera. Będzie dobrze... albo będzie jak zwykle :)