"Spałem z Pucharem Anglii"

13.05.2013, 15:08, Adam Cygański 14 komentarzy

Myślisz o finale Pucharu Anglii z 1993 roku, mówisz Andy Linighan.

Tak myśli większość z nas, gdyż to właśnie ten środkowy obrońca w 120. minucie powtórzonego meczu finałowego po dośrodkowaniu piłki z rzutu rożnego uprzedził zawodnika Sheffield Wednesday – Marka Wrighta – i zapewnił Kanonierom 6. Puchar Anglii, przez co ci zdobyli nietypowy dublet, gdyż The Gunners w tym samym sezonie wygrali również Puchar Ligi.

Jednak jeśli przestaniemy patrzeć wyłącznie na ten mecz przez pryzmat strzelca zwycięskiego gola, spotkanie to miało też innego wielkiego bohatera. Tego właśnie dnia ostatni raz w Arsenalu zagrał rekordzista klubu pod względem występów w koszulce z armatką na piersi – David O’Leary.

O’Leary pojawił się na murawie wspomnianego finału w 81. minucie, zaliczając tym samym 722. mecz w barwach The Gunners. To ponad 1000 godzin spędzonych na boisku w trakcie trwania 20-letniej kariery w północnym Londynie.

Irlandczyk zapewne miałby na swoim koncie jeszcze więcej meczów, jednak pod koniec swego pobytu na Highbury ówczesny trener Arsenalu – George Graham – widział w nim jedynie rezerwowego.

Również wtedy gdyby kilku zawodników nie „wypadło” przed meczem z Sheffield, prawdopodobnie i Linighana i O’Leary’ego nie byłoby w kadrze na to spotkanie.

„W ostatnim sezonie nie grałem zbyt wiele i za każdym razem, gdy spoglądałem do gazet, kupowaliśmy nowego środkowego obrońcę – wspomina O’Leary. – Jednak w tamtym momencie mieliśmy w kadrze Tony’ego Adamsa, Steve’a Boulda, Martina Keowna, Andy’ego Linighama, Colina Patesa no i mnie. To naturalna sprawa, że skład musi być uzupełniany, jednak George Graham chciał pozyskać każdego środkowego obrońcę, który był dostępny w tamtym momencie. Myślę, że mogliśmy wystawić jedenastkę złożoną tylko z zawodników grających na tej pozycji!

Wtedy nie mogli jednak zagrać Bould, Pates i Keown. Nie robiłem sobie nadziei, że znajdę się w wyjściowej jedenastce, jednak myślałem, że zasiądę na ławce i tak też się stało. 99,9% swojej kariery spędziłem na środku obrony, jednak mogłem występować na każdej pozycji w defensywie, a Graham o tym wiedział i potrzebował wtedy równowagi na ławce (wtedy była możliwość przeprowadzenia tylko dwóch zmian), więc dzięki mojej wszechstronności znalazłem się w kadrze.”

Pierwsze spotkanie wspomnianego finału odbyło się 15 maja 1993 roku. Mecz po golach Iana Wrighta i Davida Hirsta zakończył się remisem 1-1, wobec czego pięć dni później zarządzono powtórkę. Tym razem Kanonierzy znów wyszli na prowadzenie za sprawą Wrighta, jednak Sheffield znów odpowiedziało, a na listę strzelców wpisał się Chris Waddle. Jako że po 90 minutach nie poznaliśmy zwycięzcy, sędzia zarządził dogrywkę. Wydawało się, że i ta nie przyniesie rozstrzygnięcia i będziemy świadkami serii rzutów karnych, aż wtedy w ostatniej minucie do siatki rywali trafił wspomniany Andy Linighan (wideo). To było bardzo ciężkie i wyczerpujące 240 minut finału dla obu drużyn.

„Uważam, że pierwszy mecz był absolutnie szokujący. Spotkanie to było bardzo, bardzo nudne, jednak drugi mecz był już inny. Atmosfera w ten wtorkowy wieczór była niesamowita. Była to powtórka rozczarowującego spotkania, więc byliśmy zdesperowani, aby wygrać.

Bardzo dobrze pamiętam bramkę Andy’ego z ostatnich sekund meczu. W tamtym momencie nie miało znaczenia, kto trafił do siatki, ani w jaki sposób. Czułem się fantastycznie. Byłem z niego bardzo zadowolony. To już chyba z 20 lat, odkąd ostatni raz rozmawiałem z Andym, jednak to był bardzo miły chłopak.

Gdyby nie jego gol po raz pierwszy mielibyśmy serię rzutów karnych, jednak nie uważam, aby w tamtym momencie ktoś się tym przejmował. Myślelibyśmy o karnych po zakończeniu meczu, jednak dopóki sędzia nie zagwizdał po raz ostatni, byliśmy wyłącznie skupieni na zdobyciu zwycięskiej bramki.

Gdyby jednak do tego doszło, chciałbym wykonywać „11” – nie mam ku temu żadnych wątpliwości. Zawsze chciałem strzelać karnego, jednak przede mną było kilku znakomitych zawodników. Nie za często środkowi obrońcy są wybierani do tego zadania!

Rzadko trenowałem wykonywanie rzutów karnych, jednak czułem, że mogę to zrobić. Już raz otrzymywałem tę szanse, w meczu reprezentacji Irlandii z Rosją w finałach Mistrzostw Świata 1990. Trafiłem do siatki i to było miłe uczucie. Chciałem i w ten sposób zdobyć gola dla Arsenalu, jednak do tego nie doszło”.

O’Leary w rewanżowym meczu na Wembley pojawił się na boisku w 81. minucie, zastępując Iana Wrighta. Łącznie w obu meczach spędził 69 minut na murawie, a gdy sędzia zagwizdał po raz ostatni w tym pojedynku, Irlandczyk miał mieszane uczucia. Cieszył się z kolejnego trofeum zdobytego wraz z Arsenalem, ale i był przygnębiony, gdyż wiedział, że to jego ostatni mecz w koszulce The Gunners.

„Pamiętam wielką radość z tej okazji, jednak spacer po Wembley z pucharem był chyba najsmutniejszym w moim życiu. Żegnałem się wtedy z kibicami, którzy byli dla mnie wspaniali.

Nie wiem, jak do tego doszło. Zszedłem po schodach stadionu Wembley z Pucharem Anglii w rękach. Nigdy nie planowałem, iż w ten sposób zakończę przygodę z Arsenalem. To niesamowite przeżycie.

George nie rozmawiał ze mną o tym. To raczej nie był rodzaj menedżera, który mówiłby ci prawdę. Jest jedno takie zdjęcie, na którym razem trzymaliśmy trofeum. Chociaż był to fantastyczny menedżer, nigdy nasze relacje nie były bliskie.

Zrobiliśmy rundę honorową z pucharem, po czym udałem się do tunelu i wtedy ponownie pomyślałem: „To już ostatni raz, kiedy przywdziewam koszulkę Arsenalu”. To była wspaniała noc. Fantastyczny sposób zakończenia 20-letiej kariery, jednak w głębi duszy czułem smutek”.

Świętowanie zdobycia 6. w historii klubu Pucharu Anglii przeciągnęło się do samego rana, a O’Leary wrócił do domu z pewnym „towarzyszem”.

„Z tej nocy na zawsze zapamiętam jeden moment – wróciłem do domu z Pucharem Anglii. Nikt inny nie wyglądał na odpowiedzialnego za niego, więc wziąłem trofeum ze sobą.

Do domu przywiozła „nas” moja żona. Pamiętam, że siedziałem na przodzie, a puchar trzymałem na kolanach. Na światłach zatrzymał się obok nas jakiś samochód i kierowca spojrzał na nas, a potem ponownie myśląc: „Czy to David O’Leary z Pucharem Anglii?!” Odjechaliśmy, a ja nadal nie wiedziałem, czy ten człowiek sobie pomyślał, iż był to jedynie twór jego wyobraźni.

Gdy wracaliśmy pomyślałem sobie, że złodzieje mogłą włamać się do mojego domu, więc żeby nie ukradli pucharu, wziąłem go do sypialni. Moje dzieci były wtedy jeszcze młode i gdy rano przyszły do nas, zobaczyły Puchar Anglii leżący w naszym łóżku.

Rano wziąłem go do klubu i przekazałem Kenowi Friarowi (jeden z członków zarządu Arsenalu – przyp. red.). Pożegnałem się z nim, po czym po raz ostatni rozejrzałem się po Highbury i rzekłem do siebie: „To było fantastyczne 20 lat. Jestem bardzo dumny, że było dane mi tu grać”.

Wtedy odszedłem i tyle”.