Wielki Ramsey

23.04.2014, 15:09, Michał Suliga 73 komentarzy

Kiedy dwudziestego szóstego grudnia Aaron Ramsey z grymasem bólu na twarzy opuszczał murawę Upton Park to Arsenal zajmował bardzo wygodny fotel lidera Premier League. Jego powrót po czterech miesiącach rozłąki z piłką przypadł na czas głębokiego kryzysu. Kanonierzy, po serii zawstydzających porażek z bezpośrednimi konkurentami do mistrzowskiego tytułu, ostatkiem sił trzymali się burty odpływającego okrętu o nazwie Top Four. Zbyt dużym uproszczeniem, zwłaszcza w obliczu plagi kontuzji podstawowych graczy, byłoby usprawiedliwianie pikowania drużyny Wengera tylko nieobecnością jednego z nich, jednak nawet nieuzbrojonym okiem widać, że Arsenal z Ramseyem w składzie dostaje niesamowitego zastrzyku energii i kreatywności. Kto wie jak potoczyłyby się losy obecnej kampanii ligowej, gdyby Aaron był do dyspozycji podczas kluczowych spotkań.

Od początku sezonu grał wspaniale. Przed kontuzją zdążył rozegrać osiemnaście spotkań w Premier League, w których strzelił osiem bramek i sześciokrotnie asystował przy trafieniach swoich kolegów. Był tez liderem klasyfikacji odbiorów oraz zaliczał najwięcej kluczowych podań w całej angielskiej ekstraklasie. Jego siła oddziaływania na grę Kanonierów była ogromna. W kilka miesięcy z obiektu drwin stał się pupilem trybun. Ramsey przyćmił miniaturowych magików - Ozila i Cazorlę, odrzucił od siebie demony przeszłości i regularnie na boisku udowadniał, że jest jednym z najbardziej produktywnych pomocników na świecie.

Jak dokładnie opisać więc boiskowe zadania Ramseya? Czy istnieją jakiekolwiek piłkarskie współrzędne, które pomogą chociaż szacunkowo określić jego rolę i pozycję na boisku? Zerknijmy na najbardziej popularny obecnie system gry, który zakłada współpracę trzech zawodników w środku pola. Ruch w centralnej części, choć oparty na intensywnej migracji i elastycznym przydziale zadań, ma swoje żelazne prawidła. Każdy ze środkowych pomocników ma przypisaną główną specjalizację. Jeden odpowiada za destrukcję i organizowanie akcji zaczepnej tuż po przejęciu piłki od obrońców bądź odebraniu jej rywalowi. Drugi jest konstruktorem – określa kierunek ataku i reguluje jego tempo, swoim ruchem bez piłki bądź podaniem zdobywa wolną przestrzeń. Trzeci pomocnik to kompozytor – jego rozlicza się z dotknięć. Kompozytorzy notują spektakularne asysty i bramki, próbują najtrudniejszych rodzajów podań, wikłają się w karkołomne dryblingi i przeważnie wychodzą z nich bez szwanku. To właśnie oni powodują te głośne westchnienia na trybunach, to o nich podchmieleni kibice śpiewają pieśni w knajpach wokół stadionu do późnych godzin nocnych.

Współczesny futbol wymusza na piłkarzach uniwersalność. Nikt nie przeciera już oczu, gdy defensywny pomocnik skutecznie finalizuje akcję ofensywną wyrafinowanym uderzeniem lub gdy klasyczna „dziesiątka” przemierza kilkadziesiąt metrów po to, by ofiarnie wygarnąć piłkę spod nóg szarżującego rywala. Umiejętne wypełnianie wolnych stref to przecież przejaw rozwiniętej inteligencji boiskowej. Zupełnie inaczej jest w sytuacji, gdy jeden piłkarz równie dobrze kreuje, strzela, dogrywa i odbiera. Wtedy mamy już do czynienia z wielofunkcyjnym robotem. W tym miejscu odnajdujemy rozwiązanie. Najbardziej nowoczesny model jest walijskiego autoramentu.

- Kiedy grałem w piłkę zawsze chciałem być taki jak on jest teraz. Potrafi bronić, atakować, strzelać gole. Jest młody i ciągle się rozwija. Czego chcieć więcej? - pytał retorycznie Arsene Wenger, który jako jeden z niewielu nigdy nie zwątpił w umiejętności Ramseya. Aktualna pozycja 23-letniego pomocnika jest kolejnym dowodem wielkich umiejętności edukacyjnych i motywacyjnych francuskiego menedżera Kanonierów.

Po fatalnej kontuzji w 2010 roku i niebezpiecznie przedłużającym się okresie rekonwalescencji wielu ekspertów przypominało casus Eduardo, który po wyleczeniu urazu nigdy nie wrócił do swojej najwyższej dyspozycji. Pierwsze miesiące po powrocie zdawały się potwierdzać te prognozy. Krótkotrwałe zmiany otoczenia w formie wypożyczeń do Nottingham Forest i macierzystego Cardiff City nie pomogły Ramseyowi w wymazaniu przeszłości. Jego konstrukcja psychiczna została poważnie naruszona i wymagała dłuższej rehabilitacji niż koszmarnie połamana noga. Mimo to Wenger stawiał konsekwentnie na swojego ulubieńca i nie ugiął się nawet lawinowej fali krytyki, jaka spadła na młodego piłkarza po serii bezbarwnych występów. – To inteligentny, pracowity chłopak i ma naturalne predyspozycje, by grać na najwyższym poziomie – odpowiadał na zaciekłe ataki dziennikarzy kierowane w stronę Walijczyka.

Wkrótce dał kolejny dowód na niesłabnącą wiarę w jego umiejętności. Podpisanie długoterminowego kontraktu z Ramseyem w grudniu 2012 roku ucięło wszelkie spekulacje o jego przenosinach do klubu z niższej brytyjskiej półki. – Wierzę, że będzie tworzył rdzeń tej drużyny i rozwinie tutaj skrzydła – zapewniał francuski menedżer.

Czas pokazał, że Le Professeur nie pomylił się. Ramsey odwdzięcza mu się w najlepszy możliwy sposób, ale to właśnie teraz ma okazję do całkowitej spłaty długu. Rezydenci Emirates Stadium potrzebują zwycięstwa w finale Pucharu Anglii jak roślina wody i przy okazji nie mogą pozwolić sobie na ligowe potknięcia, bo za ich plecami czai się rewelacyjna grupa Roberto Martineza. Kolejny sezon w Lidze Mistrzów jest warunkiem koniecznym do rozpoczęcia ostatniego etapu budowy drużyny mającej walczyć w niedalekiej przyszłości o najwyższe cele w Europie i na Wyspach. Aaron powinien być główną kartą przetargową Arsenalu w realizacji tych zamierzeń.

Koncertowa egzekucja na KC Stadium jest zwiastunem kolejnego odrodzenia Kanonierów. Po klęskach w meczach z Liverpoolem, Chelsea czy Evertonem wielu kibiców podawało pod wątpliwość zasadność przedłużenia kontraktu z Wengerem. Dzisiaj wydaje się, że ten kryzys został zażegnany podobnie jak wszystkie te, które miały nieuchronnie wyrzucić londyńczyków ze ścisłej ligowej czołówki. Żadna inna ekipa nie ma takiej zdolności do pokonywania słabości jak Arsenal - nieśmiertelny, zanurzony w futbolowym Styksie. A Ramsey? Znów zdaje się unosić kilka centymetrów ponad murawą. Wizja gry, uniwersalność, pasja i fantazja – tego nie traci się podczas kilkumiesięcznej absencji. Prawdziwe kanonierskie serce pulsujące w centrum wielonarodowego organizmu znów pracuje na właściwych obrotach.