Pod presją oczekiwań...

18.11.2009, 10:39, Krzysztof Mierkiewicz 101 komentarzy

Stoisz w tunelu prowadzącym na boisko. Otoczenie wydaje się wibrować. Nic dziwnego, w końcu nad Twoją głową jest przeszło 60 tysięcy kibiców czekających na mecz. Obok Ciebie ludzie – koledzy z drużyny, z którymi grasz od kilku sezonów, choć masz dopiero 21 lat, Menadżer, który od lat na Ciebie stawia, wspiera w trudnych momentach, jest też kilkunastu piłkarzy dzisiejszego przeciwnika. Niektórych widziałeś na ekranie telewizora i komputera, gdy jako junior marzyłeś o grze na światowym poziomie. Między wami przemyka kamera telewizyjna. To znak, że rozpoczęła się transmisja na żywo. Sędzia główny (to chyba on sędziował ostatni finał Mistrzostw Świata?) daje znak i ruszacie. Małymi krokami podążasz ku wylotowi tunelu, przed sobą widząc plecy obrońcy, skupiasz się na tym, co czeka Cię w ciągu najbliższych 90 minut i nagle…ogłuszający hałas. Kilkadziesiąt tysięcy gardeł ożywia się, widząc jak Drużyna, którą noszą w sercach wychodzi na murawę Emirates Stadium.

Jesteś jednym z Nich. Piłkarzem londyńskiego Arsenalu. Tak, to nie sen. Ten tłum na trybunach zgromadził się tutaj także z Twojego powodu. O, jest nawet całkiem spory transparent z Twoim nazwiskiem! Kątem oka dostrzegasz siedzącego bardzo blisko wyjścia na boisko kibica w klubowej koszulce z Twoim nazwiskiem. Pewnie jest takich więcej. Pośród tej żywej, kolorowej, ludzkiej masy są też najbliższe Ci osoby – Twoja rodzina, Twoja narzeczona, przyjaciele. Nie możesz ich dostrzec, ale z pewnością, Ci się przyglądają. Z pewnością są z Ciebie dumni. Nie możesz ich zawieść. Dochodzisz do środka placu gry, ustawiacie się w linii i odwracacie do trybuny głównej.

Stadion rozświetlają nieskończone błyski fleszy aparatów fotograficznych. Kamery zdają się być wszędzie. Właśnie, transmisja telewizyjna. Na środek boiska, a zatem i na Ciebie, skierowanych jest kilkadziesiąt obiektywów. Obraz z nich przekazywany jest do miejsc, o których pewnie nigdy nie słyszałeś. Może tam też ktoś właśnie ma na sobie trykot z Twoim numerem? Całkiem możliwe. Przy liczbie osób, które właśnie teraz oglądają kanały sportowe na telewizorach, telebimach i monitorach komputerów w domach, pubach i na placach miejskich, te 60.432 zajęte miejsca przy Ashburton Grove wydają się niknąć, a sam stadion wydaje się kameralny. Tak wielu ludzi na Ciebie liczy. Czas na przywitanie się z przeciwnikami, w tle słychać hymn rozgrywek. Myślałeś kiedyś, że będziesz się witał właśnie z Nim albo z Nim? Może i tak, ale wtedy wyobrażałeś sobie, że On będzie przemykał po meczu do autokaru, a Ty będziesz przekrzykiwał tłum, takich jak Ty, łowców autografów przed stadionem.

Tak, cieszy Cię fakt, że niedawni idole z ekranu telewizora okazują szacunek Tobie i Twoim piłkarskim umiejętnościom, ale nie możesz zapominać, że chwila dekoncentracji z Twojej strony może zniweczyć wszystko, na co tak długo pracowaliście. Te niekończące się treningi, do znudzenia powtarzane stałe fragmenty gry, odprawy przedmeczowe, analizy taktyki przeciwnika, ten ogrom pracy, który włożyłeś, by być tutaj dzisiaj, by móc czuć się częścią i mieć wpływ na los tak wielkiego Klubu, nie mogą pójść na marne. Tak wielu bezgranicznie wierzy w Ciebie, kolegów, Bossa. Tak wielu czeka na przerwanie tego pasma niepowodzeń, na to, by Arsenal znów sięgał po trofea. Wiesz dobrze, że macie umiejętności, macie siły, macie motywację, jesteście w stanie tego dokonać i przywrócić Kanonierom należne im miejsce – miejsce zwycięzców. A co będzie jeśli znów się nie uda, jeśli dzisiejszy mecz będzie jak ten ćwierćfinał Ligi Mistrzów przeciwko Liverpoolowi na Anfield albo ten koszmarny wyjazd do Birmingham? Tak niewiele potrzeba, by z futbolowego nieba trafić do piekła. Piłka nożna to jednak okrutna gra. Przywitanie skończone.

Teraz czas dla fotoreporterów. Ustawiacie się całą drużyną do zdjęć. Czujesz, że obejmuje Cię ręka kolegi. Tak bardzo jesteście zżyci, wiesz, że zarówno on, jak i każdy z pierwszej jedenastki, każdy rezerwowy, każdy piłkarz zespołu rezerw, absolutnie każdy związany z Klubem, da z siebie wszystko, by w końcu zakończyć tę gehennę. Menadżer – wspaniały człowiek, genialny fachowiec, tak wiele dla Ciebie zrobił – narażony jest na coraz głośniejsze słowa krytyki, ponieważ wielu jest takich, którzy sądzą, że jego filozofia nie przyniesie sukcesów. Koledzy – niebywałe talenty, młodzi, ale już wielcy piłkarze, którzy rozkwitli piłkarsko pod okiem i dzięki Menadżerowi – coraz częściej są – póki co, tylko w mediach – transferowani do innych drużyn. Zapewniają, że zostaną z nami, ale co, jeśli kolejny sezon zakończą bez radości po zwycięstwie w lidze czy pucharze, a najlepiej obu? Przecież stać ich na to! Ich talent i praca powinna zostać nagrodzona, zasługują na triumfy jak mało kto. Wiesz o tym, trenujesz przecież z nimi każdego dnia. Znowu flesze. Czy one w ogóle przestają błyskać?

Zaraz rozpocznie się mecz. Kapitanowie obu ekip są na środku boiska, witają się ze sobą i z sędziami. Jest tam Twój kapitan. Niespełna rok starszy od Ciebie. Piłkarski geniusz, którego podziwiasz, choć niezbyt często mu to powtarzasz. To bez wątpienia Wasz lider, choć wielu jeszcze niedawno w to wątpiło. Spadł na niego tak wielki ciężar. Co Ty byś zrobił na jego miejscu? Strach pomyśleć. Jesteś pewien, że radzi sobie świetnie – tak wiele razy znajdował czas, by porozmawiać z Tobą, dodać Ci otuchy poza boiskiem, a podczas meczu jesteś pewien, że tam jest, że możesz na niego liczyć. Losowanie skończone, połowy boiska wybrane. Kapitan odwraca się i spogląda na Was, pozostałą dziesiątkę zawodników. Jego wzrok dłużej, choć to tylko ułamek sekundy, zatrzymuje się na Tobie. Tak, to był cień uśmiechu. Twój kapitan liczy na Ciebie. Musisz się postarać także dla niego.

Sędzia główny omiata boisko wzrokiem. Liczy graczy obu zespołów. Mimowolnie podążasz za jego wzrokiem. Nie ma kilku z Was. Ach, te trapiące nas wciąż kontuzje! Ten uraz naszego najlepszego strzelca w meczu towarzyskim. Jak mamy sobie poradzić bez niego przez te kilka tygodni? Jak mamy sprostać tym wszystkim wyzwaniom. Liga angielska, Champions League, Puchar Anglii, Puchar Ligi. Tyle zespołów walczy o te trofea. Tylu świetnych piłkarzy jest zdeterminowanych, by wygrywać. Ta strasznie mocna Chelsea, ten od kiedy pamiętasz groźny Manchester United, Liverpool, Aston Villa, Tottenham, City. A przecież są jeszcze kluby z całej Europy. Skąd czerpać siły, by zwyciężyć ich wszystkich? Myśli coraz szybciej wirują w Twojej głowie. Tylu ludzi na Ciebie liczy, tylu wierzy, marzy, trzyma kciuki. Taka presja. Zastanawiasz się jak temu podołać, jak sprostać i nagle…

…arbiter prowadzący spotkanie podnosi gwizdek do ust i wszystko cichnie. Jest tylko ‘tu’ i ‘teraz’. Musisz robić to, co potrafisz najlepiej – dać z siebie wszystko, by wygrać. Wszystkie myśli odchodzą gdzieś daleko. Tak, nareszcie spokój i pewność, że nie ugniesz się pod presją oczekiwań. Jesteś Kanonierem! Zwyciężysz!

PS

Nie ma co ukrywać, tytuł tego tekstu – niestety, ale treść już zdecydowanie mniej - dotyczy poniekąd mojej skromnej osoby, której przyszło sprostać nie lada wyzwaniu. Kto miał okazję przeczytać, kolejny już i nieodmiennie bardzo dobry, tekst Przemysława Szewsa – długoletniego publicysty i redaktora naczelnego Strony Kanonierzy.com (miejmy nadzieję, że niebawem będziemy mieli przyjemność znowu powitać go wśród nas), ten wie, że to mój nick widniał na odwrocie koperty. Don Corleone, bo tak brzmi pseudonim Przemysława, wskazał tym samym mnie, jako tego, który ma kierować interesami Rodziny pod jego nieobecność. Nie kryję, że czuję się zaszczycony tym faktem, ale też – najnormalniej i po ludzku – boję się, że poprzeczka wisi zbyt wysoko, że być Sottocapo to trudne zadanie.

Tych, którzy myśleli, że swoimi tekstami będę próbował nawiązać do konwencji, którą przed długi czas raczył nas wszystkich Don, muszę zmartwić. Wydaje mi się, że wszelkie moje próby zmierzenia się z felietonami tego pokroju mogłyby w wielu osobach obudzić skojarzenia z pewnym przysłowiem o porywaniu się na Słońce. Możecie być jednak pewni, że będę się starał, by publicystyka, choć może mniej kwiecista, mniej literacka i w ogóle prostsza w wyrazie, na Stronie Kanonierzy.com nie zginęła. Wiem, że cała Redakcja w tym dopomoże i razem sprostamy wyzwaniu, naszej, kanonierskiej presji oczekiwań…