Piłkarski maraton 10/11

17.01.2011, 21:27, Krzysztof Kuczewski 89 komentarzy

Spory o to, która z lig europejskich jest najlepsza, najciekawsza i najbardziej pasjonująca są oczywiście całkowicie jałowe. Podobnie jak ciężko się spierać czy lepszy jest kapuśniak czy pomidorowa - ot, rzecz gustu, a o tym podobno się nie dyskutuje. Są zwolennicy Gran Derbi i Primera Division, miłośnicy rosnącej w siłę Bundesligi, jak również wytrwali fanatycy zmierzającej w przeciwnym kierunku Serie A. Tak więc przytaczanie argumentów na korzyść mojej ulubionej Premiership mija się z celem, ale co najmniej jedna rzecz odróżnia ligę angielską od pozostałych. To świąteczno-noworoczny maraton, który właśnie mamy za sobą. W okresie który kojarzy się raczej z odpoczynkiem, wyspiarscy gladiatorzy przyspieszają, rozgrywając spotkania w natężeniu niespotykanym nigdzie indziej, ponosząc wysiłek niezrozumiały dla zwykłego kibica w kapciach. Gdy my biegamy po sklepach kupując skarpetki pod choinkę, oni grają. Gdy obżeramy się przy świątecznym stole, oni zasuwają. Gdy leczymy tradycyjnego noworocznego kaca, oni znów pracują, a okazuje się w przerwie między świętami również zdążyli trochę poganiać za piłką. Taka częstotliwość spotkań, jak również narastające zmęczenie śmiertelnych bądź co bądź kopaczy, powoduje że mecze w tym okresie należy rozpatrywać raczej całościowo niż pojedynczo. Przyjrzyjmy się więc, co udało się osiągnąć Arsenalowi w tym okresie w bieżącym sezonie.

Jak wszyscy pamiętamy, graliśmy z Chelsea, Wigan, Birmingham i Manchesterem City. Przeciwnicy na papierze na pewno niełatwi (może poza Wigan), ale bawiąc się w przedmeczowe przewidywania oczekiwałem od naszych chłopaków minimum 10 punktów. To dużo, pewnie, ale uważam że w kontekście walki o mistrzostwo, po kilku sromotnych porażkach w tym sezonie, właściwie każda strata punktów może być brzemienna w skutkach, więc poprzeczkę trzeba ustawiać wysoko.

Maraton rozpoczęliśmy bardzo trudnym meczem z Chelsea. Meczem, co do którego chyba każdy kibic żywił pewne obawy. Bilans ostatnich spotkań z Niebieskimi jest wszystkim znany, nie przywołujmy tak ohydnej statystyki bez powodu, szczególnie że po spotkaniu nagle straciło to trochę na znaczeniu. Arsenal rozegrał kapitalne zawody. Szybka, pomysłowa, twarda i co najważniejsze skuteczna gra. Świetny Fabregas (jak bardzo go brakowało!), ekspresowy Walcott, twardzi jak skała środkowi obrońcy. Nawet stracona bramka nie spowodowała wielkiego stresu, kontrolowaliśmy grę od początku do końca. Chelsea naprawdę wyglądała na naszym tle mizernie, nawet biorąc pod uwagę ich beznadziejną formę. Czy nie można było tak z Manchesterem dwa tygodnie wcześniej?!

Na świętowanie nie było niestety czasu, bo już za dwa dni Arsenal grał na wyjeździe z Wigan. Tzn. „Arsenal Drugi” i nie grał, tylko próbował, co nie bardzo wychodziło. Po 90 minutach nędznawej kopaniny skończyło się na 2-2 i gromy posypały się na zespół. A przede wszystkim na Wengera. Że wystawił rezerwowy skład, zignorował przeciwnika, źle zmieniał, no i w ogóle wygrany mecz zawalił. Nie do końca się z tym zgadzam. Pewnie,że fajnie byłoby znów zagrać podobnym zestawieniem co z Chelsea, ale tak naprawdę to chyba było niemożliwe. 48 godzin po ekstremalnym wysiłku, znów wystawiać tych samych piłkarzy? Znów grać ozdrowieńcem van Persiem i szalenie eksploatowanym Nasrim? A może Walcottem na którego, ze względu na wyczerpujący i kontuzjogenny styl gry, chucha się i dmucha? Zresztą sam kalendarz aż prosił o rezerwy w tym meczu. Oczywiste jest, że czterech interesujących nas meczy nie dało się zagrać jednym składem. Przy takim natężeniu gier rotacja musi być. Chelsea i City są zbyt mocne aby wystawiać na nich rezerwy. Z dwóch pozostałych spotkań – wyjazdów do Wigan i Birmingham- ten drugi wydaje się trudniejszy, przynajmniej teoretycznie. Więc kiedy wykorzystywać rezerwy jeśli nie w najłatwiejszym meczu najbardziej męczącego okresu w sezonie? Zresztą ten „Drugi Arsenal” to też są tak naprawdę piłkarze pierwszej drużyny, a nie jakieś ogórki z głębokich rezerw czy nieopierzone gołowąsy z U19. Między innymi po to są w klubie - aby dawać wytchnienie pierwszej jedenastce gdy ta tego potrzebuje. Schrzanili ten mecz, oczywiście, straciliśmy ważne punkty, ale patrząc z perspektywy czasu i po opadnięciu emocji, uważam że pretensje do Wengera o rezerwowy skład były mocno przesadzone.

A pośredni dowód na to otrzymaliśmy już po 3 dniach. Z Birmingham zagrała drużyna wypoczęta, świeża, dynamiczna. Zwycięstwo przez większość meczu było niezagrożone, a zawodnikiem z którego gry cieszyłem się najbardziej, był oczekiwany niczym zbawca Robin van Persie. Wiem, w pierwszej połowie marnował sytuacje w stylu iście ekstraklasowym, czym doprowadzał do białej gorączki, miał sporo strat i nawet gol z wolnego był tylko częściowo jego zasługą (rykoszet). Jednak sposób rozgrywania piłki w ataku, błyskawiczne podania do kolegów, kombinacyjna gra i tworzenie zagrożenia pod bramką przeciwnika spowodowały, że przypomniałem sobie jak bardzo nam go brakowało. Na dzień dzisiejszy z trzech napastników walczących o miejsce na szpicy, van Persie bije Bendtnera i Chamakha na głowę. I nie chodzi tu tylko o ilość goli i asyst, ale głównie o całościowy wpływ na ofensywną grę zespołu. Nasri, Fabregas i van Persie – to trio wspierane Walcottem stanowi obecnie o sile ataku Arsenalu i brak jakiegokolwiek z nich jest bardzo odczuwalny. A wracając do meczu należy zdawać sobie sprawę, że Birmingham ze swoim iście rzeźnickim stylem gry bardzo rzadko daje się pokonać na własnym boisku. W bieżących rozgrywkach, przed meczem z Arsenalem, przegrali na St. Andrews tylko jeden raz, w zeszłym sezonie dali się pokonać u siebie dwukrotnie (podobnie jak AFC i MU, lepsza była tylko Chelsea). Tym bardziej wygrana w dobrym stylu powinna cieszyć.

Kolejnym meczem nasza drużyna miała niejako podsumować około noworoczny maraton. Właściwie od wyniku tego spotkania w dużym stopniu zależała ocena na cenzurce za ten okres. Zwycięstwo i co za tym idzie dziesięć punktów w czterech meczach, spełniłoby moje oczekiwania i byłoby naprawdę niezłym wynikiem, biorąc pod uwagę iż Arsenal w ostatnich latach (patrząc wstecz do sezonu 2005/06) nigdy nie zdobył w analogicznym okresie kompletu punktów. Przed meczem powodów do optymizmu mieliśmy całkiem sporo. Efektowna i skuteczna gra w poprzednich spotkaniach, brak kontuzji, a naprzeciwko dosyć kuriozalny zlepek piłkarzy, grający pod szyldem Manchester'u City. Toure tłucze się na treningu z Adebayorem, Tevez chce za wszelką cenę odejść, Mancini dwoi się i troi żeby to wszystko jakoś w ryzach utrzymać. No i nie tak dawno, w październiku zeszłego roku rozbiliśmy ich na wyjeździe 3-0. Nie pozostaje nic innego, jak tylko grać pięknie i wygrywać. I rzeczywiście, do jakości gry naszych herosów przyczepić się za bardzo nie można, szkoda tylko, że chłopaki najwyraźniej zapomnieli coś strzelić. Wynik 0-0 po takim meczu to definicja frustracji. Ja wiem, że spotkania takie jak to, po prostu się zdarzają i niestety zdarzać się będą. I nie ma co miażdżyć naszych piłkarzy bezlitosną krytyką, bo zagrali naprawdę dobrze. Jednak nie zmienia to faktu, że zgubiliśmy niezmiernie istotne punkty i właśnie te dwa stracone oczka w mojej opinii powodują iż świąteczno-noworoczny maraton 2010/2011 należy niestety ocenić negatywnie. Zdobyliśmy osiem punktów w czterech meczach, a dla mnie oznacza to iż straciliśmy aż cztery. Za dużo. Przewaga MU urosła i mimo że na pewno nie jest to otchłań nie do przeskoczenia, to coraz ciężej mi wierzyć w końcowy sukces. A za taki uważam zwycięstwo w Premiership. Chyba każdy z nas będzie mniej lub bardziej rozczarowany jakimkolwiek innym wynikiem niż pierwsze miejsce. Rozum co prawda podpowiada, iż mistrzostwo w tym sezonie to osiągnięcie raczej ponad stan i może tak naprawdę ostatnie wyniki nie powinny za bardzo rozczarowywać, jednak piłka to dla kibiców zdecydowanie gra emocji i często nadmiernych oczekiwań. Dlatego patrząc na okupujące szczyt tabeli MU, a nie na coraz mocniej naciskające Tottenhamy, City i Sunderlandy, dwa zwycięstwa i dwa remisy w czterech spotkaniach uważam za wynik niewystarczający. No ale cóż, taka jest piłka, jak zapewne rzekłby Andrzej Strejlau. Nie pozostaje nic innego, jak czekać na dalszy ciąg Arsenalowego tasiemca z huczącą w głowie patetyczną łacińską sentencją: dum spiro, spero!