Zagadnienia taktyczne: Anfield

03.10.2020, 01:16, Adam Leonik 11 komentarzy

Po trzeciej kolejce Premier League, w której Liverpool gościł na Anfield Arsenal, wiemy, że nie powtórzymy już w tym sezonie wyczynu The Invincibles. Nie jest to jednak w żadnej mierze zaskoczenie, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że przed tym spotkaniem zespół Jurgena Kloppa dzierżył imponujący rekord 60 nieprzegranych domowych spotkań z rzędu. Choć dwie ostatnie potyczki zakończyły się zwycięstwem Kanonierów, nie ulegało wątpliwości, że spotkanie na Anfield to jeden z najtrudniejszych piłkarskich testów, jakie można sobie wyobrazić. Oczywiste było, że The Reds podrażnieni ostatnią porażką w meczu o Tarczę Wspólnoty, rzucą się na The Gunners niczym wygłodniały drapieżnik na zwierzynę łowną i będą starali się rozstrzygnąć losy spotkania już w pierwszych minutach meczu. Taki scenariusz przerabialiśmy już zresztą nie raz przy okazji wizyt Arsenalu na stadionie w Liverpoolu.

Dlatego taktyka na to spotkanie w moim przekonaniu była bardzo słuszna. Nastawiliśmy się na szarże przeciwnika, którą postanowiliśmy przyjąć na tarczę, po czym nastąpić miała szybka kontra. Taka strategia przyniosła nam już dwa zwycięstwa z tym rywalem, nie było więc najmniejszego powodu, aby do tego meczu podchodzić inaczej, zwłaszcza na wyjeździe. Ostatnie sukcesy Liverpoolu to oczywiście nie jest przypadek, a Jurgen Klopp jest obecnie uważany za jednego z najlepszych, jeżeli nie najlepszego, menedżera na świecie. Niemiecki szkoleniowiec wyciągnął wnioski z dwóch poprzednich porażek i znacznie uprzykrzył życie Kanonierów w tym meczu, ale o tym za chwilę.

W wyjściowym składzie pojawiło się kilka zmian w stosunku do poprzedniego ligowego meczu. Tak, jak pojawienie się Maitlanda-Nilesa czy Davida Luiza nie było dla nikogo zaskoczeniem, tak osoba Elneny’ego w miejsce Ceballosa w środku pola mogła spowodować, że u kilku osób uniosły się brwi ze zdziwienia. Dla mnie nie było to jednak zaskoczenie, a powodów takiej zmiany można doszukiwać się w sposobie gry Hiszpana, co do której pewne zastrzeżenia wyraziłem w poprzednim artykule. Egipcjanin natomiast swoją grą wprowadza spokój i pewne uporządkowania. Przede wszystkim bardzo umiejętnie ustawia się na boisku, przecinając linie podań rywali, dobrze czuje się w grze na jeden kontakt i nie traci głowy, nawet gdy jest agresywnie naciskany przez rywala. Statystyki z meczu z The Reds wyraźnie to podkreślają. Elneny był jedynym piłkarzem Arsenalu, który osiągnął celność podań powyżej 90%. Dla porównania jego partner ze środka pola, Granit Xhaka podawał futbolówkę kolegom z zespołu z dokładnością na poziomie 68%, co jak na jego standardy jest bardzo słabym wynikiem. Niestety Egipcjanin ma swoje ograniczenia i nie bez powodu nie jest jednym z topowych pomocników w lidze. Mam tu na myśli grę “do przodu” Mohameda, która, delikatnie mówiąc, nie stoi na najwyższym poziomie. W spotkaniu z Liverpoolem Elneny nie zagrał ani jednego progresywnego podania, a aż 20 z 30 celnych podań było w kierunku własnej bramki, co najlepiej podsumowuje jego ograniczenia. Na domiar złego partnerujący mu w tym meczu Szwajcar nie był pod tym względem dużo lepszy, mając na swoim koncie zaledwie jedno celne podanie, które posunęło akcję w znaczącym stopniu do przodu.

Tu dochodzimy do kolejnego wyboru personalnego, czyli Williana, a nie Pepe. Jeżeli chodzi o grę z kontry, to Iworyjczyk byłby bardziej naturalnym wyborem na tę pozycję. W związku z ograniczeniami w obszarze kreacji Elneny’ego ktoś musiał jednak przejąć rolę wysuniętego rozgrywającego i w moim przekonaniu tym kimś miał być schodzący ze skrzydła do środka Brazylijczyk. Niestety teraz już wiemy, że plan ten kompletnie nie wypalił, a Willian przez całe spotkanie był zupełnie odcięty od podań, zaliczając zaledwie 18 kontaktów z piłką w ciągu 68 minut, które spędził na boisku. Był to zresztą problem całej naszej trójki w formacji ataku, która razem wzięta zdołała celnie podać piłkę kolegom zaledwie 28 razy.

Bardzo słaba postawa pomocników Arsenalu to nie był oczywiście przypadek. W dużym stopniu przyczynił się do tego niezwykle agresywny i bardzo dobrze skoordynowany pressing The Reds. Dość powiedzieć, że zawodnicy Liverpoolu przeprowadzili aż 75 prób odbioru piłki w odległości mniejszej niż 35 metrów od bramki Bernda Leno. Tym razem znacznie trudniej było rozegrać piłkę w trójkącie środkowy obrońca, defensywny pomocnik, boczny obrońca, ponieważ piłkarze Jurgena Kloppa zaangażowali większą ilość zawodników w pressing, niwelując tym samym przewagę 3 na 2, jaką Kanonierzy starali się stworzyć. W poprzednim meczu o Tarczę Wspólnoty pressing był zakładany głównie przez trzech ofensywnych graczy Liverpoolu, którzy mieli naprzeciw 4 obrońców, bramkarza oraz dwóch schodzących do rozegrania defensywnych pomocników. Środkowi pomocnicy The Reds nie zapuszczali się w pole karne Arsenalu i The Gunners w dość łatwy sposób mogli stworzyć przewagę liczebną i wymanewrować zawodników rywala. Tym razem Klopp postawił na skuteczniejsze, lecz daleko bardziej ryzykowne rozwiązanie. Do zwyczajowej trójki Salah, Firmino, Mane dołączyli Keita i Wijnaldum, razem tworząc aż 5 zawodników agresywnie atakujących Kanonierów nawet w ich własnym polu karnym. Aby jednak nie pozostawić w ten sposób niekrytego środka pola, bardzo wysoko ustawieni byli środkowi obrońcy The Reds, którzy nierzadko podążali za napastnikami w głąb naszej połowy boiska. Sprytnym zabiegiem było też wzięcie sobie z cel pressingu Xhakę, a pozostawienie większej swobody Elneny’emu. Klopp wiedział, że Granit dalekim podaniem może zapoczątkować groźny kontratak, dlatego za każdym razem, gdy tylko Szwajcar był przy piłce, natychmiast atakował go któryś z pomocników The Reds, nie dając mu ani chwili na odwrócenie się z piłką i zagrania jej do któregoś z napastników. Elneny pod tym względem nie stanowił zbyt dużego zagrożenia. Nie każdy zespół może w ten sposób grać, bo ryzyko skutecznego kontrataku jest duże i aby utrzymać taki pressing potrzeba bardzo dobrych zawodników na niemal wszystkich pozycjach. Na nasze nieszczęście akurat Liverpool posiada odpowiednią kadrę, aby grać w ten sposób i kiedy ma swój dzień, jest piekielnie trudny do pokonania.

Skoro przewaga rywala była aż tak przytłaczająca, skąd u mnie przekonanie, że mieliśmy dobry plan na to spotkanie? Już spieszę z wyjaśnieniem. Po pierwsze wiedzieliśmy, że od początku meczu Liverpool się na nas “rzuci”, więc przede wszystkim należało zadbać o to, aby nie stracić bramki na początku spotkania. Po drugie w przypadku niekorzystnego rezultatu najważniejsze było, aby utrzymać się w meczu i nie dać przeciwnikowi odskoczyć na więcej niż jedną bramkę, aby do samego końca spotkania dać sobie szansę na korzystny wynik. Oba w.w. warunki zostały spełnione. To, czego zabrakło, to wykorzystanie szans, jakie sobie stworzyliśmy, a niektóre z nich były stuprocentowe. Nie posiadamy obecnie kadry, aby jak równy z równym rywalizować z jedną z najlepszych drużyn na świecie. Mimo to mieliśmy w tym meczu swoje szanse i mogliśmy, wręcz powinniśmy, to spotkanie co najmniej zremisować. Jestem przekonany, że gdybyśmy zdobyli bramkę na 2:2, Liverpoolowi znacznie trudniej byłoby zdobyć 3. gola, ponieważ Kanonierzy nie musieliby się w końcówce odsłaniać. Przy straconych bramkach zawiodła nie taktyka, ale błędy indywidualne. Wyraźnie to było widać przy drugiej bramce dla Liverpoolu, gdzie Mane zbiegający do środka zabiera ze sobą Bellerina, pozostawiając wolną przestrzeń na flance dla ofensywnie grającego Robertsona. Jest to wyraźny błąd Hiszpana, który niepotrzebnie zdublował pozycję Holdinga. Przy tej akcji lepiej mógł się również zachować Willian, ale nie po to gramy 5 obrońców, aby pozostawiać takie dziury na skrzydle. Daliśmy się złapać na coś, co sami wielokrotnie z powodzeniem stosowaliśmy, z udziałem schodzącego do środka Aubameyanga i wbiegającego w wolną przestrzeń na skrzydle Sakę.

Jedną z rzeczy, które taktycznie mogliśmy zrobić lepiej, to na pewno posłać więcej długich podań za plecy rywala, szczególnie w pierwszej połowie. Bardzo wysokie ustawienie linii obrony The Reds aż prosiło się o takie zagrania. Niestety miałem wrażenie, że zawodnicy Arsenalu tak bardzo skupieni byli na krótkim rozegraniu piłki po ziemi, że zapomnieli o tej prostej, aczkolwiek efektownej czasem metodzie. Jestem przekonany, że Arteta zwrócił na to uwagę w przerwie, ponieważ po zmianie stron, znacznie częściej mogliśmy obejrzeć tego typu zagranie, głównie ze strony Davida Luiza, co kilkakrotnie uruchomiło obiecujące akcje. Był to najbardziej efektywny sposób na przedostanie się w okolice pola karnego rywala w tym meczu. Spore ożywienie wniosła również zmiana Daniego Ceballosa, który jest, co tu dużo mówić, naszym najbardziej kreatywnym pomocnikiem. To w dalszym ciągu relatywnie młody piłkarz, który w moim przekonaniu może się pod okiem Artety jeszcze bardzo rozwinąć.

Nie ulega wątpliwości, że nasza drużyna wymaga wzmocnień, zwłaszcza w linii pomocy. Zawodnicy tacy jak Elneny czy Maitland-Niles to solidni gracze szerokiego składu, ale ich ograniczenia w grze ofensywnej sprawiają, że nie wzniosą nas na wyższy poziom bez względu na zastosowaną przez Mikela taktykę. Do końca okienka transferowego pozostało jeszcze kilka dni i osobiście nie wyobrażam sobie, aby któryś z dwójki Aouar, Partey do nas nie dołączył. Prawda jest jednak taka, że potrzebujemy ich obu.