Tak tworzyła się historia: Liverpool 0:2 Arsenal

11.10.2013, 05:48, Sebastian Czarnecki 30 komentarzy

Są takie mecze, które na zawsze zmieniają bieg piłkarskiej historii. Do tego zdecydowana większość z nich rozstrzygana była na kilka sekund przed ostatnim gwizdkiem sędziego lub w rzutach karnych. Manchester United ma swoje 2:1 z Bayernem Monachium, Chelsea wygraną po serii jedenastek z tym samym rywalem, Manchester City 3:2 z QPR, Liverpool 3:3 z Milanem i Dudek Dance. A my? My mamy ostatnią kolejkę sezonu 1988/1989, spotkanie na Anfield Road, w którym gol w doliczonym czasie gry zapewnił nam dziewiąty w historii tytuł mistrza Anglii.

26 maja 1989 roku. Ostatnia kolejka English Football League (wtedy o zmianie nazwy Premier League jeszcze nawet nie myślano), drugi w tabeli Arsenal jedzie do Liverpoolu na mecz z mającym trzy punkty przewagi liderem. Zacznijmy od tego, że spotkanie początkowo zaplanowane zostało na 23 kwietnia, ale tydzień wcześniej wydarzyło się Hillsborough – 96 kibiców zostało zmiażdżonych jeszcze przed pierwszym gwizdkiem półfinałowego starcia LFC z Nottingham Forest. Innego sprzyjającego terminu nie znaleziono.

Nie wszystko było jeszcze stracone. Liverpoolowi pozostały dwa mecze, z West Hamem i z nami, oba na Anfield. Kluby znajdowały się blisko siebie w tabeli, toteż arytmetyka związana z tym, kto zwycięży była szczególnie skomplikowana. Bez względu na to, iloma bramkami Liverpool pokona West Ham, Arsenal musiał zdobyć połowę ich sumy. Gdyby Liverpool zwyciężył z West Ham 2:0, musielibyśmy wygrać z nimi 1:0 i tak dalej. Ostatecznie okazało się, że Liverpool zwyciężył 5:1, a zatem musieliśmy wygrać przewagę dwóch bramek. "ZA PÓŹNO NA MODLITWĘ, ARSENAL", głosił nagłówek na ostatniej stronie Daily Mirror.

Nick Hornby, Futbolowa gorączka

Sytuacja nie do pozazdroszczenia. To był ten Liverpool, u samego szczytu swojej chwały. Znakomici piłkarze, dowodzeni z ławki przez wielkiego Kenny'ego Dalglisha. Do tego na Anfield Road, które było wówczas prawdziwą twierdzą, a nie domkiem z kart. Tam się po prostu nie wygrywało, a już na pewnie nie dwoma bramkami i nie w takim meczu. Jakby tego było piłkarze LFC mieli już na koncie jeden sukces – kilka dni wcześniej wygrali 3:1 z Evertonem w finale Pucharu Anglii, więc korzystny wynik z Arsenalem zapewniłby im drugi w historii dublet. Drugi z Dalglishem w roli trenera.

Na temat tego magicznego spotkania przeczytać możecie zarówno we wspomnianej wyżej Futbolowej gorączce, jak i w autobiografii Paula Mersona. W obu książkach poświęcono mu cały rozdział, w którym oczywiście autorzy skupili się nie tylko na tym, co działo się na boisku, ale również na tym, co działo się poza nim, w szatni, na ulicach Londynu i w ich głowach. Obie lektury są znakomitym źródłem wiedzy, więc nie gniewajcie się, ale będą tu cytowane.

Liverpool FC 0:2 (0:0) Arsenal FC

Smith 52', Thomas 90'

Liverpool: Grobbelaar – Ablett, Nicoli, Hansen, Staunton, Houghton, Whelan, McMahon, Barnes, Aldridge, Rush (32' Beardsley)

Arsenal: Lukić, O'Leary, Dixon, Adams, Bould (79' Groves), Winterburn, Thomas, Rocastle, Richardson, Merson (73' Haynes), Smith

– Posłuchajcie tylko, nie próbujcie jak dzikusy strzelić goli w pierwszych dwudziestu minutach – mówił [Georg Graham, ówczesny szkoleniowiec Arsenalu]. – W pierwszej połowie szanujcie i przetrzymujcie piłkę, bo jeśli to oni strzelą pierwsi, będziemy musieli zdobyć na Anfield trzy albo cztery gole, a to jest właściwie nie możliwe. Do przerwy gramy na zero–zero. W drugiej połowie ruszymy na nic i zdobędziemy gola. potem, mniej więcej piętnaście minut przed końcem zrobię zmiany i zmienię też ustawienie. Liverpool zesra się ze strachu, a wy uzyskacie szansę na strzelenie drugiej bramki i ją wykorzystacie. W porządku?

Paul Merson, Jak nie być profesjonalnym piłkarzem

Ten cytat w zupełności wyczerpuje temat, bo na boisku działo się dokładnie to, co sobie Graham zamierzył. Prawie.

Arsenal nie utrzymywał się przy piłce i nie kontrolował gry. Pierwszą część spotkania zdominowali gospodarze, którzy zaganiali naszych zawodników na śmierć. Ogromna przewaga w środku na nic się jednak nie zdała, bo The Reds nie potrafili przebić się przez bezbłędnie grającą defensywę boring boring Arsenal i co chwilę się od niej odbijali. Jak zresztą każdy inny zespół w lidze. Mimo tego bezbramkowy remis w zupełności ich zadowalał – dawał im przecież tytuł, więc nic dziwnego, że to właśnie gospodarze schodzili z boiska uradowani.

Szkocki manager Arsenalu był jednak równie zadowolony, jak piłkarze rywali.

– Doskonała robota chłopaki – powiedział. – Wspaniale, rewelacyjnie. Spisujecie się nadzwyczajnie. Wszystko idzie zgodnie z planem.

Naprawdę nic z tego nie rozumiałem. Przecież George nigdy dotąd, naprawdę nigdy, w połowie meczu nie okazywał zadowolenia. Moglibyśmy prowadzić do przerwy 100:0 z Barceloną, a on zawsze znalazłby powód, żeby się na nas złościć. – Paul Merson

Początek drugiej połowy, 52. minuta. Któryś z naszych zawodników został sfaulowany na 40 metrze, do piłki podszedł Nigel Winterburn, który wrzucił ją w pole karne, a tam dopadł do niej niepilnowany przez nikogo Alan Smith, który zdobył swoją 23 bramkę w tamtym sezonie. Szczerze mówiąc, to nie wiem czy Smith w ogóle piłkę dotknął, ale sam twierdzi, że tak, więc nie mamy najmniejszych powodów, aby mu nie wierzyć. Piłkarze Liverpoolu, jak przewidział GG, zesrali się ze strachu. Miało się to wydarzyć po zmianach, które zaplanował na ostatni kwadrans, ale stało się troszkę wcześniej. Niczym zawodnicy Barcelony, doskoczyli do arbitra, otoczyli go i zaczęli na niego wrzeszczeć – spalony, ręka, cokolwiek, tylko nie gol. Pan David Hutchinson pogadał trochę z bocznym i bez chwili zawahania wskazał na środek boiska. Zrobiło się gorąco.

Chwilę później po podaniu Richardsona Michael Thomas znalazł się w sytuacji sam na sam z bramkarzem, ale kopnął lekko, po ziemi, prosto w wybiegającego w jego kierunku bramkarza.

K***a, przegraliśmy tytuł – Paul Merson.

Doliczony czas gry, Liverpool gra na czas. Pomocnik do bramkarza, bramkarz do obrońcy, a ten znowu do bramkarza. Grobbelaar wykopuje piłkę daleko do przodu, któryś z rywali wbiega nawet w nasze pole karne, ale na tym się kończy. Lukić do Dixona, ten długa piłka do Smitha, Smith do Thomasa, który mija jednego z obrońców i wbiega w pole karne.

Myślałem: "Przynajmniej pod sam koniec spotkania znaleźliśmy się tak blisko zwycięstwa", choć powinienem chyba myśleć: "Błagam, Michael, błagam, błagam, strzel celnie, daj Boże, żeby trafił". W chwilę później on robił przewrót w przód, ja leżałem na podłodze, a wszyscy w pokoju rzucili się na mnie. Całe osiemnaście lat zapomniane w ciągu jednej sekundy. – Nick Hornby

Thomas lekkim, technicznym strzałem przerzuca piłkę nad kładącym się już bramkarzem. Liverpool próbował w ostatnich sekundach coś jeszcze wskórać, ale chwilę później sędzia zagwizdał po raz ostatni. Piłkarze oszaleli, kibice zwariowali, Czerwoni płakali, Dalglish nie wiedział co się dzieje, a Graham po prostu stał, wyraźnie zadowolony z siebie. On chyba cały czas doskonale wiedział, że ten plan, który obmyślił sobie jeszcze przed mecze, po prostu musi się sprawdzić.

--

Artykuł autorstwa Mateusza Marchewki pochodzi z partnerskiego serwisu Highbury.pl