Felieton miśka vol. 1: o chłopakach z pubu, Muhammadzie Alim, młodym orzełku i piłkarskich dziadkach

29.01.2008, 11:27, Mikołaj Dusiński 10 komentarzy

Wszyscy kochamy romantycznych bohaterów, szczególnie tych sportowych. Ludzie, którzy pojawiają się znikąd i odnoszą sukcesy zawsze wzbudzają sympatię widzów, chociażby dzięki zasadzie „lać faworyta”. W ostatni weekend mieliśmy do czynienia z co najmniej 3 takimi przypadkami.

Na pierwszy ogień idzie sprawa z bliskiego nam poletka piłkarskiego. W czasie gdy Arsenal punktował Newcastle, Liverpool również w meczu IV rundy FA Cup dwukrotnie przegrywał (1:0 i 2:1) z zespołem Havant & Waterloo. Nie byłoby w tym nic dziwnego (w końcu zespół Rafy Beniteza jest w wyjątkowo słabej dyspozycji), gdyby nie to, że ich sobotni rywal to drużyna szóstoligowa, a do tego mająca w swoim składzie m.in. taksówkarza, śmieciarza i ochroniarza. Transparent rozwinięty przez ich sympatyków „Prawdopodobnie najlepsza drużyna, która narodziła się w pubie” mówi chyba wszystko.

Kolejnym wartym wspomnienia wydarzeniem jest udział w finale Australian Open sklasyfikowanego przed turniejem na 38. miejscu na świecie Jo-Wilfrieda Tsongi. On jeszcze lepiej uosabia stereotyp bohatera znikąd. Nie dość, że jest jeszcze dość młody (22 lata), to jeszcze przeszedł już w życiu jedną bardzo ciężką kontuzję pleców. Do tego jest bardzo sympatyczny, gra w sposób niesztampowy i po drodze do finału wyeliminował kilku faworytów, z Rafą Nadalem na czele. W australijskich mediach w czasie drugiego tygodnia turnieju najwięcej miejsca poświęcano właśnie francuzowi. Z racji fizycznego podobieństwa do słynnego boksera ukłuto mu nawet przydomek Muhammad Ali tenisa.

Ostatnią osobą, którą chciałbym przywołać jest młodziutki polski skoczek Klimek Murańka. Jest on podobno tak utalentowany, że już w wieku 13 lat dostał szansę zaprezentowania się przed najlepszą publicznością świata i występu w zawodach Pucharu Świata w Zakopanem.

No tak, ale dlaczego właściwie ten misiek pisze o tenisistach czy skoczkach narciarskich na stronie Arsenalu Londyn? Otóż tych wszystkich medialnych bohaterów łączy jeszcze jeden szczegół. Wszyscy oni ponieśli porażkę. Zawodnicy Havant nie byli w stanie unieść presji na swoich barkach i 3 gole wpakował im Benayoun. Tsonga wygrał w finale tylko pierwszego seta, a potem zaczął słać piłki po autach i jedynym atutem jaki mu pozostał był atomowy serwis. Natomiast zgodnie z przewidywaniami wielu ekspertów Murańka spalił się psychicznie i oddał najgorszy skok ze wszystkich uczestników konkursu, choć w przeszłości potrafił na Wielkiej Krokwi oddawać skoki o długości ponad 120 metrów.

Czego im zabrakło? No cóż, przede wszystkim doświadczenia i odporności psychicznej. A przecież obecny zespół Arsenalu jest również złożony w dużej mierze z ludzi znikąd. Przeciętnemu kibicowi piłkarskiemu nazwiska Eduardo, Adebayor czy nawet Fabregas jeszcze pół roku temu niewiele mówiły. Dlatego właśnie obawiam się zbliżającego się starcia z AC Milan. Choć gramy pięknie, a zarazem konsekwentnie taktycznie i twardo, to doświadczenie (w końcu to drużyna piłkarskich starców) i cwaniactwo (tam gra Filippo Inzaghi, którego mój współlokator chciałby wysłać w kosmos bez biletu powrotnego za strzelanie „szmacianych” goli) może wziąć górę. Czego oczywiście Wam i sobie nie życzę!