Wilfred Copping

Copping (17 sierpnia 1909 - czerwiec 1980) - urodził się w hrabstwie Yorkshire w miasteczku Barnsley jednak lokalna drużyna z jego miejscowości nie chciała, aby Wilf prezentował jej barwy. Jakiś czas pracował w kopalni i grał dla zespołu Middlecliffe Rovers. Ostatecznie dołączył do Leeds United w 1929 roku, a zadebiutował w sezonie 1930/31 stając się wkrótce podstawowym zawodnikiem występującym na pozycji środkowego obrońcy. W reprezentacji Anglii zadebiutował 13 maja 1933 w meczu przeciwko Włochom. Copping zagrał w 160 meczach dla Leeds w okresie 5 lat i 6 razy został powołany do kadry Synów Albionu.

Copping został kupiony za 8000 funtów do Arsenalu w letnim okienku transferowym 1934 roku, jako zmiennik Roberta Johna. Szybko udało mu się wywalczyc miejsce w pierwszej jedenastce gdzie występował na lewej flance obrony. Zadebiutował 25 sierpnia 1934 w meczu z Portsmouth. Cały sezon grał nadzwyczaj dobrze do czasu gdy nabawił się poważnej kontuzji kolana trzy kolejki przed końcem sezonu w meczu z Evertonem. Copping nie poddał się i pozostał na placu gry, aby zapewnic Arsenalowi zwycięstwo 2:0. Ta wygrana dała Kanonierom, w sezonie 1934/35, pierwszy tytuł mistrza ligi angielskiej.

Copping wyleczył kontuzję i dalej występował w trykocie Arsenalu zaliczając ponad 35 występów w ciągu 4 sezonów, które spędził w klubie. Za jego pobytu na Highbury Arsenal wygrał Puchar Anglii (1935/36), mistrzostwo Premierleague (1937/38) oraz zdobył dwie Tarcze Dobroczynności. W dalszym ciągu reprezentował barwy Anglii na arenie międzynarodowej. Wraz z siedmioma piłkarzami Kanonierów wziął w listopadzie 1934 udział w „bitwie o Highbury”, czyli spotkaniu pomiędzy Anglią a Włochami, po którym został wybrany graczem meczu. Podsumowując w latach 1933-1939 Copping był 20 razy powoływany do reprezentacji.

W Arsenalu występował do marca 1939 roku. Kiedy nad Europa wisiała groźba wybuchu wojny Copping poprosił władze Arsenalu przeniesienia się wraz z rodziną na północ Anglii. W samą porę otrzymał zgodę i po wyjeździe z Highbury ponownie związał się z Leeds United. Koszulkę Kanonierów Wilf założył 189 razy.

Copping grał do końca sezonu 1938/39, który został przerwany wybuchem II wojny światowej we wrześniu. Wilfred zgłosił się na ochotnika do wojska i służył w Afryce północnej awansując do stopnia Sergant Major. Okazjonalnie grał dla Leeds podczas organizowanych w czasie wojny meczów, jednak karierę zakończył w 1942 roku.

Copping był znany ze swojej twardej i siłowej gry. Jego mottem było „pierwszy, który robi wślizg nigdy nie ucierpi”. Mimo przezwiska „Iron Man” i swojego wyglądu (na boisko wychodził zawsze nieogolony co ówcześnie było niespotykane) Copping podczas całej swojej kariery nie otrzymał żadnej kartki.

Kiedy wojna dobiegła końca, Copping trenował kilka klubów. Należały do nich: belgijski Beerschot, Southend United, Bristol City oraz Coventry City. Po całkowitym rozstaniu się z piłką osiadł w małym kurorcie Southend-on-Sea. Zmarł w 1980 roku mając 70 lat.

W 1998 r. Angielska Federacja Footballu, w setną rocznicę powstania, włączyła Coppinga na listę 100 Legend Ligi Angielskiej.