Zagadnienia taktyczne: Paradoks

07.03.2020, 03:25, Adam Leonik 14 komentarzy

Odpadliśmy z Ligi Europy, w dodatku na bardzo wczesnym etapie rozgrywek. Przed analizą tego, co poszło nie tak, chciałbym wspomnieć, że w ostatnim czasie mamy, wbrew pozorom, więcej powodów do radości niż do smutku. Wygrana z Portsmouth może chwały nam nie przyniesie, ale postawa kilku młodych zawodników w tym meczu na pewno napawa optymizmem. Moją uwagę przykuł szczególnie Reiss Nelson. Obiecujący wychowanek Arsenalu do tej pory kojarzył mi się głównie z wiatrem na skrzydle, ale raczej małym zagrożeniem w okolicy bramki przeciwnika. Jego ostatni występ pokazuje jednak, że młody Anglik nie próżnuje na treningach, a jak wiemy Arteta ma do skrzydłowych dobrą rękę. Skuteczność podań na poziomie 93%, 4 kluczowe podania i dwie asysty muszą budzić szacunek, nawet jeżeli przeciwnikiem jest zespół z League 1.

Warty wspomnienia jest również fakt, że swój debiut w seniorskiej drużynie zaliczył Pablo Mari i wywarł na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Po dość niespodziewanym transferze z Flamengo, bo chyba nikt nie ma wątpliwości, że nie jest to jedynie wypożyczenie, wszyscy się zastanawiali, co zaprezentuje nam nasz nowy nabytek i po jego debiucie nikt nie powinien być rozczarowany. Spokojny i pewny w swoich interwencjach Hiszpan znakomicie rozprowadzał piłkę do partnerów, zaliczając 12 udanych długich podań spośród 17 prób. Dla porównania nasz ekspert pod tym względem, David Luiz tylko 5 razy dostarczał piłkę kolegom długim podaniem na 9 prób. To nie przypadek, że akurat Mari do nas trafił, ponieważ z punktu widzenia trenera jest to profil zawodnika idealnie pasujący do naszego zespołu. Bardzo dobre warunki fizyczne, pewne interwencje oraz znakomita dystrybucja piłek to na pewno jego atuty, ale równie ważny jest fakt, że jest to piłkarz lewonożny, a takiego środkowego obrońcy w naszym zespole brakowało.

Wracając do rewanżowego spotkania z Olympiakosem, był to bardzo słaby mecz w naszym wykonaniu pod wieloma względami. Wszyscy zawodnicy zagrali kiepsko, a jeżeli miałbym kogoś na siłę wyróżnić, to byliby to jedynie Mustafi i Pepe. Należy się jednak zastanowić, skąd wziął się taki stan rzeczy, bo na pewno nie można powiedzieć, że Mikel zlekceważył przeciwnika, wszak wystawił na to spotkania teoretycznie najsilniejszy skład. Jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało, w moim przekonaniu był to najlepszy moment na odpadnięcie z tych rozgrywek. Nie zrozumcie mnie źle, jak każdy kibic Arsenalu chciałem, abyśmy wygrali to spotkanie i awansowali do dalszego etapu tych rozgrywek. Musimy jednak spojrzeć prawdzie w oczy i stwierdzić, że nie jesteśmy odpowiednio przygotowani fizycznie, ani nie posiadamy wystarczająco szerokiego składu, aby z powodzeniem rywalizować na trzech frontach. Najbardziej problematyczna była dla nas właśnie Liga Europy, ponieważ mecze rozgrywane są w środku tygodnia, zwykle pomiędzy dwoma spotkaniami Premier League. Jak duży miało to wpływ na naszą grę, wyraźnie pokazał mecz z Evertonem. Po dwóch dobrych spotkaniach z Newcastle i Olympiakosem przystąpiliśmy do meczu z The Toffees w bardzo pozytywnym nastroju. Nawet bramka stracona w pierwszej minucie meczu, nie wybiła nas z rytmu i szybko odzyskaliśmy kontrolę nad tym spotkaniem. W drugiej połowie mimo szybko zdobytej bramki wyraźnie było widać, która drużyna gra trzeci mecz w ciągu 7 dni, a która miała dwa tygodnie przerwy. Tylko odrobinie szczęścia i świetnej postawie Bernda Leno zawdzięczamy to, że do końca udało nam się utrzymać prowadzenie w tym spotkaniu. Po meczu Arteta przyznał, że już w okolicach 60. - 70. minuty, z powodu zmęczenia do zmiany była połowa składu. W rewanżowym spotkaniu z grecką drużyną od samego początku wszyscy mieli sztywne nogi i tak naprawdę, pierwszą połowę rozegraliśmy “na stojąco”.

Gdybyśmy awansowali do kolejnej rundy Ligi Europy, prawdopodobnie trafilibyśmy na Wolverhampton, czyli mielibyśmy do rozegrania dwa dodatkowe mecze Premier League z bardzo wymagającym przeciwnikiem i nie dostalibyśmy za to żadnych punktów, nawet w przypadku zwycięstwa. Biorąc pod uwagę klasę drużyn pozostających w końcowych etapach tych rozgrywek, podobnie opisać moglibyśmy zmagania w ćwierć i półfinale. Końcowe zwycięstwo daje co prawda upragnioną Ligę Mistrzów w przyszłym sezonie, ale odpadnięcie z tych rozgrywek na dowolnym etapie, niweczy cały włożony wcześniej wysiłek. Utrzymanie wysokiego poziomu gry i koncentracji przez całe rozgrywki z tak młodym i wąskim składem jak nasz było od samego początku bardzo mało prawdopodobne, a mogłoby się okazać opłakane w skutkach na domowym podwórku. Warto tu zwrócić uwagę, że na niektórych pozycjach nie mamy obecnie w ogóle zmienników. Tierney i Soares wrócili już co prawda do treningów pod pełnym obciążeniem, ale zanim nabiorą kondycji meczowej, miną jeszcze co najmniej dwa tygodnie, że o powrocie do formy sprzed kontuzji nawet nie wspomnę. Dodatkowo przy dużym obciążeniu meczowym często przytrafiają się kontuzje mięśniowe. Gdyby teraz ze składu wypadł Saka lub Bellerin, bylibyśmy ugotowani.

Czytając komentarze po porażce z Olympiakosem, odniosłem wrażenie, że najbardziej oberwało się Mikelowi. Powiedzieć, że jestem zdziwiony takim podejściem niektórych kibiców, to nie powiedzieć nic. Dla mnie Arteta wykonuje znakomitą robotę z tym zespołem, a najlepszy tego przykład mamy przy trzecim golu w meczu z Evertonem, który ostatecznie zapewnił nam zwycięstwo.

Zawodnicy Arsenalu od samego początku drugiej połowy zakładają intensywny pressing na połowie rywala i po starcie, za sprawą Ceballosa natychmiast odzyskują piłkę. Xhaka podaje futbolówkę do Ozila, który z kolei precyzyjnym podaniem uruchamia Pepe na prawym skrzydle. Nicolas, znajdując się na wysokości pola karnego, przekłada piłkę na lewą nogę i mocnym dośrodkowaniem obsługuje Aubameyanga. Gabończyk kończy akcję zespołu pięknym strzałem głową i wyprowadza Arsenal na prowadzenie, które udaje się utrzymać do końca spotkania.

Nawiązuję akurat do tego trafienia, ponieważ pokazuje ono, jaką pracę Hiszpan wykonuje z naszą drużyną oraz jak sprawia, że poszczególni piłkarze wchodzą na wyższy poziom. Po powrocie ze zgrupowania w Dubaju Pepe w 4 meczach strzelił 1 gola i zaliczył 3 asysty. W 5 meczach przed zgrupowaniem nie mógł się pochwalić nawet jedną z wyżej wymienionych statystyk. To, co zmieniło się w jego grze, to że po zejściu do środka z prawego skrzydła nie chce już za wszelką cenę oddać strzału, ale znacznie częściej szuka partnerów mocnym dochodzącym do bramki dośrodkowaniem. Dwie bardzo podobne do siebie asysty przy pierwszej bramce w meczu z Newcastle i trzeciej z Evertonem pokazują, że jest to zagranie przećwiczone na treningach. Oba gole, przy których asystował Iworyjczyk, strzelił Aubameyang i to również nie jest przypadek. Jeżeli miałbym trochę na siłę szukać słabego punktu Gabończyka, to byłaby to pewnie gra w powietrzu. Mimo dobrych warunków fizycznych Pierre-Emerick, przed przyjście Artety do Arsenalu, nie strzelił głową ani jednego gola w tym sezonie. Dla porównania wystarczy wspomnieć, że 3 z ostatnich 6 trafień naszego najlepszego strzelca wpadły do siatki po uderzeniach głową. W jednym z pomeczowych wywiadów Aubameyang wspomniał, że intensywnie pracuje nad tym elementem gry na treningach i jak życie pokazuje, przynosi to należyty skutek. Powyższy przykład pokazuje, że Arteta nie tylko potrafi pracować z młodymi piłkarzami, ale może również wnieść coś do gry 30-letniego snajpera.

W Premier League do rozegrania pozostało jeszcze sporo meczów, a wyniki w ostatnich kolejkach sprawiają, że kwestia awansu do Ligi Mistrzów jest jak najbardziej otwarta. Biorąc pod uwagę fakt, że czekają nas jeszcze mecze z kilkoma naszymi rywalami do 5. lub nawet 4. miejsca, to dużo zależy od nas samych. Nawet jeśli przegramy z Manchesterem City i Liverpoolem, a wygramy wszystkie pozostałe mecze, to w moim przekonaniu awans do najbardziej elitarnych rozgrywek mamy w kieszeni. Oczywiście nie będzie to łatwe zadanie. Miejmy jednak nadzieję, że nasi ulubieńcy zapewnią nam emocje do samego końca.