Joseph Harold Anthony Hulme

Joseph Harold Anthony „Joe” Hulme, ur. 26 sierpnia 1904, zm. 27 października 1991, był angielskim piłkarzem i graczem w krykieta.

Urodzony w Stafford, Hulme grał zazwyczaj jako prawoskrzydłowy. Zaczynał przygodę z piłką w niezrzeszonym klubie York City w 1923, zanim przeniósł się do Blackburn Rovers w lutym 1924. Na Ewood Park spędził dwa lata występując w 74 meczach ligowych i strzelając 6 goli. W 1926 był jednym z pierwszych ważnych graczy jakich na Highbury sprowadził Herbert Chapman. Słynący z szybkości i opanowania piłki Hulme spędził w zespole Kanonierów dwanaście lat, współtworząc wielki Arsenal z lat trzydziestych.

Zadebiutował w drużynie z Highbury 6 lutego 1926 w wyjazdowym meczu przeciwko Leeds United i od tamtej pory występował regularnie przez resztę sezonu. To spowodowało, że został wybrany do najlepszej jedenastki tamtego, a także następnego (1926-27) sezonu oraz zadebiutował w reprezentacji Anglii 2 kwietnia 1927 w spotkaniu przeciwko Szkocji na Hampden Park. W sumie powoływany był 9 razy między 1927 a 33 rokiem. W sezonie 1926-27 zagrał także w pierwszym finale Pucharu Anglii przeciwko Cardiff City, przegranym przez Arsenal 1-0 po błędzie bramkarza Dana Lewisa.

Hulme pozostał podstawowym zawodnikiem do sezonu 1932-33, tworząc wraz z Cliffem Bastinem (dołączył do Arsenalu w 1929) parę bardzo szybkich skrzydłowych, wspieranych podaniami atakującego środkowego pomocnika Alexa Jamesa. Hulme i Bastin byli obaj bardzo bramkostrzelni- Hulme w sezonie 1931-32 trafiał do siatki rywali 18 razy, a w sezon później aż 20 (w tym hat-tricki przeciwko Sunderlandowi i Middlesbrough). W międzyczasie Arsenal z Hulmem w składzie zaczął zdobywać kolejne trofea- Puchar Anglii w sezonie 1929-30 oraz mistrzostwo ligi w sezonach 1930-31 i 1932-33.

Kontuzje spowodowały, iż Hulme rozegrał tylko 8 spotkań w sezonie 1933-34 (udało mu się strzelić aż 5 bramek) i nie odebrał medalu za mistrzostwo w sezonie 1933-34. W następnym sezonie powrócił do składu Kanonierów i zdobył trzeci medal za mistrzostwo ligi w sezonie 1934-35 rozgrywając 16 spotkań. Spadek formy spowodowany kontuzją sprawił, iż Hulme nie miał już pewnego miejsca w pierwszym składzie i musiał o nie walczyć z Patem Beasleyem oraz Alfem Kirchenem. W sezonie 1935-36 Hulme rozegrał 28 spotkań w lidze i pucharach, wygrywając Puchar Anglii po raz drugi- Arsenal pokonał w finale Sheffield United 1 do 0. Hulme był jedynym graczem Kanonierów który zagrał w czterech pierwszych finałach (Arsenalu) Pucharu Angli.

W przeciągu dwóch ostatnich sezonów ( 1936-37 i 1937-38) w Arsenalu Hulme zagrał tylko 10 razy. Ostatni mecz rozegrał 18 grudnia 1937, przeciwko Liverpoolowi. W sumie w 374 spotkaniach w barwach Kanonierów strzelił 125 goli- jest na ósmym miejscu w rankingu wszech czasów strzelców klubu z Highbury. Hulme odszedł do Huddersfield w styczniu 1938 gdzie grał do końca kariery, zdobywając kolejny srebrny medal za finał Pucharu Anglii w sezonie 1937-38. Był to tym samym jego ostatni sezon w karierze.

Jako wszechstronny sportowiec Hulme grał także w krykieta- w latach 1929-39 zagrał w 225 spotkaniach dla klubu Middlesex.

Po Drugiej Wojnie Światowej pracował jako policjant, prowadząc jednocześnie klub największego rywala Arsenalu- Tottenham Hotspur w latach 1945-49. Nie odniósł wiele sukcesów, ale postawił fundamenty pod drużynę która zdobyła tytuł w sezonie 1950-51. Kiedy na dobre pożegnał się z piłką, Hulme został cenionym dziennikarzem. Zmarł w wieku 87 lat w 1991.