Walley Barnes

Wallace "Walley" Barnes urodził się 16. stycznia 1920 roku w Brecon. Miał natomiast angielskie korzenie, gdyż jego rodzice pochodzili właśnie z tego kraju. Barnes początkowo grał na pozycji środkowego napastnika, dla drużyny Southampton, gdy podczas wojny został przyuważony przez skautów Arsenal, po czym podpisał umowę z "Kanonierami". Dla drużyny "The Gunners" zagrał absolutnie na każdej pozycji (wliczając w to bramkarza). W 1994 roku doznał jednak poważnej kontuzji kolana. Choć diagnoza postawiona przez lekarzy nie wyglądała dobrze, to Barnes wyzdrowiał i dwa lata później wrócił do kadry Arsenalu. Po występie w drużynie rezerw przeciwko Cambridge University, zagrał w meczu pierwszej drużyny, przeciwko Preston North End 9 listopada, 1946 roku.

Gdy każdy zastanawiał się gdzie może zagrać Walijczyk, Barnes zanotował kilka występów na pozycji lewego obrońcy. Charakteryzowała go niezwykła lekkość i schludność, gdy odbierał piłkę rywalom. Niedługo wkrótce znalazł stałe miejsce w drużynie Arsenalu i był jednym z tych, którzy pierwsi w drużynie "The Gunners" zdobyli mistrzostwo Dywizji w sezonie 1947/48. Od tego selekcjoner reprezentacji Walii powoływał Barnesa do kadry narodowej. Swój pierwszy mecz dla Walii obrońca "Kanonierów" rozegrał 18 października, 1947 roku, kiedy to Barnes otrzymał do krycia gwiazdę "Synów Albionu", Stanley'a Matthewsa. Wówczas Anglia wygrała 3-0, a młody Barnes otrzymał ciężką lekcję futbolu od Matthewsa. Barnes szybko się jednak nie poddał i wystąpił w 22 meczach reprezentacji, po czym został jej kapitanem.

Barnes kontynuował karierę lewego obrońcy w zespole Arsenalu. W sezonie 1949/50 zdobył medal Pucharu Anglii, kiedy to Arsenal pokonał w finale Liverpool. Dwa lata później "Kanonierzy" ponownie zagrali w finale, tym razem z Newcastle United, jednak Barnes musiał opuścić boisko po 35 minutach gry, gdy w starciu z George Robledo skręcił kolano. Arsenal ostatecznie przegrał ten mecz 1-0.

W wyniku kontuzji z finału FA Cup, Barnes opuścił cały sezon 1952/53, w którym "Kanonierzy" zdobyli mistrzostwo Anglii. Chociaż Walijczyk powrócił do składu na następne trzy sezony, nie był już tak mocnym punktem defensywy "The Gunners", a jego występy stały sie coraz mniej regularne. W sezonie 1955/56 zagrał w zaledwie ośmiu spotkaniach ligowych. W drużynie Arsenalu była bowiem wówczas duża konkurencja na jego pozycji, gdyż o miano lewego obrońcy starali się także Len Wills i Joe Wade. Wraz z wiekiem zaczęło przybywać Barnesowi kontuzji. Tak, w lecie 1956 roku reprezentant Walii zakończył karierę. Zagrał w 294 meczach i zdobył łącznie 12 bramek (często uderzał karne w drużynie).

Podczas ostatnich dwóch lat kariery, Barnes był także managerem reprezentacji Walii (1954-1956). Następnie dołączył do grona dziennikarzy BBC. Komentował między innymi finały Pucharów Anglii i był wraz z Kennethem Wolstenholmem jednym z komentatorów magazynu Match Day w 1964 roku. Przed śmiercią (1975) napisał także autobiografię. Był czynnym członkiem serwisu BBC.