Już nie Flappyhandski...

19.11.2010, 14:46, Przemysław Szews 71 komentarzy

Świadomość, że wszyscy myślami są bardziej przy jutrzejszych derbach Londynu dopomina się raczej o tekst związany właśnie z tym wydarzeniem, te natrętne sugestie odrzucam po to tylko, aby zwrócić uwagę na temat równie ważny, choć jutrzejszym meczem przyćmiony.

Kiedy w zeszłym sezonie patrzyliśmy na podrygi naszego rodaka wstyd mieszał się z zażenowaniem, a na usta cisnęło się pytanie – co taki zawodnik robi w Arsenalu prezentując kiksy mocarne, ekstremalne karykatury interwencji bramkarza? I nie chodziło tu o umiejętności, bo przecież tych Polakowi z pewnością odmówić nie można. Zastanawiała raczej kondycja i wytrzymałość psychiczna, kiedy to po otrzymaniu szansy Fabian przygniatała presja i odpowiedzialność. Po kilku kuriozalnych meczach jego przyszłość w stolicy Anglii malowała się w ciemnoszarych barwach. Wenger z jednej strony obiecując wsparcie ukradkiem rozglądał się za bramkarzem pewniejszym. Dziękować opatrzności może Łukasz za to, że Francuz robił to nieco na ostatnią chwilę i nic nie udało mu się załatwić (okienko zimowe) oraz, że letnie zakupy zakończyły się na wzmacnianiu innych pozycji, aniżeli pozycja bramkarza.

Ta zatrważająca konsekwencja w niewzmacnianiu pozycji między słupkami frustrowała kibiców Arsenalu już od dawna. Almunia z meczu na mecz, choć zdarzały mu się robinsonady godne miejsca w kronice sezonu, to nadal jego forma przypominała grę w marynarza. Fabiana dawno skreślono, a Szczęsny miał się jeszcze ogrywać. O problemach Arsenalu z bramkarzami pisałem zresztą w tekście „Co z pozycją bramkarza w Arsenalu?”. Czy to niezwykła intuicja Bossa, czy też po prostu zwykłe szczęście zdecydowało o tym, że po owianej tajemnicą kontuzji Almunii we wspaniały sposób odrodził się Fabiański?

Łokieć Manuela Almunii uszkodzony w meczu z West Bromwich Albion stał się niespodziewanie przepustką dla Łukasza do pierwszego składu Kanonierów. Jak się później okazało przepustka stała się także losem szczęścia, bronił bowiem Fabiański w sposób godny bramkarza klubu z najwyższej półki. Nie miał zresztą Fabian innego wyjścia, kolejnej szansy pewnie by już nie dostał. I tak po zaledwie 7 występach w Premier League już trzy razy zdążył się wpisać do 11 kolejki Sky Sports. W taki sposób spłaca zaciągnięty na wysoki procent kredyt zaufania wobec Wengera.

Wracając jeszcze na chwilę do przeszłości i występów „wskocz na jeden mecz” Łukasza. Zróbmy krótką psychoanalizę. Trzy, dwa, jeden… Chyba każdemu bliska jest sytuacja, kiedy próbował wykonać coś jak tylko najlepiej się da, niezależnie z jakich powodów i wychodziło dokładnie odwrotnie? Oczywiście moja teza zaraz natrafi na kontrargument w postaci zarzutu, że nie powinno to dotyczyć zawodnika renomowanego klubu z ambicjami na bycie numerem jeden. Nieudolnie być może tłumaczę Fabiańskiego, jednak obecna seria występów pokazuje, że potrzebował takiego komfortu, gdzie nie jest oceniany przez pryzmat jednego meczu, gdzie ma czas poczuć się swobodnie, zbudować swoją pozycję i w oczach kibiców, trenera i przede wszystkim kolegów z drużyny.

A to już mu się udaje. Zbiera pochwały od kibiców, trenera (spadł kamień z serca Wengerowi, w końcu jego racje wyszły na wierzch), a także co najważniejsze kolegów z drużyny. Chociażby ostatnio Polaka postanowił pochwalić Djourou mówiąc, że obrona Kanonierów czuję się znacznie pewniej, ponieważ można na niego liczyć w każdym spotkaniu. Ufam, że zdanie Szwajcara podzielają też inni Kanonierzy.

Plamą na tym nakreślonym powyżej kolorowym obrazku okazał się być mecz z Newcastle, gdzie klawiatury angielskich dziennikarzy znów wklepywały złośliwości typu Flappyhandsky. Podniósł się jednak Łukasz dość szybko i w ostatnim meczu z Evertonem znów został wybrany przez kibiców zawodnikiem meczu (otrzymując połowę głosów!), trafiając przy tym do jedenastki kolejki Sky Sports.

Już jutro Arsenal gra z bardzo ofensywnie grającym Tottenhamem. Fabiańskiego w związku z tym czeka niewątpliwie dużo pracy, ale coś się zmieniło. Nie drżą nam serca, nie łamie głos, nie przecieramy oczu ze zdziwienia widząc Fabiańskiego w wyjściowej 11. W ostatnich spotkaniach bardzo szybko zapracował na zaufanie kibiców i zawodników, odbudował opinię niezwykle utalentowanego bramkarza, przykrywając kurzem niepochlebne recenzje, w których wytykano niedojrzałość, słabą psychikę, przerost oczekiwań względem umiejętności. Jedyne co nam pozostaje, to trzymanie kciuków, aby proces umacniania się w wierze we własne umiejętności i budowanie pewności w bramce przez Fabiańskiego nie został brutalnie przerwany kolejną spektakularną wpadką oraz aby jego praca na numer jeden między słupkami przyniosła w końcu efekty.

Na koniec warto wrócić do Almunii, bo to dzięki jego nieszczęściu swe szczęście przeżywają obecnie dwaj polscy bramkarze. Fabiański, bo stał się numerem 1 oraz Szczęsny, bo z trzeciego bramkarza, po wypożyczeniu Mannone stał się numerem 2. Przeciągająca się kontuzja Almunii, zastanawiający jego brak w mediach, a także wstrzemięźliwość w tęsknocie za hiszpańskim bramkarzem ze strony Wengera i osób związanych z klubem pozwala formułować nieśmiałe sądy, że czas Manuela dobiega końca. A to oznacza niespodziewane panowanie między słupkami polskiej siły bramkarskiej. Czy tak będzie wyglądać sytuacja na koniec sezonu, czy też zimą Wenger jednak znów zaskoczy szukaniem bramkarza w trybie nadzwyczajnym?