Wenger pozłocił furtkę, choć w domu przecieka dach

10.02.2018, 18:10, Karol Chowański 26 komentarzy

Mimo ostatniej nieuchronnie "wengeriańskiej" reakcji, w jego dekadencji jest też brawura, jak gdyby wypadnięcie poza czołową czwórkę dało mu więcej swobody

Arsene Wenger ma zupełnie inną osobowość od Briana Clougha, a jednak z czasem coraz bardziej wygląda na to, że ich kariery podążają podobną trajektorią.

Bywają w dziejach ludzkości sytuacje, gdy nieuchronne konsekwencje przestają obowiązywać. Rób coś długo i wytrwale, a otoczenie wyrazi przyzwolenie. Mętny zapach tytoniu okaże się normą dającą się lubić, wzorzysta kamizelka oznaką indywidualności, a szorstki ton - ożywczym powiewem charyzmy. Zapychać zespół chimerycznymi rozgrywającymi, ignorując konieczność wzmocnień w departamencie destrukcji? To po prostu Arsene Wenger, drodzy. Już go nie zmienicie.

Nad Emirates Stadium zatrzymały się rzadkie powody do optymizmu, choć ostatnie lata widziały wiele z nich, które rozmyły się we mgle. Cokolwiek mówić tym razem, zostanie zweryfikowane w sobotę przez ekipę Tottenhamu, która ma cztery punkty przewagi w tabeli i powinna przypominać Arsenalowi młodszą wersję siebie.

Spurs są młodzi i wściekle ambitni, obdarzeni błyskotliwym, szanowanym menedżerem lubiącym stawiać na odkrytych przez siebie piłkarzy, a także perspektywą przeprowadzki na nowiutki stadion. Zupełnie jak Arsenal dziesięć lat temu. Ten stan rzeczy powinien jednocześnie przejmować Tottenham - sąsiedzi stanowią przestrogę przed konsekwencjami nieskończenie odkładanych wzmocnień - oraz prześladować Arsenal, mierzący się z ryzykiem oglądania rywala zmierzającego po sukcesy ich własnym śladem.

Nie chodzi tu o stwierdzenie, że obecna pozytywna atmosfera w klubie z Islington jest bezpodstawna, zimowe okno transferowe zaczynano przecież z przekonaniem, że będzie znacznie gorzej. Alexandre Lacazette może się zastanawiać, co tu się do diabła dzieje, ale sprowadzenie Pierre-Emericka Aubameyanga i Henricha Mchitariana daje przynajmniej jakąś nadzieję. Być może są odrzutkami, którzy znaleźli się na rynku, ponieważ poprzedni pracodawcy stracili cierpliwość do ich braku dyscypliny i właściwego traktowania swoich obowiązków, ale nie zmienia to faktu, że to świetni piłkarze, którzy dobrze współpracowali ze sobą w przeszłości.

Czy są tym, czego najbardziej potrzeba Arsenalowi? To zupełnie inna sprawa. Podobnież, zatrzymanie Mesuta Özila zostało sprzedane jako wielki sukces, a można zadać pytanie, czemu żaden inny klub nie wyraził chęci przyjęcia żądań finansowych piłkarza, który latem byłby do wzięcia za darmo.

Przynajmniej mamy teraz kręgosłup zespołu i, jak ktoś lubi zerkać pod powierzchnię, dowód na obecność zapowiadającej zmiany osoby Svena Mislintata oraz zmianę polityki transferowej klubu, co może stanowić pierwszą zapowiedź post-wengerowej przyszłości.

Sęk w tym, że nawet z przeprowadzonymi zmianami Arsenal pozostaje tą samą ekipą, co przed zimowymi transferami: nie tak godną zaufania jak przez długie lata, nie tak odporną i nie tak dobrą, by zasługiwać na pozostanie w gronie kandydatów do mistrzostwa. Wciąż będą zdolni okazjonalnie stworzyć porywający spektakl, zachowają tendencję do zmiatania słabszych drużyn z własnego boiska i dalej będą zawodzić pod presją w meczach wyjazdowych.

Wenger zawiódł zignorowaniem obaw o zabezpieczenie środka pola. W zimowym okienku transferowym zatrudnił Aubameyanga, Mychitariana i przedłużył umowę Özila.

Wenger to zupełnie inna osobowość niż Brian Clough. Mimo to z czasem coraz bardziej wygląda na to, że ich kariery podążają podobną trajektorią. Zupełnie jak Clough, po wspaniałych wczesnych sukcesach, skończył z Nottingham Forest w drugiej lidze, gdzie ich zastał - tak Wenger powrócił z Arsenalem na piąte miejsce w tabeli (Wenger rozminął się z Cloughem jedynie o trzy lata, a jednak poruszał się w zupełnie nowej erze piłki nożnej, przynajmniej w zakresie pogłębiania się finansowej przepaści i rosnącej zależności miejsca klubu w tabeli na koniec sezonu od jego aktywów).

Clough stopniowo wymienił boiskowych brutali i trudne charaktery (Larry Lloyd, Kenny Burns, Archie Gemmill) stanowiące fundament jego zwycięskich czasów na grzecznych młodych chłopców grających piłkę równie ładną co ich fryzury. Wenger, którego wczesne lata w Anglii dobrze charakteryzowała liczba czerwonych kartek jego piłkarzy, odrzucił z czasem fizyczność i pragmatyzm na rzecz wycieńczającej pogoni za formą. Styl, robienie czegoś jak trzeba ? albo chociaż robienie tego po swojemu - stały się substytutem trofeów.

Bodaj wszyscy wielcy liderzy w końcu stają się swoimi parodiami. Wydaje się, że Wenger postawiony przed konkretnym problemem nie szuka jego najlepszego rozwiązania, lecz najbardziej "wengeriańskiej" metody, jakiej może użyć. Oczywiście, ta metoda jest zawsze taka sama. Kluczowy piłkarz odchodzi do bezpośredniego rywala? Zamieńmy go na kapryśnego rozgrywającego. Kibice buntują się przeciw spadającej formie? Kupmy kapryśnego rozgrywającego. Skład wpada w stagnację przy wyraźnych brakach na pozycji defensywnego pomocnika? Weźmy kapryśnego rozgrywającego. Galopuje inflacja, bo nie ma wzrostu gospodarczego? Rany boskie, bierzmy kolejnego kapryśnego rozgrywającego.

A jednak w dekadencji Wengera jest brawura, ponieważ wygląda na to, że opuszczenie czołowej ligowej czwórki daje mu więcej swobody. Wcześniej w sezonie były zaloty do ustawienia z trzema obrońcami, które 20 lat temu uznał za archaiczne. A teraz to: sprowadzenie czwórki ofensywnych piłkarzy za 150 milionów funtów i Alexisa Sáncheza, która niemal na pewno nie będzie mogła grać ze sobą razem. To wygląda na akt desperacji, ostatnią ekstrawagancję starzejącego się mistrza, pozłacanie furtki, kiedy w dachu zieje wielka dziura.

W jakiś słoneczny dzień może nawet być przyjemnie. Wspomnienie blasku, jaki niegdyś towarzyszył wszystkiemu, co Wenger robił w Arsenalu. Jednak, gdy przyjdzie deszcz, wrócą westchnienia, drwiące uśmiechy i dobrze znane pytania o priorytety. Ale czego innego się spodziewać? Drodzy, to po prostu Arsene.

Jonathan Wilson - publicysta m.in. The Guardian, Bleacher Report, World Soccer. Autor książek, w tym "Odwróconej piramidy" i biografii Briana Clougha. Jeden z najbardziej szanowanych ekspertów w dziedzinie piłkarskiej taktyki. Twórca kwartalnika "The Blizzard".