Leslie Harry Compton

Leslie Harry Compton (12.09.1912 - 27.12.1984) - były angielski piłkarz i krykiecista. Podobnie jak brat Denis, grał kolejno w Arsenalu i Middlesex [zespół krykieta]. Leslie odnosił jednak większe sukcesy w futbolu, zaś Denis w krykiecie.

Campton urodził się w Woodford, Essex i swoją przygodę z piłką nożną rozpoczął w pobliskiej szkółce Middlesex. W 1930 roku jako amator dołączył do Arsenalu, gdzie spędził swoją całą piłkarską karierę. W drużynie Kanonierów grał nieprzerwanie przez 22 lata, stając się tym samym jednym z zawodników z najdłuższym stażem w historii klubu. Swój debiut zaliczył 25. kwietnia, 1932 roku w meczu przeciwko Aston Villi na Villa Park. Wówczas to padł remis 1-1. Campton w ciągu dwóch następnych miesięcy podpisał profesjonalny kontrakt z klubem.

Karierę rozpoczął na prawej obronie, jako zmiennik Toma Parkera w 1930 roku. Gdy na tę pozycję trafił George Male, szanse Comptona na grę znacznie zmalały. Wówczas został przeniesiony do zespołu rezerw. Campton rozegrał jedynie 13 spotkań w pierwszych czterech sezonach spędzonych w północnym Londynie. W sezonie 1935/36 trafił do pierwszego zespołu, rozgrywając 12 spotkań, a następnie 15 meczów w drugim sezonie. Nie otrzymał jednak medalu za zwycięstwo drużyny w First Division w sezonie 1937/38.

Pomimo niepokojącej pozycji w klubie, Campton pozostał w Arsenalu i w sezonie 1938/39 otrzymał medal za wygranie ligi, rozgrywając 19 ligowych spotkań. Jednakże w czasie II wojny światowej Campton służył w armii, kontynuując jednocześnie swoją przygodę z piłką wraz z Arsenalem. Gdy z konieczności został przeniesiony na pozycję środkowego napastnika, zdobył nawet bramkę w jednym z dziesięciu spotkań, w meczu przeciwko Leyton Orient, który Kanonierzy wygrali 15-2. Zdobył także hat-tricka w spotkaniu z Evertonem, w sezonie 1942/43.

Gdy wojna dobiegła końca, wrócił na pozycję obrońcy. W sezonie 1947/48 ominął sześć pierwszych spotkań w lidze z powodu spotkań rozgrywanych w krykieta. Często omijał także końcówki sezonu. Wkrótce potem wraz z bratem na stałe udomowili się w Arsenalu i wygrali ligę wraz z medalami. Podczas zamkniętego sezonu został kapitanem zespołu, zastępując na tej pozycji Joe Mercera, później zdecydował się jednak oddać opaskę Mercerowi, sądząc, że to on tak naprawdę na nią zasłużył.

W sezonie 1949/50 Compton wraz z Arsenalem święcił triumf w Pucharze Anglii. Warto również dodać, że Compton w dużej mierze przyczynił się do sukcesu swojego zespołu, zdobywając bramkę w ostatniej minucie półfinałowego spotkania z Chelsea, kiedy to jego brat, Denis dośrodkował piłkę z rzutu rożnego. Mecz zakończył się remisem 2-2. Rewanż należał już do Kanonierów, którzy ograli rywala 1-0, a w finale pokonali Liverpool. Forma Camptona wciąż rosła, z tego powodu został powołany do reprezentacji Anglii na mecz przeciwko Walii 15. listopada, 1950 roku. Campton zapisał się wówczas w historii angielskiego futbolu, jako najstarszy powojenny debiutant w reprezentacji, mając 38 lat i 64 dni.

W sezonie 1951/52 odgrywał rolę zmiennika, rozgrywając zaledwie cztery spotkania. W 1952 roku zdecydował się zakończyć swoją piłkarską karierę. W sumie rozegrał w drużynie Kanonierów 273 spotkania i zdobył 6 bramek. W Arsenalu pozostał jeszcze przez trzy lata na stanowisku trenera i skauta.

Następnie prowadził pub w miejscowości Highgate Hill, w północnym Londynie. Zmarł w 1984 roku z powodu cukrzycy, miał wówczas 72 lata. Dwa lata wcześniej przeszedł także amputację stopy.