Dramat w dwóch aktach

17.11.2019, 13:38, Adam Leonik 26 komentarzy

W miniony weekend podczas meczu z Leicesterem City poczułem się - jako kibic Arsenalu - upokorzony. Choć do końca meczu było jeszcze prawie 10 minut, po każdym celnym podaniu Lisów z trybun słychać było gromkie "ole". Gdy realizator zrobił zbliżenie na tablicę świetlną, na której widniał wynik 2:0, ja zwróciłem uwagę na napis powyżej. King Power Stadium, nie Camp Nou.

Nietęgą minę miał też siedzący na trybunach Raul Sanllehi, który stadion hiszpańskiego giganta zna przecież jak własną kieszeń. Wiedział, co ta porażka oznacza dla klubu, ale również dla niego.

Niech nikogo nie zmylą oficjalne oświadczenia zarządu. Były dyrektor sportowy FC Barcelony to szczwany lis i dobrze wie, że kopanie leżącego w niczym tu nie pomoże. To, że Unai Emery nie będzie trenerem tego zespołu w przyszłym sezonie, zdają już sobie sprawę chyba wszyscy, z samym zainteresowanym włączanie. Problem polega na tym, czy Hiszpan powinien pozostać na tym stanowisku do końca obecnych rozgrywek. Choć większość kibiców odpowiedziałaby na tak postawione pytanie "nie", to sprawa wcale nie jest taka prosta.

Tony Adams w jednym z pomeczowych komentarzy stwierdził, że problem jest dużo większy niż tylko trener. Jak bumerang po każdym meczu wraca stwierdzenie, że w naszej drużynie zdecydowanie brakuje liderów. W czasach Mr Arsenal, gdy rozważano transfer jakiegoś zawodnika, pierwsze co brano pod uwagę, to czy będzie pasował charakterologicznie do reszty zespołu. Obecnie sprowadzając danego piłkarza, bazuje się głównie na statystykach i indywidualnych osiągnięciach, zapominając trochę, że piłka nożna to sport drużynowy. Wartość zgranego zespołu jest dużo większa niż tylko suma składowych, a Sheffield United jest tego najlepszym przykładem.

Arsenal obecnie nie tworzy kolektywu i jest to widoczne na boisku bez względu na taktykę zastosowaną przez szkoleniowca. Część naszych zawodników została sprowadzona przez poprzedni zarząd, kilku przez obecny. W międzyczasie dwukrotnie zmienił się szef skautingu. Mamy trenera, który tak, jak sprowadzeni zawodnicy, cały czas adaptuje się jeszcze do nowych warunków. Kluczowi piłkarze są w większości w klubie nie dłużej niż dwa lata, w dodatku trafili do nas z różnych lig i nie wszyscy porozumiewają się w tym samym języku. Jednym słowem, chaos.

Biorąc pod uwagę powyższe, rozumiem decyzję zarządu, aby Emery, mimo słabych wyników, pozostał jeszcze na swoim stanowisku. Choć w dłuższej perspektywie zmiana szkoleniowca mogłaby przynieść poprawę, to na początku spotęgowałaby jeszcze bałagan. Wszak zwolnienie managera to nie tylko postać Hiszpana, ale i cały sztab ludzi, który pewnie odszedłby razem z nim.

W meczu z Lisami wyszliśmy w ustawieniu 3-4-1-2. W ten sposób powinniśmy grać na początku sezonu, gdy na bokach obrony występowali z konieczności wahadłowi, których mocniejszą stroną zdecydowanie jest atak. Dużo lepiej w trójce z tyłu wygląda również David Luiz. Ma on wtedy większą swobodę, może od czasu do czasu wyjść nieco do przodu bez strachu, że powstanie za nim wielka dziura w obronie. Powód, dla którego taka taktyka nie była w tym sezonie wcześniej stosowana, jest prozaiczny - Nicolas Pepe. W tym ustawieniu nie ma miejsca dla skrzydłowych, a ich rolę odgrywają ofensywni boczni obrońcy. Emery stał się zakładnikiem tego transferu i choć nie mieliśmy do tego odpowiednich zawodników, przez długi czas kurczowo trzymał się czwórki z tyłu.

Bez względu na taktykę cały czas mamy kłopoty w środku pola. Choć dla wielu to może być kontrowersyjna teza, problemem był nie tylko Xhaka, ale również Mattéo Guendouzi.

Jakiś czas temu w jednym z wywiadów José Mourinho przedstawił - jego zdaniem - najlepszą jedenastkę Arsenalu, w której nie było Francuza. Osobiście nie darzę Portugalczyka zbyt dużą sympatią i za nic w świecie nie chciałbym go widzieć na ławce trenerskiej Arsenalu, ale doceniam jego osiągnięcia i wiem, że na taktyce zjadł zęby. Przeanalizowałem więc grę Guendouziego i doszedłem do wniosku, że jest w tym sporo racji. Nie zrozumcie mnie źle, Mattéo to niesamowity talent i wnosi sporo ożywienia do zespołu, ma jednak jedną zasadniczą wadę. Jest mało zdyscyplinowany taktyczne i często znajduje się poza swoją nominalną pozycją. Dla tego, gdy grał w parze ze Szwajcarem, nieświadomie obnażał wszystkie jego słabości, nierzadko pozostawiając go samego w obszarach boiska, które powinny być pokryte przez dwóch zawodników. Na pierwszy rzut oka nie jest to takie oczywiste, ponieważ reprezentant Francji jest bardzo ruchliwy, waleczny. Idzie do każdej piłki i w tym właśnie jest problem.

Robert Lewandowski, wspominając współpracę z Guardiolą, powiedział kiedyś, że był trochę zdziwiony, gdy Pep na jednym z treningów zakomunikował mu, że za dużo biega po boisku. Hiszpański szkoleniowiec tłumaczył, że zamiast tracić siły na bezproduktywne poruszanie się, lepiej jest w danych momentach znajdować się w ściśle wyznaczonych strefach boiska, a wtedy piłka sama go tam znajdzie.

Moim zdaniem w wielu meczach Guendouzi, zamiast rozpoczynać spotkanie w wyjściowym składzie, wniósłby więcej, wchodząc z ławki w drugiej połowie. Czasem, szczególnie na początku meczu, od szarży ułańskiej lepiej sprawdza się kontrola środka pola w zwartym szeregu, tym bardziej, gdy zazwyczaj to na nas szarżują. Daleki jestem od krytykowania samego Mattéo, ponieważ to chłopak z charakterem i ogromnym sercem do gry. Musi się jednak jeszcze wiele nauczyć, a rolą trenera jest jak najlepsze wkomponowanie go do zespołu.

Podobny brak dyscypliny taktycznej wykazuje również Dani Ceballos. To jeden z głównych powodów, dla których nie widział go w swoich planach Zidane. Hiszpan porusza się po boisku niczym wolny elektron i aby miało to sens, inni zawodnicy muszą trzymać strukturę ustawienia. Tak było w reprezentacji Hiszpanii U21, gdzie dwóch defensywnych pomocników, Fabian Ruiz i Marc Roca robili porządek w środku pola. Właśnie kogoś takiego jak Ruiz bardzo nam w Arsenalu brakuje.

W każdej drużynie powinno być 2 lub 3 wirtuozów, ale aby melodia była płynna, reszta drużyny musi nieść pianino. Mam wrażenie, że w Arsenalu mamy wielu do naciskania klawiszy, ale brakuje tych, którzy powinni pchać ten wózek.

Obecny sezon bezlitośnie pokazuje wszystkie słabe punkty, tak szkoleniowca, jak i naszego zespołu. Przy braku osobowości w składzie, konieczne jest posiadanie kogoś o silnym charakterze na ławce trenerskiej. Wiele można by o Emerym powiedzieć, ale na pewno nie to, że jest charyzmatyczny.

Statystyki nieubłaganie wskazują na regres, nie tylko w porównaniu do poprzedniego sezonu, ale również do końcówki ery Wengera. Zestawiając ostatnie 50 meczów Arsene'a z pierwszymi 50 spotkaniami Unaia, obniżyliśmy loty we wszystkich kluczowych aspektach. Mamy mniej punktów, strzelonych bramek i wykreowanych sytuacji, za to więcej straconych goli i strzałów oddanych na naszą bramkę. Arsenal zanotował najgorszy start w lidze od 1982. Po 12 kolejkach mamy minusowy stosunek bramek i sytuacja naprawdę nie wygląda dobrze. Niestety nie ma tu prostego rozwiązania i spektakularne zwolnienie menadżera wcale z dnia na dzień nie rozwiąże problemu. Jeżeli jednak sytuacja w najbliższych meczach nie ulegnie poprawie, zarząd nie będzie miał innego wyjścia.

Ostatni mecz, jak to często bywa w dramacie, zakończył się dla nas tragicznie. Brak kompletu punktów w kilku kolejnych spotkaniach spowoduje, że taki sam los czeka nas również na koniec sezonu, bez względu na to, kto będzie zasiadał na ławce trenerskiej. Ostatnim razem po takim początku zakończyliśmy rozgrywki na 10. miejscu.