Bramka Rice'a to nie przypadek - United połknęło przynętę

06.09.2023, 00:13, Trempa 13 komentarzy

Zabawne jest, jak pewne okoliczności prowadzą nas do spotkania właściwych ludzi we właściwym czasie.

Pewnego dnia Mikel Arteta, wówczas asystent menadżera Manchesteru City, wkraczając w sezon 2019-20 zapragnął podnieść zagrożenie, jakie jego zespół stwarzał po stałych fragmentów gry. Przyjaciel połączył go z niejakim Nicolasem Joverem, który został trenerem stałych fragmentów City, zanim dołączył do Artety w Arsenalu latem 2021 roku.

W sezonie poprzedzającym jego przyjście, Arsenal zdobył tylko 3 bramki z rzutów rożnych w rozgrywkach Premier League – to najniższy wynik w przekroju pełnego sezonu od kiedy Opta zaczęła zbierać te dane (2007-08) – zespół Artety zakończył wówczas sezon na ósmym miejscu.

Przyjście Jovera przed rozpoczęciem sezonu 2021-22 zwiększyło zagrożenie, jakie Arsenal stwarzał po stałych fragmentach gry, wynikiem czego byliśmy świadkami zdobycia 13 bramek strzelonych po rzutach rożnych w Premier League podczas pierwszego sezonu Francuza w klubie. Zespół wyrównał ten wyczyn w poprzednim sezonie również strzelając 13 goli – najwięcej w pojedynczym sezonie od kiedy Opta kolekcjonuje te dane.

Aby właściwie zmierzyć znaczenie wpływu Jovera i skupienie zespołu na stałych fragmentach gry, musimy przyjrzeć się wskaźnikowi ilości strzelonych bramek na 100 wykonanych rzutów rożnych w każdym sezonie – taki wskaźnik będzie miarodajny porównując do siebie sezony, ponieważ jeden konkretny sezon może zawierać więcej wykonanych rzutów rożnych od innego.

Ostatnie 2 sezony Arsenalu wzniosły ten wskaźnik na nowe poziomy. 6,3 w sezonie 2021-22 i 5,8 w 2022-23 to najwyższe wartości od kampanii 2017-18 (4,4).

Poniższa grafika przedstawia ilość goli strzelonych przez Arsenal na 100 wykonanych rzutów rożnych.

Jeden z 13 goli zdobytych z rzutów rożnych w poprzednich rozgrywkach Premier League miał miejsce przeciwko Manchesterowi United na The Emirates. W tym sezonie zagrożenie to miało również decydujący wpływ na zwycięstwo przeciwko drużynie Erika Ten Haga.

Podczas gdy Arsenal zmieniał swoje schematy między wersją rozegrania na bliższy a na dalszy słupek, było jasne, że celowanie na dalszy słupek bramki United było jednym z głównych pomysłów. Wielokrotnie ustawienie Arsenalu przechylone było w kierunku dalszego słupka. Tylko William Saliba (czerwony) ustawiony był dalej od grupy. Głównym uczestnikiem tej taktyki był Declan Rice (żółty).

Defensywne ustawienie United składało się z czterech graczy ustawionych w strefie na bliższym słupku, jednego gracza broniącego opcję krótkiego rozegrania (Antony), Eriksena obstawiającego strefowo środek, trzech graczy kryjących indywidualnie (zaznaczeni na biało) w osobach Wan-Bissaki, Martiala i Martineza oraz Dalota obstawiającego dalszy słupek.

Graczami, których kryli indywidulnie Wan-Bissaka, Martial i Martinez byli Saliba, Havertz oraz Gabriel – to wykorzystał Arsenal w swoich rozegraniach.

Z wieloma zawodnikami startującymi z dalszego słupka, pomysłem Arsenalu było użycie wbiegających w kierunku bliższego słupka graczy jako przynęty. W tym samym czasie Rice zostawał na swojej pozycji. Anglik pilnował, aby utrzymywać swoją pozycję na rogu pola pięciu metrów jednocześnie utrzymując dystans od Dalota.

W międzyczasie gracze wyznaczeni do zmylenia przeciwnika (zaznaczeni na czerwono) sprawiali wrażenie, że zespół Artety będzie celował w bliższy słupek. Ruch Havertza i Gabriela ciągnął za sobą obrońców kryjących indywidualnie.

W tym przypadku piłka zagrana przez Martinellego nie zostaje skierowana we właściwe miejsce na dalszy słupek, co skutkuje wybiciem przez Onanę.

Cztery minuty później Arsenal powtarza schemat. Ustawienie United jest takie samo – z graczami ustawionymi strefowo przy bliższym słupku i trzema kryjącymi indywidualnie Salibę, Havertza i Gabriela.

White, Nketiah, Rice, Havertz i Gabriel początkowo ustawieni byli na dalszym słupku w momencie przygotowywania się do wykonania rzutu rożnego przez Sakę…

… i kluczowy ruch ponownie wykonują Havertz I Gabriel (zaznaczeni na czerwono), którzy swoim mylącym przebiegnięciem w kierunku bliższego słupka zabierają ze sobą Martiala i Martineza, zwalniając miejsce dla Rice’a na dalszym słupku w całym procesie rozegrania rzutu rożnego. Ważne jest odnotowanie, że początkowe ustawienie Rice’a poza polem piątego metra utrzymuje go w dystansie od Dalota…

…i pozwala mu niepilnowanym dobiec do wrzuconej piłki. Tutaj, główka Rice’a przelatuje nad poprzeczką, ale schemat rozegrania pozwolił im dograć piłkę do jednego z lepszych zawodników w tej fazie gry.

Tutaj kolejny przykład. Ponownie gracze United (na biało) kryją Havertza, Gabriela i Salibę używając dokładnie tego samego defensywnego ustawienia, ale tym razem Eriksen (na czarno) zwraca uwagę na Rice’a.

W momencie rozegrania rzutu rożnego, Gabriel i Havertz używają wabika poprzez ruch na bliższy słupek, biorą ze sobą Martiala i Martineza, uwalniając jednocześnie przestrzeń na dalszym słupku. Ale problemem dla Arsenalu jest utrzymanie pozycji przez Eriksena (na czarno). Rice to zauważa i zmienia swoją rolę na blokującego, ponieważ wie, że za nim znajduje się Nketiah. Angielski pomocnik rusza zatem w kierunku Eriksena…

…i blokuje Duńczyka, aby zapewnić Nketiahowi komfortowe przyjęcie piłki…

…ale pierwszy kontakt z piłką napastnika zmusza go do wycofania futbolówki do Saki na skraj pola karnego.

W spotkaniu, w którym płynność atakowania z otwartej gry nie stała na ich najwyższym poziomie, to rzuty rożne były elementem dającym przewagę. W drugiej połowie Martinelli był bliski zdobycia gola po krótko rozegranym rzucie rożnym, ale to piłka zagrana w kierunku Rice’a na dalszy słupek dała im prowadzenie.

Drugi gol dla Arsenalu padł po znanym nam już schemacie: początkowo ustawienie kilku zawodników na dalszym słupku, wabik (wbiegający na bliższy słupek gracze) zwalniający miejsce dla Rice’a, który utrzymał swoją pozycję poza krawędzią pola piątego metra.

Gracze United utrzymują swoje defensywne ustawienie pomimo wprowadzonych zmian. Na bliższym słupku mamy czterech graczy ustawionych w strefie, Garnacho broniący ewentualne krótkie rozegranie, Eriksen ustawiony w strefie środkowej, trzech graczy, którzy kryją indywidualnie (na biało) i Dalot ustawiony przy dalszym słupku.

W przypadku Arsenalu mamy powtórzenie schematu z wykorzystaniem innych graczy. Jesus zastępuje Nketiaha, Tomyiasu przejmuje rolę Havertza, a Gabriel i Rice utrzymują swoją.

Jak tylko Saka podbiega do piłki, Tomyiasu wykonuje ruch w kierunku bliższego słupka, a Gabriel i Jesus oddalają się od dalszego słupka zwalniając miejsce dla Rice’a. Saka posyła dokładną piłkę w docelową strefę: w kierunku dalszego słupka i z dala od Dalota…

…a Rice przemieszcza się w idealne miejsce, na róg ‘piątki’.

Zanim pomocnik otrzyma podanie od Saki, role Tomyiasu, Gabriela i Jesusa są jasne: ruch Tomyiasu zabiera Rashforda (na biało) ze strefy dalszego słupka, ruch Jesusa może oznaczać dla przeciwnika rozegranie rzutu rożnego w centralną strefę, a wyblok Gabriela pozwala Rice’owi otrzymać dośrodkowanie Saki bez obecności przeciwnika w pobliżu…

…i zawodnik wykańcza ustalony schemat, doprowadzając do wyniku 2-1 poprzez strzał i rykoszet od Evansa.

“Wiesz, to była jedna z tych rzeczy, pukaliśmy do drzwi z tymi rożnymi” – powiedział Rice po meczu. „Miałem szansę w pierwszej połowie. Myślę, że stanowiliśmy ciągłe zagrożenie. I ten na samym końcu, oczywiście strzeliłem.”

Sprawność Arsenalu przy wykonywaniu rzutów rożnych trwa. I nowe nabytki w postaci Havertza i Rice’a – dwóch najlepszych graczy w lidze pod kątem ofensywnych rzutów rożnych – uczyni ich tylko lepszymi w tym aspekcie gry.

Arteta spotykający kilka lat temu Jovera to była kwestia losu, ale Rice spotykający piłkę na dalszym słupku - już nie.