Wenger: Nie kolekcjonuję medali, daję je przyjaciołom

Nie kolekcjonuje medali to może je sprzedaję? Medal to pamiątka, coś wielkiego tego czego nam brakuje więc nie rozumiem Wengera.

Ale miło będzie kiedys usiąść przy piwku przed medalami i powiedzieć sobie " Ale ja byłem Zaje*isty " ;d

Dziwne. Z resztą przyszłość i przeszłość to pojęcie abstrakcyjne. NA jego miejscu bym zostawił te medale. Przecież to jego pamiątka z życia. A nic nie jest wieczne.

Jak ja bym miał tyle trofeów, to bym sobie przy nich siadał na fotelu i wspominał każde po kolei. Ale jest to decyzja Wengera i trzeba ją uszanować. Jednak trochę się tym dziwie.

Nasz trener z pewnością jest dumny z sukcesów, które osiągnął kiedyś z Arsenalem, ale to, co zdobył wcześniej nie cieszy równie dobrze, jak trofea zdobyte teraz. Wenger to człowiek z klasą, człowiek sukcesu, więc na pewno wie co robi. ;) To w końcu jego osobista decyzja, której nie powinno się kwestionować. ;) Gdybym jednak sam miał tyle trofeów, codziennie tak samo bym się z nich cieszył. Widocznie Wenger upatruje jakiś puchar w niedalekiej przyszłości i dlatego oddaje stare zdobycze. ;)

ja bym nie rozdawal ich tylko w specjalnej gablocie trzymal w domu, ale to jego sprawa

po co mu to ;) moze czeka na ten jedyny ;)

Te mniej ważne może i dawac ale puchar LM nigdy w życiu.

w sumie to jego medale i może robić z nimi co chce!

ee... ja bym inaczej zrobił

Myślę, że to trochę próżne, codziennie patrzeć na swoje puchary. Ale nie dziwią mnie jego słowa; Wengera można o takie rzeczy podejrzewać ;P

oj dziwny ten nasz Boss...;]
gdyby wszystko kolekcjonował mógłby muzemu założyć...hehe.....

Hmm dziwne. Jeśli ja miałabym takie sukcesy na koncie, w postaci medali, pucharów czy innych trofeów to dumnie zostawiłabym sobie. Zresztą chyba nie tylko ja. Ale żeby dawać przyjaciołom? No chyba, ze wiele się im zawdzięcza..

Miałabym też inną opcję, jak np. wystawienie medalu na jakiś cel charytatywny.

A poza tym czy nie byłoby miło, po zakończeniu kariery trenerskiej spojrzeć sobie na te wszystkie osiągnięcia, przypomnieć te wspaniałe chwile, te emocje, wysiłek i pracę? Temu oddaniu się piłce przez prawie całe życie?
Widocznie nie.