Finał Ligi Mistrzów: Diabły w raju

22.05.2008, 09:37, Patryk Bielski 81 komentarzy

"Czerwone Diabły" w piłkarskim raju. Manchester United pokonał Chelsea Londyn w finale Ligi Mistrzów w Moskwie. Piłkarze pod wodzą Sir Alexa Fergusona okazali się lepsi dopiero po siódmej serii rzutów karnych.

W regulaminowym czasie było 1:1 a dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia. Prowadzenie dla Czerwonych Diabłów uzyskał Cristiano Ronaldo. Zarzucano mu, że nie strzela bramek w ważnych meczach tymczasem w 26. minucie znakomicie główkował, po dośrodkowaniu Wesa Browna. Tuż przed przerwą wyrównał Frank Lampard, wbijając piłkę praktycznie do pustej bramki, po wcześniejszym strzale z dystansu i rykoszecie. Van der Sar nie miał szans.

Bohaterem pierwszego wyłącznie angielskiego finału Ligi Mistrzów okazał się bramkarz "Czerwonych Diabłów" Edwin van der Sar, który obronił decydujący rzut karny Nicolasa Anelki. To trzecie zwycięstwo ManU w tych rozgrywkach (poprzednio 1968 i 1999).

Wraz z drużyną złoty medal z rąk prezydenta UEFA Michela Platiniego odebrał bramkarz reprezentacji Polski Tomasz Kuszczak, który całe spotkanie spędził dopingując kolegów z ławki rezerwowych. Na krążek jednak zasłużył - w zakończonej w środę edycji LM wystąpił w pięciu meczach.

Po odebraniu okazałego pucharu piłkarze pozowali z nim w deszczu i konfetti, przy dźwiękach klubowego hymnu - "Glory, glory Man United". Nie zabrakło również rundy honorowej wokół boiska. W tym czasie gracze Chelsea zeszli do szatni, a wielu miało łzy w oczach.

Bramki: dla MU - Cristiano Ronaldo (26); dla Chelsea - Frank Lampard (45)

Widzów: 69,5 tys.

Karne:

1. United: Tevez Strzelony; Chelsea: Ballack Strzelony

2. United: Carrick Strzelony; Chelsea: Beletti Strzelony

3. United: Ronaldo Przestrzelony (Cech broni); Chelsea: Lampard Strzelony

4. United: Hargreaves Strzelony; Chelsea: Beletti Strzelony

5. United: Nani Strzelony; Chelsea: Terry Przestrzelony (słupek)

6. United: Anderson Strzelony; Chelsea: Kalou Strzelony

7. United: Giggs Strzelony; Chelsea: Anelka Przestrzelony (Van der Sar broni)

Manchester United: Van der Sar - Brown (Anderson 120+), Ferdinand, Vidic, Evra - Hargreaves, Carrick, Scholes (Giggs 87'), Ronaldo - Rooney (Nani 101'), Tevez

Chelsea Londyn: Cech - Essien, Carvalho, Terry, A Cole - Ballack, Makelele (Beletti 120+), Lampard, J Cole (Anelka 99') - Drogba, Malouda (Kalou 92')

Od początku meczu obie drużyny grały dosyć nerwowo. W pierwszych chwilach Chelsea rzadziej gubiła piłkę, a Manchester potrafił tylko dwa razy zagrać długą piłkę na prawe skrzydło, która i tak nie trafiła do adresata. Sytuacja ta uległa zmianie już w piątej minucie, gdy Scholes i Carrick opanowali środek pola i bardzo dokładnie rozdzielali futbolówkę pomiędzy Hargreavesem i Ronaldo. Ten drugi zdołał nawet oddać strzał na bramkę, lecz Cech złapał futbolówkę.

Kibice zdecydowanie dopisali. Przez całe spotkanie słychać było głośne śpiewy, a gdy było to konieczne także i gwizdy. Obrońcy Czerwonych Diabłów pokazali wielkie skupienie. Ferdinand dwukrotnie powstrzymał groźne akcje The Blues - raz wślizgiem przed polem karnym, a raz wybijając piłkę z pola bramkowego.

W 17 minucie miała miejsce nieprzyjemna sytuacja - nerwy wzięły górę nad Makalele, który po tym jak został faulowany pod własnym polem karnym. Francuz zaczął się przepychać w walce o piłkę już po gwizdku, co wywołało "reakcję łańcuchową" i w jednej chwili kilkunastu piłkarzy zaczęło wyjaśniać sobie całą sytuację. Sędzia szybko opanował jednak przepychanki.

Chwilę później United wywalczyło rzut rożny, który jednak nic do gry nie wniósł. Podczas wychodzenia z piłką z własnej połowy, Makalele został powalony na ziemię przez Scholesa. Anglik mocno ucierpiał w tym starciu i musiał opuścić boisko zalewając się strugami krwi. Mimo tego, że sam został boleśnie potraktowany, to jednak zobaczył żółty kartonik za niesportowe zachowanie.

Po powrocie pomocnika na boisko, United jakby odżyło i częściej zaczęło stwarzać sobie sytuacje pod polem karnym rywala. W 26. minucie świetna akcja Manchesteru United i gol. Hargeaves wymienił kilka krótkich podań z Brownem, a ten drugi zdołał wrzucić z narożnika boiska wprost na głowę niepilnowanego Cristiano Ronaldo. Portugalczyk udowodnił precyzyjnym strzałem głową, że słusznie jest uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy świata i umieścił piłkę w siatce. Cech stał jak zaczarowany.

Po tym trafieniu Chelsea jakby przestała wierzyć we własne siły. Gracze z Londynu nie mieli w sobie dość piłkarskiej złości i jakby brakowała charakteru, aby śmiało zaatakować. W 34. minucie po niepewnej grze defensywy United Chelsea stworzyła bardzo groźną sytuację, w której Van der Sar musiał wybić piłkę niemalże z linii bramkowej. Jak pokazały jednak powtórki, Michael Ballack, który atakował na bramkę Holendra popychał Ferdinanda, przez co Anglik nie mógł czysto wybić piłki i o mało nie wpakował jej do własnej bramki. Sędzia jednak nic takiego nie zauważył i z rzutu rożnego dośrodkowywał Malouda.

Edwin Van der Sar zdecydowanie wyszedł z bramki i wypiąstkował piłkę, do której dopadł Rooney i pociągnął prawym skrzydłem. W końcu futbolówka trafiła do Teveza, który głową trafił w nogi Cecha. Obrońcy jeszcze desperacko wykopnęli piłkę przed pole karne, gdzie dopadł do niej Carrick i atomowym strzałem posłał ją w kierunku bramki, jednak Czech ponownie bardzo dobrze się wykazał.

W 44. minucie Ferdinand faulował na pograniczu pola karnego. Anglik za nieprzepisowe powstrzymanie zawodnika wychodzącego na czystą pozycję zobaczył żółtą kartkę. Do piłki podeszło trzech piłkarzy The Blues, jednak to Didier Drogba zdecydował się uderzyć. Piłka poleciała jednak ponad poprzeczką.

Co się odwlecze to nie uciecze - niestety dla Manchesteru United to przysłowie sprawdziło się w przypadku Chelsea. Chwilę po niewykorzystanym rzucie wolnym, gdy United przedarło się na ich połowę, skontrowali. Piłka przy próbie strzału odbiła się jeszcze od Vidica i trafiła pod nogi Franka Lamparda. Van der Sar został zmylony rykoszetem i nie zdążył sparować strzału. Tak więc było 1:1 a angielski pomocnik mógł ofiarować trafienie swojej zmarłej w kwietniu matce.

The Blues jakby odżyli, uwierzyli w siebie. W tej połowie nie udało im się jednak zdobyć kolejnej bramki, Ricardo Carvalho jedynie zobaczył żółtą kartkę za brutalny faul na Ronaldo. Pierwszą połowę można było podsumować jako znakomitą grę bramkarzy. Zarówno Van der Sar jak i Cech kilka razy popisali się znakomitymi interwencjami. Z gry więcej miał Manchester United, lecz to Chelsea potrafiła wykorzystać sytuację, która im się nadarzyła. Właśnie skuteczności zabrakło mistrzom Anglii podczas pierwszych 45 minut.

Pierwsi na drugą część meczu wyszli gracze Manchesteru United i było widać, że są spragnieni gry. Bez zmian w obu jedenastkach. Od początku to Manchester przeważał. Gracze w czerwonych koszulkach walczyli wszędzie i o każdą piłkę.

W 50. minucie Joe Cole brutalnie sfaulował Carricka, lecz od żółtej kartki uchroniło go tłumaczenie, że chciał trafić w piłkę. Zaraz po wznowieniu gry, kilka metrów dalej, sfaulowany został Ronaldo. Wrzutka w pole karne z boku boiska była jednak niecelna i od bramki rozpoczął Cech.

Mimo iż posiadanie piłki w 60. minucie zdecydowanie przemawiało za Manchesterem United (68%-32%), to Chelsea potrafiła stworzyć groźne sytuacje i podenerwować trochę obronę Czerwonych Diabłów. Ballack w pewnym momencie dopadł do piłki, kilka razy popchnął ją do przodu i potężnie huknął w kierunku bramki. Jego uderzenie wylądowało jednak na bieżni stadionu.

Podczas gdy Ferguson starał się pomóc swoim piłkarzom przy linii, Avram Grant siedział na ławce trenerskiej z miną na twarzy, jakby zaraz miał wybuchnąć. Następca Jose Mourinho dobrze wywiązał się z powierzonej mu roli i przygotował swoich piłkarzy do tego meczu. Im bliżej końca spotkania, tym The Blues byli groźniejsi.

W 68. minucie Rio Ferdinand źle nadepnął, przez co musiał opuścić boisko na noszach. Chwilę później powrócił jednak na plac gry. Wraz z jego wejściem w zespół z Manchesteru wstąpiły nowe siły i Carrick zdołał wywalczyć rzut rożny. Przy kornerze w pole karne Cecha wbiegł tradycyjnie Vidic, ale zrobił to chyba zbyt spontanicznie i z rozpędu faulował.

W 75. minucie próbkę swoich umiejętności dał Cristiano Ronaldo. Portugalczyk dryblował bardzo skutecznie. Wywalczył rzut rożny, którego jednak nie potrafili wykorzystać jego koledzy. Chwilę później zrobiło się nerwowo w polu karnym Van der Sara. Malouda jakby chciał wykorzystać fakt, że Ferdinand był już karany w tym meczu, zanurkował w polu karnym po kontakcie z Anglikiem. Lubos Michel nie dał się jednak nabrać.

Trzy minuty później gra się zaostrzyła. Najpierw Didier Drogba, właściwie z niczego uderzył w słupek. Ta sytuacja rozbudziła Czerwone Diabły, które zdały sobie sprawę, że mogło już być po meczu. Długie podanie do Rooneya, odegranie do Teveza, który w walce z Ballackiem faulował... Już kilka minut później Argentyńczyk ponownie pokazał wolę walki i silnie uderzył. Strzał minął słupek bramki zaledwie o kilkanaście centymetrów.

Na sześć minut przed końcem regulaminowego czasu rozgrzewkę rozpoczął Walijczyk Ryan Giggs. Zmiana była jak najbardziej potrzebna, gdyż w szeregach Diabłów widać już było zmęczenie. Giggs na trzy minuty przed końcem spotkania doczekał się historycznej chwili i wyszedł na boisko, ustanawiając tym samym klubowy rekord w ilości rozegranych spotkań.

U piłkarzy obu drużyn widać było już ogromne zmęczenie - podanie pozostawiały wiele do życzenia, a sprinty do piłki były zdecydowanie rzadkością. Lubos Michel zakończył zatem drugą połowę remisem 1:1, a zawodnicy mogli udać się na kilka minut do szatni, aby odpocząć.

Dogrywkę lepiej rozpoczął Manchester. Gracze Fergusona otrzymali zapewne reprymendę od trenera i od 91. minuty było widać większe skupienie. Ładną akcję rozpoczął Hargreaves z Ronaldo, ale w odpowiednim momencie z bramki wyszedł Cech i złapał piłkę zanim dopadł do niej Tevez.

W 94. minucie mogło być po meczu. Frank Lampard po znakomitej akcji The Blues trafił w poprzeczkę! United znowu zostało brutalnie obudzone, jednak nie na długo i po chwili znowu Chelsea atakowała. Dopiero w setnej minucie Van der Sar mógł odetchnąć.

Kolejna groźna sytuacja miała miejsce w 101. minucie, gdy Ryan Giggs strzelając do pustej już bramki trafił w Johna Terry'ego. Trzeba było przyznać, że gra w dogrywce toczyła się w porównywalnym, o ile nie szybszym tempie, co w podstawowym czasie gry.

W drugiej części dogrywki piłkarze nie wykazali już takich sił do gry i nic ciekawego nie można było zobaczyć. Dopiero w 112. minucie miało miejsce emocjonujące wydarzenie - mianowicie Chelsea wywalczyła rzut wolny z ponad 20 metrów.

Po tym stałym fragmencie gry już po raz trzeci obudziło się United. Wydobyli z siebie resztki sił i zdołali doprowadzić do oblężenia bramki Cecha. Znacznie bardziej emocjonującym wydarzeniem były z pewnością przepychanki trwające kilka minut. Nerwy wzięły górę, a w efekcie sędzia musiał pokazać cztery kartki - trzy żółte i jedną czerwoną dla Didiera Drogby.

Kolejnych kilka minut to istna nerwówka, która jednak została zakończona przez sędziego. Po raz jedenasty zatem w finale Ligi Mistrzów trzeba było strzelać rzuty karne.

Zwycięzcy Ligi Mistrzów:

1993 - Olympique Marsylia

1994 - AC Milan

1995 - Ajax Amsterdam

1996 - Juventus Turyn

1997 - Borussia Dortmund

1998 - Real Madryt

1999 - Manchester United

2000 - Real Madryt

2001 - Bayern Monachium

2002 - Real Madryt

2003 - AC Milan

2004 - FC Porto

2005 - Liverpool FC

2006 - FC Barcelona

2007 - AC Milan

2008 - Manchester United

-----------------------------------

W świetnej grze zawodnikom nie przeszkodziła późna pora rozpoczęcia meczu - pierwszy gwizdek rozbrzmiał na Łużnikach o 22.45 czasu lokalnego, a także padający deszcz. Od początku stworzyli świetne widowisko dla ponad 60 tysięcy widzów na stadionie i 200 milionów przed telewizorami. Na trybunach nie zabrakło kibiców z Polski - wśród flag wywieszonych w sektorze zajmowanym przez Chelsea wyróżniała się biało-czerwona z napisem Opole.

Przed meczem organizatorzy przygotowali specjalny pokaz, który przypominał rozmachem ceremonię otwarcia igrzysk olimpijskich. Jego zwieńczeniem było posłanie nad Moskwę tysięcy balonów w barwach finału Ligi Mistrzów - złotych i czerwonych.

Niestety z powodu zbyt wysokich cen do Moskwy przyjechało mniej fanów niż oczekiwano i gdzieniegdzie na stadionie widać było puste miejsca. Mimo tego powodów do narzekania nie mogą mieć właściciele moskiewskich sklepów i hoteli - szacuje się, że Brytyjczycy zostawili w rosyjskiej stolicy około 35 milionów funtów.

Wchodzących na obiekt sympatyków futbolu witał niecodzienny widok - kilkunastometrowy pomnik Włodzimierza Lenina na tle emblematów obu klubów. Wielu kibiców zastanawiało się, kim jest osoba na cokole, natomiast ci lepiej zorientowani w historii wyrażali zaskoczenie. Większość skorzystała z okazji by pozować w tym miejscu do pamiątkowej fotografii.

"Moskwa bardzo nam się podoba. Jak widać przywieźliśmy ze sobą doskonałe humory i angielską pogodę. Szkoda tylko, że nigdzie w okolicach nie możemy napić się choćby jednego piwa. No ale najważniejszy jest mecz i nasz triumf" - mówił przed spotkaniem jeden z kibiców Manchesteru.

Padający w ciągu dnia deszcz zaskoczył organizatorów - ulewa zmyła świeżo wymalowane linie boiska i na kilkadziesiąt minut przed pierwszym gwizdkiem Lubosa Michela musieli wyznaczać je od nowa. Następnie wolontariusze, których przy organizacji meczu pracowało około 400, do ostatnich chwil specjalnymi suszarkami utwardzali farbę.

W godzinach popołudniowych kibice mogli obejrzeć na Placu Czerwonym przedsmak finału - dawne gwiazdy rosyjskiej piłki zmierzyły się z zawodnikami z Europy. Emocji nie zabrakło. Po jednej stronie wystąpili tacy gracze jak Walerij Karpin, czy Wiktor Onopko. Barw Europy bronili Michael Laudrup, Davor Suker, Brian Robson oraz słynny rosyjski bramkarz Rinat Dasajew. Spotkanie zakończyło się niecodziennym wynikiem 15:15.

Pierwszy mecz na Placu Czerwonym odbył się w 1936 roku, kiedy Józef Stalin zgodził się na rozegranie spotkania między pierwszą i drugą drużyną moskiewskiego Spartaka. Władze ZSRR obejrzały wtedy zaimprowizowaną grę z trybuny na Mauzoleum Lenina.