George Graham ogłoszony nowym menadżerem Kanonierów

Arsene'owi Wengerowi przypisuje się złoty okres w dziejach klubu, jednak można powiedzieć, że fundamenty pod sukces Francuza podłożył George Graham.

Jako jeden z bohaterów dubletu jeszcze jako piłkarz z sezonu 1970/71, Graham wrócił na Highbury w maju 1986 roku po udanym początku kariery menadżerskiej w Millwall. Arsenal w tamtym okresie był niczym tonący okręt - bez tytułu mistrzowskiego od 15 lat, kiedy to Graham sam paradował z pucharem w rękach. Potrzebny był silny wstrząs, a Szkot mógł go zapewnić.

Jak się okazało, władze The Gunners trafiły ze swoim wyborem. Graham ożywił klub, wprowadzając młodych i utalentowanych piłkarzy jak David Rocastle, Michael Thomas i Tony Adams, a także uzupełniając zespół o nowe nabytki - Lee Dixona, Nigela Winterburna i Steve'a Boulda. Ta trójka w połączeniu z Adamsem stanowiła czwórkę defensorów, na których Graham zbudował swój zespół.

Choć na Szkota w czasach gdy grał na murawie wołano "Stroller" [wózek dziecięcy] ze względu na jego wyluzowane podejście, to wszyscy którzy spodziewali się spokojnej przejażdżki, byli w wielkim błędzie. Graham był bezkompromisowym menadżerem, który zaszczepił w piłkarzach dyscyplinę i silną etykę pracy już od pierwszego dnia.

Jego metody dały efekty w pierwszym sezonie. Arsenal zakończył ligę na czwartym miejscu, ale co ważniejsze, zdobył swój pierwszy puchar od ośmiu lat. Charlie Nicholas został bohaterem zdobywając dwie bramki w finale League Cup na Wembley przeciwko Liverpoolowi. Zespół wygrał wówczas 2-1 i wyglądał na drużynę, która jeszcze nie skończyła pucharowych żniw.

Tytuł powrócił na Highbury po raz pierwszy od 1971 roku, kiedy Michael Thomas w doliczonym czasie gry pokonał bramkarza Liverpoolu, ustalając wynik na 2-0 na Anfield. Ten mecz musi znać każdy fan Arsenalu, bo pisała się wówczas historia klubu. Choć Liverpool był tamtego dnia zespołem lepszym piłkarsko, to Graham świetnie przygotował drużynę pod względem taktycznym i zgarnął najważniejsze trofeum na Wyspach.

Szkocki menadżer był również znakomitym motywatorem, który w szatni potrafił natchnąć swój zespół. Na starcie sezonu 1990/91 władze ligi odebrały Kanonierom dwa punkty za bójkę w meczu z Manchesterem United. W rzeczywistości to Brian McClair okopał wówczas leżącego na ziemi Nigela Winterburna, za co sędzia nie pokazał temu pierwszemu nawet żółtej kartki. The Gunners potrafili jednak odpowiedzieć w najlepszy możliwy sposób. W całym sezonie przegrali tylko jedno spotkanie, tracąc zaledwie 18 bramek.

Ostatnia przytoczona statystyka była rezultatem stalowej obrony i świetnie spisującego się między słupkami Davida Seamana. Graham przed sezonem nalegał na transfer Anglika, choć ówczesny bramkarz The Gunners John Lukic był jednym z ulubieńców fanów. Graham powiedział niegdyś: "W mojej opinii John Lukic jest nadal jednym z najlepszych bramkarzy w kraju. Po prostu uważam, że David Seaman jest najlepszy", co zresztą reprezentant Synów Albionu szybko udowodnił.

Wielkie transfery trwały w najlepsze. Do klubu na początku sezonu 1991/92 przybył Ian Wright. Anglik zdobywał bramki jak natchniony, co zwieńczył pobiciem klubowego rekordu strzeleckiego. Przybycie Wrighta zbiegło się w czasie ze zmianą taktyki. Być może miała na to wpływ porażka z Benfiką w Pucharze Europy. Graham zmienił nieco charakterystykę gry Rocastle'a i Andersa Limpara - zostali lekko cofnięci do pomocy.

To sprawiło, że rywalom było jeszcze trudniej strzelić bramkę Kanonierom. Niestety zdobyty w 1991 roku tytuł był ostatnim za panowania Grahama. Zamiast tego, z Wrightem z przodu i stalową czwórką obrony, Arsenal zaczął dominować w rozgrywkach pucharowych.

Kanonierzy stali się pierwszym zespołem, który wygrał Puchar Anglii i Puchar Ligi w tym samym sezonie. Do klubowej gabloty trafił również Puchar Zdobywców Pucharów - pierwsze europejskie trofeum Arsenalu od 24 lat. The Gunners pokonali wówczas w Kopenhadze Parmę 1-0, a na trybunach zrodziło się "One-nil to the Arsenal".

Nie minął rok, a Grahama nie było już na Highbury. Szkot świetnie przygotował jednak zespół dla swoich następców, w szczególności jeśli chodzi o aspekt defensywny. W dzisiejszych czasach fani używają określenia "Arsene Knows", ale wcześniej dobrze znane było "George Knows".

Czytaj dalej: Dwie bramki Nicholasa zapewniają Kanonierom Littlewoods Cup