Zagadnienia taktyczne: Podsumowanie sezonu 21/22 cz.3 - Widoki na przyszłość

05.07.2022, 00:11, Adam Leonik 27 komentarzy

“Twój własny, osobisty Jezus”, zwykł śpiewać Dave Gahan, wokalista angielskiego zespołu Depeche Mode, w hicie muzycznym z 1989 roku. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby na ustach kibiców Arsenalu już w niedługim czasie zagościł właśnie ten wers ww. utworu, wszak po długim okresie spekulacji i oczekiwania Kanonierem stał się Gabriel Jesus. Dla klubu z północnego Londynu jest to wydarzenie dużego kalibru, pod wieloma względami porównywalne z transferem Alexisa Sancheza. Oto przychodzi do Arsenalu wchodzący w swój teoretycznie najlepszy wiek zawodnik z jednego z największych europejskich zespołów który, choć nie był w nim główną postacią, z powodzeniem grał tam przez kilka sezonów i walnie przyczynił się do zdobycia kilku znaczących trofeów. Osobiście mam sporą nadzieję, że wkład, jaki wniesie Brazylijczyk do gry The Gunners, będzie przynajmniej taki, jak ten wniesiony przez Chilijczyka, a jest ku temu kilka przesłanek. Najważniejszy dla Artety wydaje się jednak fakt, że największa dziura w składzie została właśnie załatana i to w najlepszy możliwy sposób. Zanim jednak omówimy sobie, co Jesus może zaoferować swojej nowej drużynie, wróćmy na chwilę do poprzedniego sezonu.

Nie odkryję Ameryki, jeśli powiem, że na pozycji nr 9 Kanonierzy w poprzedniej kampanii ligowej mieli duży problem i choć grało tam na zmianę 3 napastników, ich łączny dorobek bramkowy (13) śmiało możemy nazwać żałosnym. Najgorzej w tym zestawieniu wypada oczywiście Alexandre Lacazette, który w 30 spotkaniach ligowych zdobył zaledwie 4 gole. W poprzednich latach wielokrotnie zdarzało mi się bronić Francuza, ponieważ uważałem, że mimo relatywnie niewielkich zdobyczy bramkowych, jego wkład w grę zespołu był na tyle duży, że uzasadniał pojawianie się w wyjściowej 11. W tym roku moja ocena tego zawodnika jest zgoła odmienna, głównie z tego powodu, że jego forma mocno się obniżyła, co zresztą pokazuje poniższa grafika.

Przy tak słabo grającym Lacazettcie i niedoświadczonym Nketiahu na ławce Arteta podjął nie lada ryzyko, pozwalając odejść w zimowym okienku transferowym Aubameyangowi. Z perspektywy czasu w pełni rozumiem tę decyzję, wszak próbowano ściągnąć innego napastnika i choć nie udało się tego dokonać, to zwolniono w składzie miejsce i środki, dzięki którym można przebudować zespół w obecnie trwającym oknie transferowym. Ktoś może powiedzieć, że brak napastnika kosztował Mikela Ligę Mistrzów, ale nie będzie to do końca prawda, ponieważ nie mamy żadnej gwarancji, że nowy napastnik niebędący głównym celem transferowym, ową Ligę Mistrzów by zagwarantował. Co gorsza, posiadanie go obecnie w składzie mogłoby skutecznie zablokować miejsce i fundusze potrzebne na transfer Jesusa, a to w moim przekonaniu byłaby niepowetowana strata.

Oczywiście napastnik to nie jedyna pozycja, na której hiszpański szkoleniowiec dokonał wzmocnień. Do klub zawitał ofensywny pomocnik Fabio Vieira i choć dla wielu ruch ten był wielkim zaskoczeniem, z mojego punktu widzenia wydaje się bardzo przemyślany. Co więcej, transfer ten nabiera dużo więcej sensu w połączeniu z doniesieniami na temat chęci sprowadzenia środkowego obrońcy Ajaxu, Lisandro Martineza i już spieszę z wyjaśnieniem dlaczego. The Athletic podał niedawno informację, że Arteta widzi Argentyńczyka jako lewego obrońcę i bynajmniej nie jest to dla mnie zaskoczenie. Przede wszystkim dlatego, że posiadając Magalhaesa, Whitea i Salibę, nierozważnie byłoby wydawać ok. 40 mln funtów na kolejnego środkowego obrońcę, który najprawdopodobniej nie miałby miejsca w podstawowym składzie. Dlaczego więc hiszpański szkoleniowiec wybrał na lewego obrońcę niezbyt szybkiego zawodnika, dla którego nie jest to nominalna pozycja? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, musimy przyjrzeć się nieco taktyce i… Granitowi Xhace. Wielu kibiców postrzega Szwajcara przez pryzmat jego słabszych meczów, w których zdarza mu się “zagotować”, i delikatnie rzecz ujmując, nie darzy go zbyt wielkim szacunkiem. W moim przekonaniu ocena ta jest jednak trochę niesprawiedliwa, ponieważ poza 2 - 3 meczami w sezonie, gdzie rzeczywiście popełnia on czasem brzemienne w skutki błędy, pozostała część występów stoi na dobrym, a czasem nawet bardzo dobrym poziomie. Zwłaszcza ostatni sezon, który uważam za najlepszy w jego wykonaniu, przekonał mnie, że to w dalszym ciągu bardzo cenny członek zespołu. Jeżeli chodzi o progresywne podania, czyli kolokwialnie mówiąc pchanie gry do przodu, to nie Odegaard a właśnie Xhaka wiedzie prym wśród Kanonierów.

Podobnie rzecz się ma z wkładem w budowanie akcji, które kończą się strzałem na bramkę.

Granit mocno skorzystał na przesunięciu go wyżej na boisku i znakomicie sobie poradził w nowej roli, co zaskoczyło nawet mnie, bo sądziłem, że aby dobrze grać na pozycji nr 8, potrzebny jest ktoś z “szybszą nogą”. Wbrew temu, co czasem może sugerować jego zachowanie, Xhaka to bardzo inteligentny zawodnik i jest świadom swoich ograniczeń. Dlatego opanował do perfekcji to, co jest jego mocną stroną, czyli znakomite podania, dobre ustawienie i umiejętność czytania gry. Nie bez powodu każdy kolejny szkoleniowiec wystawiał go niemal w każdym spotkaniu od deski do deski. O takich zawodnikach zwykło się mawiać, że są przedłużeniem ręki trenera na boisku i kto jak kto, ale Arteta doskonale zdaje sobie sprawę, jak ważna jest to rola w zespole. Nie oznacza to, że Granit jest idealnym kandydatem na pozycję nr 8., bo nie jest i tu dochodzimy do Vieiry. Wiem, wielu powie, że to przecież pozycja, na którą planowane jest sprowadzenie Tielemansa, ale wbrew temu, co się mówi “na mieście”, wcale nie jestem o tym taki przekonany. Oczywiście nie siedzę w głowie Artety i nie wiem, co zrobi, ale sądzę, że Hiszpan chce z lewej strony boiska odtworzyć to, co funkcjonuje już z prawej strony, a tam dzieje się naprawdę dobrze. Saka i Odegaard to bezsprzecznie dwaj najlepsi zawodnicy The Gunners poprzedniego sezonu. Dość powiedzieć, że Norweg z 66 wykreowanymi szansami w lidze w poprzednim sezonie uplasował się na drugim miejscu w tej klasyfikacji w całej Premier League jedynie za Bruno Fernandesem, który miał ich 75. Saka (55) w tym rankingu zajął 6. pozycję i ustąpił miejsca zaledwie dwóm pierwszym oraz Salahowi, De Bruyne i Bernardo Silvie. Taką siłę kreacji w postaci dwóch zawodników posiada bardzo niewiele zespołów. W dodatku znakomicie układa się współpraca między nimi. Bukayo to zawodnik, któremu Martin stworzył aż 22 szanse bramkowe. Kolejny pod tym względem jest Martinelli, który otrzymał takich piłek 10. Dla mnie oprócz stwarzania szans największą zaletą Odegaarda jest jego ruch na boisku. Norweg niczym wolny elektron nieustannie zmienia pozycję na murawie, cały czas pokazując się do gry. Jest to istotne zwłaszcza podczas szybkiej gry na jeden kontakt, gdzie po podaniu natychmiast należy ruszyć do przodu, aby urwać się obrońcy i dać partnerowi szansę na szybki odegranie piłki. Niestety nie jest to styl gry ani Xhaki, ani Tielemansa. Znakomicie natomiast do tego typu gry pasuje Vieira. Przewagę, jaką nad Vierą posiada Xhaka i Tielemans to gra w obronie. Zwłasza Belg może pod tym względem imponować, ponieważ aż 175 razy udało mu się odzyskać piłkę w poprzednim sezonie, czym ustępował jedynie Hojbjergowi (179). Dlaczego zatem uważam, że Arteta woli zaryzykować i postawić na wątłej postury Portugalczyka? Tu z powrotem dochodzimy do pozycji lewego obrońcy, który spina niejako klamrą cały ten wywód. Otóż Mikel widząc Martineza z lewej strony boiska, bynajmniej nie zamierza używać go w sposób, w jaki miało to miejsce w przypadku Kierana Tierneya. Argentyńczyk nie jest wystarczająco szybki, aby zasuwać przez cały mecz wzdłuż linii bocznej. Znakomicie natomiast rozgrywa piłkę i z powodzeniem nadaje się na cofniętego rozgrywającego, dlatego rola odwróconego lewego obrońcy wydaje się wręcz stworzona dla niego. Arteta chce, aby Lisandro robił to, co Xhaka jeszcze 2 sezony temu, dając tym samym Fabio możliwość swobodnej gry do przodu, na podobę tego, jak Granit uwalniał z zadań defensywnych Tierneya. Pozwalałoby to Portugalczykowi penetrować lewą półprzestrzeń, bardziej angażując się w ataku, podczas gdy obronę rywala zamiast lewego obrońcy rozciągałby lewy skrzydłowy, w tym przypadku zapewne Martinelli. W ten sposób uzyskujemy w atakującej formacji 5 najgroźniejszych dla przeciwnika zawodników.

Choć wielu kibiców Kanonierów jeszcze do niedawna nie wiedziało o jego istnieniu, Fabio Vieira to nie tylko niezwykły talent, ale również profesjonalista pod każdym względem i jak podkreśla wielu dziennikarzy z Portugalii, bardzo dojrzały jak na swój wiek piłkarz. Na stałe do zespołu Porto przebił się dopiero po odejściu Diaza i chociaż zaliczył zaledwie 15 występów w podstawowej 11, to zakończył sezon z imponującym wynikiem 6 bramek i 14 asyst, co czyni go ex aequo najlepszym asystentem w lidze portugalskiej. Co więcej, jeżeli chodzi o stosunek liczby asyst do rozegranych minut, to nie ma on sobie równych w 7 największych ligach w Europie, dostarczając średnio asystę w lidze co 95 minut.

Poniżej przedstawiony jest typowy schemat rozegrania piłki w ustawieniu 4-3-3 z wykorzystaniem fałszywej 9.

Jak widzimy na grafice, po rozegraniu na lewym skrzydle, piłka trafia z powrotem do obrońcy, który podaje do wracającego nr 6. Ten z kolei szybko się z nią odwraca i precyzyjnym podaniem między linią pomocy rywala odnajduje schodzącą do drugiej linii 9. Napastnik bez przyjęcia zgrywa do wychodzącej 8. Pomocnik dostrzega ruch 7 i prostopadłym podaniem otwiera jej drogę w pole karne rywala, gdzie pozostaje już tylko oddać strzał na bramkę lub wystawić futbolówkę zamykającemu akcję po przeciwnej stronie koledze. Wielokrotnie widzieliśmy tego typu akcje w wykonaniu kanonierów i choć nie zawsze kończyły się one golem, tworzyły naprawdę groźne dla rywali szanse do zdobycia bramki. Taką samą akcję możemy rozegrać po przeciwnej stronie boiska. Wtedy wykonującym podanie w pole karne byłby Vieira (10), dla którego jest to wręcz zagranie firmowe, a ścinającym do środka jest Martinelli (11), który ma znacznie większe szanse na zdobycie bramki niż Tierney, a to właśnie Szkota jeszcze w poprzednim sezonie często oglądaliśmy ustawionego na tej pozycji. Nic więc dziwnego, że mając w składzie Fabio, Arteta nie kwapi się specjalnie, aby zakontraktować również Tielemansa, a przynajmniej nie jest on dla niego priorytetem. Oczywiście sezon jest długi, a dobrych zawodników nigdy dosyć, zwłaszcza gdy można ich pozyskać za relatywnie niewielkie pieniądze, ale uważam, że przyjęcie Belga nie jest absolutnie konieczne i wiele będzie zależało od tego, ile zostanie w budżecie transferowym po wzmocnieniu pozostałych pozycji.

Wracając do naszego największego transferu tego lata, Jesus był dla Artety absolutnym priorytetem i naprawdę trudno mu się dziwić. W moim przekonaniu jest to zawodnik, który swoją grą może pchnąć cały zespół o kilka pozycji w górę tabeli. Krytycy zarzucają reprezentantowi Brazylii niewielką ilość zdobytych bramek, ale trzeba się naprawdę mocno postarać, żeby nie docenić kogoś, kogo stosunek liczby rozegranych minut do udziału przy bramce (gol lub asysta) plasuje na 7. pozycji w całej historii Premier League. Wyżej w tej klasyfikacji są jedynie Henry, Aguero, Salah, Suarez, Solskjaer i van Persie. Brazylijczyk ma tak naprawdę wszystko, aby stać się najlepszą fałszywą 9 na świecie. Nie są to zresztą moje słowa, a jego kolegów z reprezentacji Brazylii. Arteta doskonale go zna, a on doskonale zna Artetę, więc wzajemne oczekiwania dla obu stron są niezwykle zrozumiałe. Patrząc na poprzednie sezony w wykonaniu Arsenalu, Jesus idealnie łączy w sobie pracowitość Lacazette z motoryką i nieustępliwością Nketiaha oraz wyjściami do prostopadłych piłek Aubameyanga, od siebie dodając precyzyjny drybling na niewielkiej przestrzeni i mimo dość młodego wieku ogromne doświadczenie na najwyższym poziomie. Nie ma również mowy o jakimś okresie wdrażania się do zespołu, ponieważ ta układanka została stworzona pod kogoś takiego, a Jesus niczym brakujący puzel idealnie wpasowuje się w pozostawione dla niego puste miejsce. Jeżeli Edu wraz z Artetą dołożą do tego jeszcze 2 - 3 elementy, to tak naprawdę w tym obrazie będzie brakować już tylko podpisu autora.

Jakkolwiek górnolotnie by to nie zabrzmiało, ten zespół nie jest budowany, aby awansować do Ligi Mistrzów, tylko po to, aby wygrać Premier League, lub chociaż regularnie włączać się do walki o to trofeum. Pewnie nie uda się zrealizować tego celu w przyszłym sezonie, ale już za 2 - 3 lata będziemy mieli grupę zawodników wchodzących lub będących w najlepszym dla siebie wieku, grających ze sobą od kilku sezonów, gotowych do sięgnięcia po najwyższe cele. Oczywiście nikt nie zna przyszłości, ale od przynajmniej 2 sezonów wyraźnie widać, że w Arsenalu jest plan, jest też wola jego realizacji i w moim przekonaniu Kanonierzy są na bardzo dobrej drodze do sukcesu. Czy i kiedy tam dotrą, zależeć będzie od ciężkiej pracy całego zespołu, ale jestem jakoś dziwnie przekonany, że akurat zapału do pracy tej grupie ludzi nie brakuje.