Zagadnienia Taktyczne: Wpływ Artety

31.12.2019, 21:30, Adam Leonik 18 komentarzy

Dobra gra Arsenalu, koszmarny błąd Bernda Leno oraz równie niezrozumiała decyzja sędziego, o pozostawieniu Jorginho na boisku. Tak można w dużym skrócie opisać wydarzenia w ostatnim spotkaniu na The Emirates. Po dwóch meczach z Artetą na ławce trenerskiej można jednak wyciągnąć zdecydowane wnioski. Jest pasja, jest zaangażowanie i wyraźnie widać, że zawodnicy uwierzyli i chcą wybrać się w podróż, w którą zamierza ich zabrać Mikel. Jak można było zauważyć w meczu z The Blues, droga będzie jednak długa i nierzadko bardzo wyboista.

O wyniku w ostatnim spotkaniu zadecydowały niestety błędy indywidualne. Pierwszy dość oczywisty bramkarza, dwa kolejne to dzieło Mustafiego, oba przy drugim golu. Po pierwsze nie doskoczył do Abrahama w środku boiska i pozwolił mu na rozegranie piłki. Po drugie zgubił krycie w polu karnym i pozwolił Anglikowi na oddanie strzału. Nie sądziłem, że jeszcze kiedyś to powiem, ale brakowało nam Xhaki. W poprzednich dwóch meczach zagrał dobrze i choć brakuje mu szybkości, świetnie się ustawia i z dużą precyzją rozgrywa piłkę. Guendouzi jest waleczny, niestety czasem biega po boisku jak kurczak bez głowy. Znakomite zawody rozegrał natomiast Mesut Özil. Należy zwrócić tu uwagę, że wbrew temu, co pokazywały przedmeczowe grafiki, nie był on ustawiony na "10", jak miało to miejsce do tej pory. W niedzielnym meczu Niemiec operował w półprzestrzeni między prawą flanką a środkiem boiska, dokładnie tak, jak opisałem to w poprzednim tekście na przykładzie Manchesteru City. W podobnym obszarze po drugiej stronie boiska operował Aubameyang. Jako nominalny skrzydłowy miał on jednak zdecydowanie więcej zadań defensywnych w tym spotkaniu. Obok Gabończyka, który zdobył gola, w moim przekonaniu najlepszym zawodnikiem na boisku był David Luiz. Zawsze świetnie ustawiony i bezbłędny w swoich interwencjach Brazylijczyk pokazał, że gdy jest wystarczająco skupiony i zmotywowany, potrafi zagrać na najwyższym poziomie.

W życiu są rzeczy, na które mamy wpływ i te, na które wpływu nie mamy. Ja chciałbym zająć się tym, jaki ślad na drużynie kanonierów pozostawił jak dotąd Mikel Arteta. Przede wszystkim byłem bardzo zaskoczony, jak wiele zmian wprowadził Hiszpan już w pierwszym meczu, po zaledwie kilku dniach pracy z zespołem. Bynajmniej nie chodzi mi o zestawienie personalne, ale o ustawienie na boisku i role, jakie zostały przydzielone poszczególnym graczom. Na murawę wyszliśmy w formacji 4-2-3-1, tak samo, jak w kilku poprzednich meczach. Jednak gdy rozgrywaliśmy piłkę od tyłu, bardzo szybko następowała zmiana.

Saka ustawiał się bardzo ofensywnie przy linii środkowej boiska, a w pozostawione przez niego wolne miejsce, do rozegrania schodził Xhaka. Maitland-Niles przesuwał się do środka i tworzył z Torreirą parę defensywnych pomocników. Ustawienie zmieniało się na 3-2-4-1 i czegoś takiego w grze Arsenalu do tej pory nie widzieliśmy.

Zmienił się także podział ról między Szwajcarem i Urugwajczykiem. W meczu z Wisienkami cała drużyna grała wyżej, ale gdy nie mieliśmy piłki, to ten pierwszy częściej angażował się w pressing na połowie rywala, a zadaniem tego drugiego było łatanie dziur w ustawieniu, zabezpieczenie przestrzeni przed naszą linią obrony i agresywny odbiór piłki w tej części boiska. W meczu z Chelsea wyglądało to bardzo podobnie, z tą różnicą, że w miejsce Xhaki pojawił się Mattéo Guendouzi. W obu spotkaniach w rolę szeroko ustawionych skrzydłowych, rozciągających defensywę rywali, wcielili się Bukayo Saka i Reiss Nelson. Wyżej opisana struktura ma jednak miejsce tylko wtedy, gdy budujemy swoje akcje.

W meczu z rywalami z niebieskiej części Londynu znacznej poprawie uległa przede wszystkim nasza gra w obronie, głównie za sprawą bardzo dobrego ustawienia. Na początku zagraliśmy bardzo ofensywnie, stosując wysoki pressing, a nasza linia obrony ustawiona była w okolicy linii środkowej boiska. Po szybko zdobytej bramce graliśmy już nieco rozważniej, ale nie mniej skutecznie. Gdy nie mieliśmy piłki, nasza formacja na boisku często przybierała postać 4-2-4.

Szczególną uwagę należy tu zwrócić na bardzo zwartą strukturę. Gdy tylko zawodnicy w niebieskich koszulkach zbliżyli się lub dłuższym podaniem przekroczyli linię środkową boiska, nasi piłkarze szybko doskakiwali do przeciwnika, a odległość między naszą linią obrony i ataku często wynosiła nie więcej niż 15 - 20 metrów. Tak wąski pas, w którym ustawieni byli zawodnicy Arsenalu powoduje, że pozostaje bardzo niewiele przestrzeni dla przeciwników na ruch czy podanie. Dwaj środkowi pomocnicy Chelsea nierzadko odcięci byli od podań, ponieważ The Blues grali trójką z tyłu i w środku pola mieliśmy więcej zawodników. W takiej sytuacji piłkę rozgrywali środkowi obrońcy i przychodziło im z dużym trudem. Po futbolówkę musieli więc wracać pomocnicy, co dawało nam jeszcze większą przewagę w środku pola i akcja nie posuwała się do przodu. W pierwszej połowie długimi momentami Chelsea nie potrafiła nawet wyprowadzić piłki z własnej połowy. Sytuację zmieniło dopiero wprowadzenie Jorginho i zmiana ustawienia na czwórkę w obronie. Duże brawa należą się także naszym skrzydłowym, w których rolę wcielili się Aubameyang i Nelson. Zazwyczaj jest tak, że gdy drużyna gra trzema środkowymi obrońcami, dzięki włączajacym się do ataku wahadłowym, osiąga pewną przewagę na skrzydłach. Wspomniana dwójka znakomicie jednak wracała do obrony aż pod własne pole karne, odbierając Chelsea również ten atut.

W drugiej połowie cofnęliśmy się nieco, momentami nawet zbyt głęboko. Nie wynikało to jednak z taktyki, a bardziej ze zmęczenia, ponieważ zawodnicy bardzo duży wysiłek włożyli w pierwszą połowę. W przyszłości, gdy piłkarze lepiej opanują nową taktykę, nie powinien być to problem, ponieważ im lepiej jesteś ustawiony na boisku, tym mniej musisz biegać. Choć po zmianie stron The Blues mieli większe posiadanie piłki, niewiele z tego wynikało, a Arsenal bronił się znakomicie. Do momentu, gdy błąd w ocenie lotu piłki popełnił Leno, nie przypominam sobie żadnej czystej sytuacji, wypracowanej przez przeciwnika.

Choć dorobek punktowy po dwóch meczach Arteta ma bardzo skromny, muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem pracy, jaka została przez niego wykonana. Po tygodniu Arsenal to zupełnie inna drużyna. Ktoś mógłby powiedzieć, że to efekt nowej miotły. Wydaje mi się jednak, że jest to coś dużo głębszego. Mniejsze i większe zmiany, jakich dokonał Hiszpan, odmieniły nasz zespół, ale czuć też zupełnie inną energię i atmosferę, jaka zapanowała w klubie. Nie ma zadowolenia, bo w obecnej sytuacji być nie może, ale jest zapał i ogromna chęć do pracy, czyli coś, czego w tym klubie nie było od bardzo dawna. Odczucia podobne do moich mają również zawodnicy, a David Luiz już po kilku dniach współpracy z Mikelem stwierdził, że w przyszłości będzie to jeden z najlepszych menedżerów na świecie. Brazylijczyk z niejednego pieca jadł chleb i podejrzewam, że nie łatwo jest wywrzeć na nim duże wrażenie. Arteta jako piłkarz moim zdaniem był niedoceniany. Może nie przez trenerów, ale na pewno przez kibiców. Jego odejście dziwnym trafem zbiegło się z utratą przez nasz zespół prawa do gry w Lidze Mistrzów, więc może jego powrót na nowo ją przywróci. Oczywiście w Premier League w tym sezonie będzie o to piekielnie trudno, ale pozostaje jeszcze Liga Europy, na której wygranie, biorąc pod uwagę, że drużyna będzie się rozwijać i wrócą zawodnicy po kontuzjach, mamy spore szanse.