Analiza taktyczna meczu Arsenal - Aston Villa

27.12.2009, 20:38, Bartosz Polek 19 komentarzy

Redaktor „Guardiana”, David Pleat, dokonał analizy taktycznej dzisiejszego spotkania angielskiej Premier League, zakończonego pewnym zwycięstwem Arsenalu nad Aston Villą 3:0.

Jak Aston Villa była przygotowana?

Martin O’Neill na początku sezonu konsekwentnie stawiał na taktykę 4-3-3, gdyż nie miał wystarczająco dużo wiary w umiejętności pary środkowych pomocników: Steve Sidwell – Nigel Reo-Coker. Kiedy jednak James Milner został przesunięty do środka, w celu pełnego wykorzystania swojej nienagannej techniki, a w jego miejsce na lewej stronie pojawił się rekonwalescent, Stewart Downing, taktyka zmieniła się na 4-4-2. Kwestią było, czy linia pomocy The Villans będzie w stanie poradzić sobie z ustawieniem Arsenalu (4-1-2-3 z Songiem jako defensywnym pomocnikiem). Kanonierzy uwielbiają przecież jak najdłużej utrzymywać się przy piłce, szczególnie kiedy grają przed własną publicznością.

Jaki był meczowy plan zespołu gości?

O’Neill zalecił swoim piłkarzom jak największy pressing na linię pomocy Arsenalu, przy ciągłym utrzymywaniu dwóch napastników w linii ataku. Z takim nastawieniem goście zawsze mogli mieć nadzieję, że w którymś momencie uda się im zaskoczyć defensywę gospodarzy. W pierwszej części gry The Villans radzili sobie z rywalem grającym ostrzej, ale zarazem płynniej. Kanonierzy rzadko kiedy przedostawali się w pole karne rywala, a dwójkę stoperów gości dobrze asekurował Stilian Petrow, ustawiony nieco z tyłu za Milnerem. Kiedy gospodarze byli przy piłce, skrzydłowi rywali, czyli Stewart Downing oraz Ashley Young, schodzili możliwie jak najbardziej do środka pola by utrudnić grę podopiecznym Wengera. O’Neill mógł oczekiwać nieco więcej od dwójki swoich napastników (Agbonlahor i Heskey, a w drugiej połowie Carew), którzy rzadko kiedy byli przy piłce i ograniczyli się jedynie do nakładania presji na obrońcach Arsenalu.

Co zrobił Arsenal?

Arsene Wenger postanowił po godzinie wpuścić na boisko Cesca Fabregasa, a sześć minut później Theo Walcotta, by zmienić obraz gry. Arsenal zaczął grać z większym spokojem, by móc wyrwać się z sieci The Villans. Andriej Arszawin, mało widoczny w pierwszej połowie, w drugiej odsłonie częściej wychodził do piłki niż czekał, aż sama zatoczy się pod jego nogi. Jako że Stephen Warnock miał sporo roboty z Walcottem, reprezentant Rosji miał więcej miejsca i swobody w swojej grze. Abou Diaby grasował w pole karne rywala jeszcze agresywniej, a do spółki z Fabregsaem, pełnym klasy oraz wyobraźni w swej grze, luki w defensywie gości zaczęły być wykorzystywane. Kiedy Aston Villa szukała wyrównującej bramki, dzięki wielkiemu spokojowi Walcotta oraz podkręceniu tempa, jak to często ma miejsce w drugiej połowie, marzenia Villi o korzystnym rezultacie zostały rozwiane. Styl gry The Gunners, pełen gracji oraz dokładnych podań, dał podopiecznym O’Neilla konkretną lekcję: dobrze utrzymywać się przy piłce oraz być w jej częstym posiadaniu, jest kluczem do sukcesu.