Cesc Fabregas: Nie chcę zawieść Arsenalu

29.11.2009, 08:46, Eryk Delinger 23 komentarzy

Cesc Fabregas to skromny chłopak. Kiedy masz okazję porozmawiać w cztery oczy z kapitanem Arsenalu zauważasz, że za maską pewnego siebie piłkarza kryje się człowiek pełen pokory.

Nie tylko nazywa Aarona Ramsey’a i Jacka Wilshere’a „przyszłością Arsenalu”, ale także uważa ich za graczy lepszych technicznie i poważnych konkurentów do walki o miejsce podstawowej jedenastce. Kiedy wspomina o grze w reprezentacji Hiszpanii u boku Xaviego i Andresa Iniesty, mówi o sobie jak o uczniu pod okiem dwóch mistrzów. „Tak wiele się od nich nauczyłem”, opowiada.

Bycie kapitanem Arsenalu? Niech inni oceniają, czy nadaje się do tej roli. Wspaniały mecz przeciwko Tottenhamowi? Po każdym meczu skupia się tylko na swych błędach. A co z przyszłością? Co z kolejnymi plotkami mówiącymi o jego rychłym transferze do Barcelony? Jak twierdzi, do tego nigdy nie dojdzie. To oznaczałoby bowiem, że zawiódł Arsenal, a przede wszystkim Arsene’a Wengera.

- Jestem tu szczęśliwy – mówi. – I chcę wciąż być częścią tego wszystkiego. Zdecydowanie. Inaczej odszedłbym, kiedy miałem okazję – trzy lata temu, dwa, rok temu. Wierzę w tę drużynę i czuję, że możemy wiele osiągnąć. Boss wierzy w nas bardziej niż ktokolwiek inny, a ja czuję się tego częścią. Także on sprawia, że to widzę. Nie chcę zawieść.

Porównuje swą sytuację do kapitana Liverpoolu Stevena Gerrarda i decyzji, którą podjął, kiedy odrzucił ofertę Chelsea.

- Uważam, że musisz okazywać wdzięczność tym, którzy ci pomogli – mówi Hiszpan po kolejnym wycieńczającym treningu w London Colney. – Kiedy Steven Gerrard miał okazję odejść, zdecydował się pozostać z klubem swojego życia i nie sądzę, by kiedykolwiek tego żałował. Został i musi wciąż wierzyć, że była to właściwa decyzja.

- Wciąż jest młody, wystarczająco młody, by wiele jeszcze osiągnąć. Dla mnie jest jednym z najlepszych pomocników w Europie. Wygląda na miłego faceta, ale kiedy sytuacja na boisku tego wymaga, potrafi zagrać agresywnie. Frank Lampard też jest świetnym piłkarzem, ale dla mnie Gerrard ma to „coś”.

Cesc widzi coś szczególnego w Wengerze i jego filozofii futbolu.

- To coś, co przekazał mi, gdy tylko przybyłem do Arsenalu. To chęć dążenia do przodu, ciągłego atakowania. Boss denerwuje się, gdy podajesz piłkę do tyłu, choć mogłeś ruszyć do przodu na bramkę przeciwnika. Nienawidzi tego. Chce grać specyficzny futbol. Jeśli musisz przegrać, zrób to grając piękną piłkę.

Nie przystosowywałem się do stylu Arsenalu długo, ponieważ przyszedłem z akademii Barcelony. Ale kocham styl Kanonierów. To on czyni nas wielkim klubem. Ludzie czują się dumni, że zapłacili 40 funtów, by zobaczyć naszą grę.

To pasja łączy kibiców na trybunach i zawodników na murawie. Miłość do piłki. Chęć gry pięknego futbolu. Nikt nie mógłby kochać piłki bardziej niż Fabregas.

- Od małego chciałem być przy piłce. Jeśli ją traciłem, chciałem natychmiast ją odzyskać. Mentalnie wciąż jestem jak dziecko z podstawówki. W szkole, kiedy na przerwach graliśmy 11 na 11 na niewielkiej przestrzeni, biegałem i biegałem. Czasem mam wrażenie, że od tamtej pory niczego się nie nauczyłem. Oglądam potem mecze i widzę, że biegałem bez potrzeby. Siedzę, myśląc „co ty wyprawiasz?!”. To samo widzę u Wayne’a Rooney’a. On jest taki sam – wciąż biega.

- Cały czas chcę mieć piłkę, muszę się nauczyć cierpliwości. Bardzo się ekscytuję, jestem zbyt nerwowy. Czasem po meczu jestem przez to kompletnie wycieńczony. Koledzy mówią mi, żebym się trochę uspokoił.

- Futbol to całe moje życie. Troszczę się o moją rodzinę, o moją dziewczynę... Ale kiedy wracam do domu, oglądam mecze, a kiedy gram na PlayStation, to zawsze w piłkę. Wszystko wiąże się z futbolem.

Nawet po meczu myśli tylko o piłce i o błędach, które popełnił.

- Moja mama nieraz mówiła, że jestem dla siebie zbyt surowy. Ale ja zawsze taki byłem i zwykle mi to pomagało. Po meczach skupiam się tylko na tym, co zrobiłem źle. Nigdy na tym, co mi się udało. Było tak nawet po zwycięstwie nad Tottenhamem. Wszyscy widzą moją bramkę i to, że wygraliśmy 3-0. A ja pamiętam tylko błędy.

Fabregas wie, że większość piłkarzy podchodzi do swych występów zupełnie inaczej, ale nie chce być taki jak wszyscy.

- Nie czuję się normalnym 22-latkiem. To mój siódmy sezon w klubie i szósty w pierwszej drużynie. W przypadku większości 22-latków słaby mecz usprawiedliwia się wiekiem i brakiem doświadczenia. Jeśli ja zagram słaby mecz albo Arsenal przegra, wiem, że to tylko i wyłącznie moja wina. Ale podoba mi się to. Lubię czuć odpowiedzialność. Nie chcę być zwykłym 22-latkiem.

- Miałem tylko 21 lat, kiedy zostałem mianowany kapitanem. Nie byłem pewien czy jestem na to gotów. Teraz czuję się z opaską dobrze. Już się nad tym nie zastanawiam.

Jak mówi sam Fabregas, ważną rolę w jego rozwoju pełni także reprezentacja Hiszpanii, a zwłaszcza Xavi Hernandez i Andres Iniesta.

- Gramy teraz innym systemem, więc występuję regularnie. Wcześniej, z Luisem Aragonesem, graliśmy dwójką środkowych pomocników. Teraz, w 4-3-3, mam swoje miejsce w drużynie. Treningi z Xavim i Iniestą to coś niesamowitego. To światowa czołówka. Przez te 4 lata w reprezentacji nauczyłem się od nich bardzo wiele.

Doświadczenie nabyte z drużyną narodową Hiszpan stara się przenieść do Arsenalu.

- Naszym celem w Arsenalu są trofea, ale nie chcemy myśleć o tym, co będzie za dwa lata. Chcemy zwyciężać teraz.

- Niebawem zmierzymy się z Chelsea. Bardzo ciężko będzie dotrzymać im kroku przez cały sezon. Ich piłkarze mają po 28, 29, 30 lat. Znajdują się w szczytowym momencie swoich karier. Za dwa, trzy lata mogą być już nieco za starzy, ale teraz są w najlepszej możliwej formie. Mają duże doświadczenie i trudno nam będzie utrzymać ich poziom.

- Wierzę, że jeżeli nie będą nas dręczyć kontuzje i będziemy wystarczająco silni psychicznie, dorównamy im. Musimy nauczyć się zwyciężać za wszelką cenę, musimy być silniejsi. W porównaniu do poprzednich drużyn Arsenalu, takich jak Invincibles, brakuje nam trochę siły fizycznej. Oni mieli Vieirę, Gilberto czy Ray'a Parloura. Może teraz mamy głównie technicznych graczy, ale wciąż się rozwijamy. Wystarczy spojrzeć na Abou Diaby’ego i Alexa Songa. Niebawem stworzą silny duet, który zapewni nam bezpieczeństwo w środku pola.

W składzie Arsenalu znajduje się wielu utalentowanych zawodników – zarówno w seniorskiej, jak i w juniorskich drużynach.

- Niektórzy młodsi chłopcy to naprawdę dobrzy gracze. Ramsey, Wilshere, Fran Merida... Są na takim poziomie jak my wszyscy, może nawet są lepsi ode mnie. To piłkarze światowej klasy. Na treningach są fantastyczni – mówi Fabregas.

- Aaron naprawdę się rozwinął. Jest większy, silniejszy, co można było zauważyć choćby w meczu Carling Cup, kiedy graliśmy z Liverpoolem. Któregoś dnia, kiedy się obudzę, on może już być na moim miejscu. Wilshere też będzie klasowym zawodnikiem, a kiedy nabierze trochę doświadczenia, pewnie zostanie przesunięty do środka. Obaj potrzebują tylko częstszych występów, aby nabrać pewności siebie. Są przyszłością Arsenalu. Przyszłością, której mam nadzieję być częścią.

Cesc Fabregas musi być częścią tej przyszłości - w Arsenalu nie ma nikogo innego, kto tak bardzo przypominałby managera Kanonierów Arsene’a Wengera i kto byłby zdolny do kontynuowania jego dzieła.