"Nowy król w cieniu reflektorów" - wywiad z Coquelinem

11.05.2015, 20:25, Tomasz 42 komentarzy

Podczas otwarcia nowego centrum Arsenal Hub, wspierającego lokalną społeczność, Francis Coquelin został poproszony o krótki podpis dla odwiedzających. Zastanawiał się przez chwilę, chciał by jego wiadomość miała znaczenie. Starannie i skrupulatnie napisał: „Najważniejsze w życiu, to nigdy się NIE PODDAWAĆ”. Możliwe, że z sentymentu, bowiem on sam musiał to sobie powtarzać wiele razy.

To hasło można z całą pewnością przypisać wytrwałemu Francuzowi. Już od pierwszego dnia, kiedy jako 17-latek przybył do klubu, był poddawany wielu próbom. Podczas tygodniowego okresu próbnego musiał przełknąć m.in. wściekłość Jensa Lehmanna, kiedy nie zrozumiał wykrzyczanego „Bramkarz!” i wykopał piłkę sprzed rąk golkipera. Trudności było wiele, trudności, które złamałyby słabe charaktery. Francis jednak brnął do przodu, nie uznawał porażki.

Pięć miesięcy temu, Coquelin siedział w biurze trenera w Charlton. Dostał zielone światło od Arsenalu na przedłużenie wypożyczenia i wydawało się, że w grę wchodzi nawet transfer definitywny. Bob Peeters, który ściągnął Francisa do siebie, chciał budować wokół niego drużynę.

- Pięć dni później, siedziałem z żoną oglądając telewizję, kiedy zadzwonił do mnie Arsene i powiedział, że muszę wracać.

To był telefon, który odmienił karierę. Coquelin był ostatnim jokerem, który wyciągnął Wenger. Od powrotu do Arsenalu jako awaryjne zabezpieczenie pomocy, młody Francuz stał się odpowiedzią na bolączki Kanonierów w kwestii balansu. Jego profesjonalna interpretacja stylu Claude'a Makelele była kluczem do progresu w 2015 roku, który pozwolił klubowi z północnego Londynu na awans na drugie miejsce Premier League i dotarcie do finału Pucharu Anglii. Według Francisa, to mieszanka jego działalności defensywnej i kreatywności takich piłkarzy jak Özil, Cazorla czy Sanchez, jest odpowiedzią na problemy z balansem.

- Jeśli uda mi się przejąć 10% ich obronnych obowiązków, to gracze z przodu będą mieli więcej swobody. Będą mogli kreować sytuacje, strzelać bramki i wygrywać nam mecze. To moje zadanie i jeśli udaje mi się je wykonać, to jestem szczęśliwy.

- Pamiętam największych graczy, takich jak Zidane, wspominających, że drużyna bez Makelele traciła serce. Myślę, że gracze z pozycji typowego defensywnego pomocnika nie chcą blichtru i reflektorów. Chcą wykonać swoją pracę i zostawić cały błysk dla innych zawodników.

Coquelin jest swoistą przeciwwagą do efektowności jaką serwują nam atakujący. Na tyle ważną, że kiedy Francuz został zmieniony w półfinale Pucharu Anglii, kibice zaczęli reagować z paniką, że wszystko może się posypać bez specjalnego kleju, który nazywają „Le Coq”.

Na status kluczowego zawodnika musiał jednak trochę poczekać. Może po prostu lubi być stylowo spóźnionym. Nawet w latach młodzieńczych, zaczął grać w piłkę dopiero koło 10 roku życia. Wcześniej jego babcia zabrała go na judo, on sam był zainteresowany tenisem.

- Nie potrafiłem dobrze serwować i to był główny problem. Pamiętam jeden turniej, doszedłem do półfinału, w którym dostałem ogromne lanie. To był pierwsza poważna porażka i trochę mnie zniechęciła. Na tyle, że zdecydowałem na jakiś czas odstawić tenis. Wtedy przyjaciel zaprosił mnie do drużyny piłkarskiej i postanowiłem spróbować. Bez myśli o przyszłości, po prostu dla zabawy.

Jego pierwszym, dużym przystankiem okazał się Stade Lavallois, największy klub w okolicy, w której się wychował. Nie minęło dużo czasu, kiedy zaczęły pojawiać się telefony od poważnych przedstawicieli drużyn Ligue 1. Wśród zainteresowanych był też Gilles Grimandi, który obserwował go podczas meczu reprezentacji do lat 17 i zaprosił na tygodniowy okres próbny do Arsenalu. Francis z uśmiechem wspomina tamto wydarzenie.

- Myślałem, że spędzę miły tydzień z rezerwami. Nigdy nie trenowałem z pierwszą drużyną w Laval. A tu nagle zobaczyłem Gallasa, Baca czy Clichy'ego z pierwszej reprezentacji Francji i pomyślałem sobie „co ja tutaj robię?!”. Najpierw był ten incydent z Lehmannem, kiedy rzucił się na mnie z wściekłością. Nie wiedziałem co się dzieje! Potem zobaczyłem kłótnię Eboue z Fabregasem, bo jeden kopnął drugiego i zacząłem się zastanawiać, gdzie ja trafiłem. To była jakaś wojna!

- Po tygodniu wróciłem do Laval i nie miałem wielkich oczekiwań. Przegapiłem tydzień szkoły, a inni tylko wypytywali jak było w Arsenalu. Byłem na lekcji, kiedy mój telefon zadzwonił. Zobaczyłem dziwny numer z początkiem +44, ale nie mogłem odebrać w środku zajęć, więc zostawiono wiadomość. Okazało się, że to sam Arsene Wenger i potem słuchałem jak mówi „Cześć Francis, co u ciebie?”. Głos Arsene'a był bardzo znany, bo komentował on mecze we Francji, więc wszyscy koledzy byli w szoku i przekazywali sobie mój telefon.

Podczas otwarcia Arsenal Hub, Coquelin znów wrócił do szkolnej klasy. Przyglądał się placówce, która ma pomóc dzieciom z lokalnej społeczności. Pomóc w nauce języków, sportów i poprowadzić dobrą drogą do zdobycia pracy. Ponad 5000 londyńczyków bierze udział w co tygodniowym programie organizowanym przez Arsenal.

- To bardzo ważne i pomocne. Ludzie często potrzebują wskazówek, a dzięki takim placówkom można wejść na prawidłową drogę życia i kariery.

Francis bardzo wierzy w wykorzystywanie pojedynczych szans, mimo że czasem nie było to dla niego proste. Jego debiut nie należał do najszczęśliwszych – był częścią niedoświadczonego składu, który skompromitował się na Old Trafford i przegrał 2-8 w 2011 roku.

- Ta drużyna nie była gotowa na takie spotkanie. To były w zasadzie rezerwy, a ja zostałem ściągnięty na szybko, bo miałem grać we Francji U-20. Szczerze mówiąc, każdy strzał United tego dnia trafiał do siatki. Nie zapomnę tego meczu, to było bardzo upokarzające.

Wypożyczenia Coquelina też były próbą charakteru. Szczególnie okres we Freiburgu, kiedy był testowany do granic wytrzymałości.

- To był bardzo trudny czas. Nie dogadywałem się z trenerem, cały sezon grałem poza moją pozycją. Prawe albo lewe skrzydło, nie czułem się tam najlepiej. Wiele razy szedłem do biura menadżera – Christiana Streicha, i mówiłem, że nie proszę o dużo, chciałem choć raz zagrać w pomocy, by pokazać co potrafię. Niestety nigdy nie otrzymałem takiej szansy.

- Po powrocie z przerwy w połowie sezonu, sytuacja była jeszcze gorsza. Graliśmy spotkania towarzyskie, a ja zawsze siedziałem na ławce. W ostatnim meczu przygotowawczym, przegrywaliśmy 0-5 do przerwy przeciwko drużynie z drugiej ligi. Wszedłem w 45 minucie, strzeliliśmy bramkę, ale tylko na pocieszenie. Po meczu mieliśmy spotkanie z menadżerem i nic nie wspominał o drużynie, które dała sobie wbić pięć bramek. Problemem była moja postawa. Później poszedłem z nim porozmawiać i powiedziałem, że chcę wracać do Arsenalu. Odpowiedział, że nie, bo dalej na mnie liczy. Do końca sezonu nie zagrałem ani jednego spotkania...

Francis został sam, w innym kraju i bez wsparcia trenera. Mogło go to złamać, ale młody pomocnik nie chciał odpuścić.

- To było ciężkie psychicznie, jednak pewnego dnia wstałem i powiedziałem sobie „Ok, w tym sezonie nie pogram, ale zrobię wszystko by być gotowym na Arsenal w następnej kampanii”.

Dojrzałość i dyscyplina, której wymagał Wenger, przyszła, kiedy Coquelin zaakceptował, że będzie musiał pozostać w cieniu i nauczył się kochać proste rozwiązania na pozycji defensywnego pomocnika. Gra Francuza bazuje przede wszystkim na czytaniu sytuacji. Pomimo niedużego wzrostu, radzi sobie też w pojedynkach siłowych.

- Kiedy jesteś młody, a trener daje ci kilka minut, to nie chcesz siedzieć z tyłu i czekać na akcje. Chcesz pokazać jak najwięcej i jak najszybciej. Z biegiem czasu zaczynasz jednak rozumieć w czym jesteś dobry.

Nowy kontrakt i kilka bardzo jasnych momentów w ostatnich miesiącach pokazało, jak duży wpływ na Arsenal wywarł Francis.

- To było ciekawe doświadczenie, by znowu wrócić na Old Trafford. Tym razem pokazaliśmy jakość i wygrana w Pucharze Anglii podniosła morale. Drugim ważnym meczem był pojedynek z Manchesterem City. Część ludzi była pewnie zdziwiona, kiedy zobaczyła mnie w pierwszej jedenastce. Pomyśleli sobie „Coquelin przeciwko City? zostaniemy zmiażdżeni”. My jednak wygraliśmy 2-0.

- W 2015 roku nasza postawa była bardzo dobra. W następnym sezonie chcemy walczyć o mistrzostwo. Myślę, że był okres, w którym Arsenal nie był atrakcyjny dla wielkich graczy, ludzie odchodzili, ale to się zmieniło. Początkowym krokiem był transfer Santiego. Pamiętam pierwszy trening z nim – wszyscy wiedzieli, że to gracz z innej planety. Jeśli nie kochasz futbolu, to zmienisz swoje nastawienie obserwując jego poczynania na murawie. Mesut również był punktem zwrotnym. Teraz topowi zawodnicy chcą przychodzić do północnego Londynu, wiedzą, że drużyna jest silna.

Silniejsza również dzięki chłopakowi z Laval, który nigdy się nie poddał.

źródło: Guardian