"Perspektywa" - Epilog Corleone

05.11.2009, 12:05, Przemysław Szews 40 komentarzy

Listopadowy ranek. Ogród wokół letniej willi Corleone pokryty jest srebrzystą mgłą, z której wyłaniają się gdzieniegdzie rozmyte cienie nieruchomych drzew. Przyroda zamarła, jakby z utęsknieniem wyczekiwała świtu, by się w końcu obudzić. Na słońce tego dnia jednak nie ma nadziei, niebo bowiem jest pokryte gęstymi chmurami. Nagle przez mgłę przebijają się dwa strumienie światła. Pod bramą parkuje czarna limuzyna. Z samochodu wyłania się postać kierowcy, by otworzyć bramę. Choć nikogo wokół nie ma, jego wzrok uważnie obchodzi uśpioną okolicę. Po chwili samochód wjeżdża na podwórko i parkuje przed wejściem. Z samochodu ponownie wysiada kierowca, by otworzyć drzwi Donowi. Nietypowa to wizyta, gdyż Don zwykł przebywać w swojej letniej rezydencji głównie między początkiem czerwca, a końcem sierpnia, choć czasem przedłużało się to do września, kiedy przeprowadzał się z powrotem do głównej siedziby Rodziny.

Ciemność wokół domu rozświetliło po chwili światło wydobywające się z okien. Zapalały się kolejno światła przedpokoju. Don zmierzał do swojego gabinetu. Tam jednak światło się nie zapaliło. Kierowca miał czekać przed domem. Lorenzo, stary zasłużony kierowca głowy Rodziny zdziwiony był rannym wezwaniem oraz miejscem, do którego miał się udać z Donem. Nie mógł znaleźć również odpowiedzi na to, dlaczego Don wybiera się bez obstawy, mimo iż już kilka razy planowano na niego zamach, w tym jeden udany.

Vito siedział w swoim gabinecie, aż do chwili, kiedy mrok, ustąpi miejsca świtowi, który choć trochę odsłoni piękno ogrodu wokół domu. Umberto, ogrodnik dbający o jego wygląd mieszka w drewnianej chatce na środku ogrodu, przez cały rok. Od tygodnia jednak, jego domek stoi pusty. Stary Lorenzo zaczynał już przysypiać w samochodzie, kiedy usłyszał otwierające się drzwi. Don wyszedł na spacer, do swojego ulubionego ogrodu, gdzie zwykł się relaksować latem. Spacerował od lat tymi samymi alejkami, tą samą trasą co zwykle. Tym razem wyglądało to jednak inaczej. Często przystawał, przyglądał się każdej roślinie, każdemu szczegółowi. Co kilka metrów przysiadał na chwilę na drewnianych ławeczkach. Z każdą minutą słońce wędrowało coraz wyżej odsłaniając kolejne tajemnice, ukryte przed godziną pod srebrzystą mgłą.

Gdy już dzień na dobre przywitał się z włoskim krajobrazem, Don wrócił do samochodu i bez słów odjechał ze swoim kierowcą. Trzymał w dłoniach niezaadresowaną kopertę, a w niej zapisaną czarnym piórem kartkę...

„Drodzy moi londyńscy Przyjaciele, Rodzino,

przebywam już w naszej rodzinnej Italii długo. Każdy powrót na Sycylię jest wyjątkowy. Wszystko tutaj jest wyjątkowe. Dzisiaj odwiedziłem letnią rezydencję i w spokoju rozmyślałem nad różnymi sprawami moimi i Rodziny. Bycie głową Rodziny Corleone to zaszczyt. To misja, zadanie które niespodziewanie otrzymałem w darze od Tego ponad nami, który tak pokierował moim życiem. Rodzina, to najważniejsze co mamy. Z dumą patrzę na to, jak przebiegają sprawy w Anglii. Pamiętacie ostatni rejs? Być może kilku z Was wzięło sobie moje słowa do serca. Przyznam jednak, że z bólem serca patrzyłem na Vendetty z Rodziną Szkota oraz nowymi w strefie wpływów, brudnymi Arabami. Reszta bardzo mnie zadowala. Cieszy mnie również nasza pozycja w strefie Europejskiej. Przekażcie mojemu francuskiemu consigliere wyrazy szacunku, szczególnie związane z ostatnią wizytą Holendrów. Umocniliśmy naszą pozycję w Anglii, a ostatnią Vendettą o wpływy w Londynie pokazaliśmy, że Rodzina Corleone jest znów mocna, że jesteśmy nie do rozbicia. Bycie Donem takiej rodziny jak nasza, to oprócz honoru to także duża odpowiedzialność. Boleję nad tym, że coraz rzadziej odwiedzam Londyn, miasto mi tak bliskie. Boleję, że nasze samochody tak rzadko pojawiają się w dzielnicy Inslington. Z utęsknieniem wracam wspomnieniami na Ashburton Grove. Rodzina z Londynu jest dla mnie szczególna. To grupa młodych, zapalonych do walki, zdeterminowanych złotych chłopców z armatami w sercach. To niezwykłe, ilu mamy tam utalentowanych młodych Corleone. Byłem bardzo szczęśliwy, jak pokazywali swój talent choćby w ostatnim meczu z gośćmi z Liverpoolu. I tak jak wspominałem, dużo szczęścia przysporzyła mi ostatnia londyńska Vendetta z kogutami. Bravissimo. Patrząc z perspektywy na te wszystkie wydarzenia, szczęście za każdym razem przysłania mi żal, że jestem tam obecny tylko duchem.

Nie można kierować interesami będąc tak daleko, nawet mając najlepszych consigliere. Nie może być tak, że jedyny kontakt wygląda tak jak ten. Listownie. Nie może się to ciągnąć w nieskończoność. Postanowiłem więc, choć jest to bardzo dla mnie trudne, że kierowanie interesami Rodziny z Londynu z naszej strony poświęcę komuś innemu, kto będzie tam na stałe. Ja dalej będę przyglądał się wszystkiemu z perspektywy. Ciężko mi o tym pisać, ciężko jest nawet myśleć, ale jest to jedyna decyzja, jaką mogę w tej chwili podjąć. Pozostaje mi liczyć na wasze zrozumienie i uszanowanie tego. Pozostaje mi również nadzieja, że osoba którą wybiorę na mojego Sottocapo będzie godnie wypełniać swoje obowiązki. Czas by przywrócić tej funkcji życie w naszej Rodzinie. Będzie nim osoba, która jako jedna z niewielu dbała o interesy Rodziny, na miejscu, w Londynie. Osoba, która czyniła to z niezwykłą starannością i poświęceniem. Choć to stosunkowo nowe nazwisko w naszej Rodzinie, jestem pewien, że jest to odpowiednia osoba na to stanowisko, której całkowicie ufam i powierzam swoje obowiązki.

Będę z Wami dalej obecny duchem i sercem, które wypełnione jest zawsze miłością do Londynu. Moje myśli zawsze będą skierowane na Emirates i w każde inne miejsce, gdzie będą przebywali nasi młodzi Kanonierzy. Na pewno nadejdzie czas, że do Londynu wrócę i wspomogę naszą Rodzinę. Póki co, dalej będę się przyglądał z perspektywy...

Don Vito Corleone.

Postscriptum.

Nazwisko Sottocapo napisane jest na kopercie.

Lorenzo podjechał pod Willę Corleone. Don podziękował skinieniem głowy za przysługę i dyskrecję, po czym wysiadł bez słów z samochodu. Stary Lorenzo zdał sobie sprawę, że powodem dla którego Don wybrał się do swojej letniej rezydencji, oazy spokoju, był ten tajemniczy list w kopercie. Zastanawiało go zachowanie Dona, jego posępny nastrój i dziwny smutek w oczach, jakiego nigdy wcześniej nie widział. Był jednak pewien, że coś jest na rzeczy, i że wkrótce coś się wydarzy ważnego dla Rodziny...

Pogoda nie zmieniła się. Słoneczna zazwyczaj Italia była tego dnia wyjątkowo szara, smutna, nieprzyjemna. Delikatny wiatr poruszał drzewami, przesuwając od niechcenia chmury i napędzając nowe. Stary Lorenzo wprowadził samochód do garażu. Najbardziej trapiło go to, że nie mógł się swoimi spostrzeżeniami z nikim podzielić. Obiecał to Donowi... Przed wejściem do willi postanowił wybrać się na krótki spacer. Przeczuwał, że Don ma jakiś plan, że Rodzinę Corleone czekają zmiany. To było pewne, coś się stanie...

Próbował sobie przypomnieć każdy szczegół dzisiejszego poranka, od wyjazdu, do podróży powrotnej. Skojarzył mu się jeden szczegół, kiedy Don trzymał w rękach tajemniczą kopertę. Z tyłu napisane było „mierkiew”...