Hleb: Odejście z Arsenalu było błędem

27.10.2020, 15:19, Mateusz Kubacki 10 komentarzy

Co jakiś czas na oficjalnej stronie internetowej Arsenalu pojawia się podcast "In Lockdown", gdzie gośćmi są byli Kanonierzy. W tym tygodniu o swojej przeszłości opowiedział Alex Hleb. Białorusin był piłkarzem The Gunners w latach 2005-2008. Po przygodzie w północnym Londynie przeniósł się do Barcelony. Jak przyznał, w dalszym ciągu nie rozumie, dlaczego podjął taką decyzję. Skrzydłowy uważa, że odejście z Arsenalu było ogromnym błędem.

- Minęło wiele lat, a ja wciąż o tym myślę. Do dziś nadal nie rozumiem, co się stało i dlaczego podjąłem taką decyzję. Oczywiście, Barcelona była w tamtym momencie najlepszą drużyną na świecie, ale byłem wtedy bardzo szczęśliwy w Arsenalu. Miałem tu wielu przyjaciół, dobrze dogadywałem się z trenerem, grałem w jednej z najlepszych drużyn ligi, dla najlepszych kibiców i na fantastycznym stadionie. Miałem wszystko! Płakałem podczas rozmowy z Arsene Wengerem. Przed moim odejściem rozmawialiśmy podczas wakacji. Przekazał mi wtedy, że jestem dla niego bardzo ważny i chciałby mnie zatrzymać. Nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić.

- Oczywiście, Barca to fantastyczny zespół. Wygrałem tam tytuły i wiele trofeów, ale nie grałem tak często, jak w Arsenalu. Mogę winić tylko siebie za to. W tamtym czasie wydarzyło się wiele w moim życiu prywatnym i zacząłem przygodę w Barcelonie bardzo nerwowo i agresywnie. To był tylko i wyłącznie mój błąd. To nie było tak, że Guardiola mi nie ufał.

- W Arsenalu byłem bardzo szczęśliwy. Powinienem był zostać w drużynie, w której byłem tak szczęśliwy. Wciąż myślę o swojej karierze. Gdy jesteś młody, masz wrażenie, że masz przed sobą mnóstwo lat gry. Tak naprawdę to tylko chwila, która mija bardzo szybko. Moje dzieci pytają mnie teraz o moją karierę, a ja opowiadając o niej mam łzy w oczach.

39-latek opowiedział także o emocjach związanych z najważniejszym meczem w jego karierze - przegranym finale Ligi Mistrzów z 2006 roku, gdzie Kanonierzy zostali pokonani przez Barcelonę.

- Dzień przed meczem dowiedziałem się, że zagram. Wszyscy byli zdenerwowani, to normalne. Jednak to zdenerwowanie było inne, miało w sobie coś ekstra. Po czerwonej kartce (dla Jensa Lehmanna w początkowej fazie meczu) wciąż mieliśmy wynik 0:0 i chcieliśmy walczyć i dać z siebie wszystko. Nie myśleliśmy o tej sytuacji. Zrozumieliśmy, że teraz każdy z nas musi dać z siebie jeszcze więcej, bo gramy bez jednego piłkarza. W momencie zdobycia bramki na 1:0 przez Sola Campbella poczuliśmy ogromną siłę. Musieliśmy walczyć do końca.

- Po ostatnim gwizdku czułem pustkę, chciałem o wszystkim zapomnieć. Znajomi dzwonili do mnie i próbowali mnie wesprzeć i powiedzieć kilka ciepłych słów, ale nie chciałem tego słuchać. Takie uczucie chodziło za mną trzy albo cztery dni.