Najlepsi playmakerzy w historii Arsenalu

21.11.2013, 14:12, Adam Cygański 43 komentarzy

Arsenal w ostatnim dniu letniego okienka transferowego kupił Mesuta Özila – jednego z najlepszych, o ile nie najlepszego rozgrywającego na świecie – a jego pierwsze występy w barwach The Gunners tylko utwierdziły kibiców w tym przekonaniu.

Poniżej prezentujemy wam sylwetki 12 najlepszych playmakerów w historii Arsenalu, według Briana Glanville’a – cenionego na Wyspach pisarza zajmującego się piłką nożną – oraz jedną na prośbę użytkowników Kanonierzy.com.

Charlie Buchan (1925-28)

Mecze: 120; Gole: 56

Kiedy Buchan trafił do Woolwich Arsenalu z Sunderlandu kosztował Kanonierów 2 tysiące funtów i w swym pierwszym sezonie w północnym Londynie inkasował 100 funtów za każdego strzelonego gola, jednak Anglik nie kosztowałby The Gunners nic, gdyby ci 15 lat wcześniej nie poskąpili i zapłacili mu 11 szylingów.

Buchan urodził się blisko siedziby Woolwich Arsenalu, w Plumstead. W 1909 roku był on zawodnikiem Kanonierów, jednak obie strony nie doszły do porozumienia co do zarobków, wobec czego 18-letni wówczas zawodnik odszedł do Leyton Orient, a potem do Sunderlandu, gdzie spędził aż 14 lat. Buchan w barwach Czarnych Kotów strzelił w lidze 209 goli, co do dziś jest drugim najlepszym wynikiem w historii tego klubu. Buchan ponownie został ściągnięty do północnego Londynu przez Herberta Chapmana w wieku 33 lat, a w swym pierwszym sezonie w Arsenalu strzelił 20 goli (co kosztowało klub aż 2 tysiące funtów). Anglik był kapitanem The Gunners w ich pierwszym finale FA Cup w 1927 roku, w którym przegrali z Cardiff City 1-2.

Alex James (1929-37)

Mecze: 261; Gole: 27

Alex James był kluczowym zawodnikiem reprezentacji Szkocji, kiedy ta w 1928 roku pokonała Anglików aż 5-1. Rok później Herbert Chapman ściągnął Jamesa do Arsenalu z Preston North End za 9 tysięcy funtów. Chapman od razu przesunął go na lewą flankę ataku, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Szkot przede wszystkim asystował przy bramkach kolegów, zamiast samemu wpisywać się na listę strzelców, jednak i to nie było mu obce. 29-letni wówczas James zdobył bramkę w wygranym 2-0 finale FA Cup w 1930 roku z Huddersfield Town, co było pierwszym znaczącym trofeum wywalczonym przez The Gunners. James ustrzelił również niezapomnianego hat-tricka na Highbury w spotkaniu z Sheffield Wednesday. Wychowanek Rath Rovers z powodu kontuzji nie zagrał w finale Pucharu Anglii w 1932 roku, jednak cztery lata później, już jako kapitan poprowadził Kanonierów do triumfu w tych rozgrywkach. James cztery razy wygrywał ligę.

Bryn Jones (1938-49)

Mecze: 76; Gole: 8

Gdyby nie II Wojna Światowa, Jones z pewnością potwierdziłby, że 14 tysięcy funtów, jakie w 1938 roku Arsenal zapłacił za niego Wolverhampton Wanderers (ówczesny rekord świata), to była bardzo dobra decyzja.

Walijczyk w swym pierwszym sezonie w barwach Kanonierów strzelił 4 gole w 30 meczach ligowych, po czym został wcielony do armii, którą opuścił w 1942 roku, a po powrocie do Arsenalu zdobył hat-tricka w meczu z Charltonem Athletic.

Jones grał w reprezentacji Walii w latach 1935-49, a swój ostatni mecz w barwach Smoków rozegrał ze Szkocją. Piłkarz ten w sezonie 1947/48, mistrzowskim dla Arsenalu, rozegrał siedem spotkań, jednak było to za mało, aby otrzymać medal. W 1949 roku odszedł on do Norwich City.

Jimmy Logie (1939-55)

Mecze: 328; Gole: 76

Logie był to kluczowy zawodnik w powojennej linii ataku Arsenalu, jednak dane mu było rozegrać tylko jeden mecz w reprezentacji Szkocji.

Logie urodził się w Edynburgu, a do Arsenalu trafił jako 20-latek w 1939 roku z Lochore Welfare. Szkot w dziewięciu z szesnastu sezonów w barwach Arsenalu rozegrał przynajmniej 32 mecze. Zawodnik dwukrotnie świętował triumf w lidze oraz raz w FA Cup, w 1950 roku, kiedy to Arsenal pokonał Liverpool 2-0. Obie asysty były autorstwa 31-letniego wówczas Logiego.

Jimmy Bloomfield (1954-60)

Mecze: 227; Gole: 56

Bloomfield trafił do Arsenalu latem 1954 roku z Brentford, jako następca Jimmy’ego Logiego, a już trzy miesiące później w swym debiucie z Sheffield Wednesday strzelił spektakularnego gola dającego Arsenalowi zwycięstwo. Ogólnie rzecz biorąc Anglik rzadko wpisywał się na listę strzelców, jednak w sezonie 1956/57 był kluczową postacią ataku Kanonierów, którzy strzelili w lidze aż 85 goli (10 było jego autorstwa).

Bloomfield odszedł z Arsenalu w 1960 roku do Birmingham City, po tym jak do północnego Londynu trafił George Eastham. Po przejściu na emeryturę z powodzeniem pracował w roli menedżera. Bloomfield zmarł w 1983 roku na raka, w wieku zaledwie 49 lat. Prowadziłł on wówczas Luton Town.

George Eastham (1960-66)

Mecze: 223; Gole: 41

Eastham trafił do Arsenalu w 1960 roku, po tym jak wygasł jego kontrakt z Newcastle. Piłkarz ten w 1966 roku wywalczył tytuł mistrza świata z reprezentacją Anglii, jednak podczas tego turnieju pełnił jedynie rolę rezerwowego.

Eastham należał do ulubieńców kibiców Arsenalu, który opuścił po sześciu sezonach spędzonych w Londynie i zwycięstwie w Pucharze Ligi, po czym związał się ze Stoke City. Anglik grał później i prowadził Hellenic FC – klub piłkarski z Republiki Południowej Afryki.

Charlie George (1968-75)

Mecze: 179; Gole: 49

George był niezwykle charyzmatycznym i uzdolnionym zawodnikiem. Anglik urodził się bardzo blisko siedziby Arsenalu, któremu kibicował już od lat szkolnych (z której został później wyrzucony). George był piłkarzem silnym, dobrze panował nad piłką, był dobry w pojedynkach powietrznych i miał bardzo silne uderzenie z prawej nogi, dzięki któremu Arsenal zdobył w 1971 roku FA Cup po wygranym finale z Liverpoolem. Anglik przyczynił się również do pokonania The Reds 2-0 kilka dni wcześniej, dzięki czemu The Gunners po dramatycznym meczu zdobyli tytuł mistrza Anglii. Piłkarz ten ma również na swym koncie zwycięstwo w Pucharze Miast Targowych w 1970 roku.

Niespodziewanie w 1975 roku George został sprzedany do Derby County, jednak jego serce na zawsze pozostało w Arsenalu, dla którego pracuje do dziś.

Alan Ball (1971-76)

Mecze: 218; Gole: 52

Ball był kluczowym zawodnikiem reprezentacji Anglii, gdy ta w 1966 roku zdobyła mistrzostwo świata. Anglik trafił do Arsenalu w wieku 26 lat, u szczytu swej formy. Jego wcześniejszym klubem był Everton, z którym zdobył mistrzostwo Anglii w sezonie 1969/70. Ball, jak na tamte czasy, trafił do Arsenalu za ogromne pieniądze – 220 tysięcy funtów. Wychowanek Boltonu mimo zaledwie 168 centymetrów wzrostu bardzo dobrze radził sobie w siłowej lidze angielskiej, a w 1972 roku awansował z Arsenalem do finału FA Cup, w których górą okazało się Leeds United. Cztery lata później Ball odszedł do Southampton.

Liam Brady (1973-80)

Mecze: 307; Gole: 59

Brady został „odkryty” w wieku 13 lat przez walijskiego skauta Arsenalu w jego rodzinnym Dublinie, a w pierwszej drużynie The Gunners zadebiutował cztery lata później, w październiku 1973 roku. Irlandczyk zagrał w trzech kolejnych finałach Pucharu Anglii z udziałem Arsenalu (1978-80). W pierwszym z nich, przegranym z Ipswich Town 0-1, Brady nie był w pełni zdrów, przez co opuścił plac gry w 66. minucie, jednak rok później był kluczową postacią niezapomnianego meczu, w którym to Kanonierzy pokonali Manchester United 3-2. W 1980 roku Brady znów zaznał smaku porażki w finale FA Cup, tym razem 0-1 z West Hamem United. Irlandczyk opuścił północny Londyn w 1980 roku, skąd przeniósł się do Juventusu, z którym dwukrotnie świętował triumf w Serie A.

Brady od 17 lat pełni funkcję szefa młodzieżowej Akademii Arsenalu, z którą żegna się w czerwcu 2014 roku.

Paul Davies (1978-95)

Mecze: 447; Gole: 37

Następca Liama Brady’ego, który podobnie jak Irlandczyk, zadebiutował w Arsenalu w wieku 17 lat. Początkowo grywał on na lewej flance, jednak w 1982 roku został przesunięty na prawy atak, skąd posyłał charakterystyczne dla siebie bardzo groźne podania z lewej nogi. Skazą na jego karierze pozostaje incydent z 1988 roku, kiedy to w meczu z Southampton znokautował Glenna Cockerilla i złamał mu szczękę. Davies został za to zawieszony na dziewięć meczów.

Niespodziewanie po sezonie 1992/93, w którym to Anglik przyczynił się do wywalczenia przez Arsenal dubletu, ówczesny menedżer Kanonierów – George Graham – odstawił go na boczny tor. Davies odszedł z Arsenalu w 1995 roku do norweskiego Stabæk.

Cesc Fabregas (2003-11)

Mecze: 330; Gole: 57

Fabregas trafił do Arsenalu w wieku 16 lat z młodzieżowej drużyny FC Barcelony i zaledwie po miesiącu zadebiutował w pierwszej drużynie The Gunners, w meczu z Rotherham United rozgrywanym na Highbury w ramach Pucharu Ligi Angielskiej. Hiszpan miał wówczas 16 lat i 177 dni i stał się najmłodszym zawodnikiem w historii Arsenalu, a w grudniu tego samego roku najmłodszym strzelcem w historii klubu.

Po odejściu Patricka Vieiry to właśnie Hiszpan stał się liderem drugiej linii Arsenalu, a w listopadzie 2008 roku Arsene Wenger desygnował go na kapitana.

Fabregas w Arsenalu zdobył jedno trofeum – Puchar Anglii w 2005 roku – oraz zdobył wiele indywidualnych wyróżnień: Hiszpan znalazł się w UEFA Team of The Year 2006, otrzymał nagrodę PFA Young Player of the Year w 2008 roku, a dwa lata wcześniej nagrodę Golden Boy. Fabregas odszedł z Arsenalu w 2011 roku do klubu, z którego tu trafił – FC Barcelony.

Jack Wilshere (2008-obecnie)

Mecze: 113; Gole: 7

Wilshere trafił do Arsenalu w 2001 roku, jako 9-letni chłopiec, z młodzieżowej drużyny Luton Town. Anglik stał się najmłodszym graczem w historii The Gunners, który zagrał w lidze. Wilshere miał wówczas 16 lat i 265 dni, a dwa lata później zadebiutował w reprezentacji Lwów Albionu, w meczu przeciwko Francji rozgrywanym na Wembley. 21-letni obecnie zawodnik stracił cały sezon 2011/12 z powodu kontuzji kostki, jednak powrócił do gry w minionej kampanii i pomógł Kanonierom w wywalczeniu awansu do Ligi Mistrzów. Kiedy Arsenal w sezonie 2010/11 pokonał Barcelonę, jednym z najlepszych zawodników na boisku był właśnie Wilshere, który tocząc bardzo wyrównane pojedynki z gwiazdami Blaugrany – Xavim i Andresem Iniestą – udowodnił, że przez lata może decydować o sile The Gunners.

Anglik często podkreśla swoje przywiązanie do czerwono-białych barw, a jakiś czas temu powiedział: „I don't need an agent because I'm never leaving Arsenal” – „Nie potrzebuję agenta, ponieważ nigdy nie opuszczę Arsenalu”.

Mesut Özil (2013-obecnie)

Mecze: 13; Gole: 3

Özil to najnowszy nabytek Arsene’a Wengera, który kupił go niemalże w ostatnich minutach ostatniego okienka transferowego, ustanawiając rekord klubu w ilości wydanych pieniędzy na jednego piłkarza (mówi się o 50 milionach euro). Niemiec trafił do Londynu z Realu Madryt, którego zawodnicy głośno wyrażali swoje niezadowolenie z tego faktu. Özil, który ma tureckie korzenie, gra w reprezentacji Niemiec, z którą na Mistrzostwach Świata w 2010 i na Euro 2012 wywalczył brązowy medal. 25-letni obecnie zawodnik po Mundialu w RPA zamienił Werder Brema na wspomniany Real Madryt. W Hiszpanii wywalczył mistrzostwo, Puchar Króla i Superpuchar. Fani Arsenalu mają nadzieję, że na tym nie koniec.